Mijn niesavontuur

 

Januari 2005

 

Een paar maanden geleden begon ik soms wat te niezen. Nu had ik dat meestal één of twee keer per jaar. Het duurde dan een weekje of twee, dan was het over. Dit keer bleef het en er kwam vies groen spul mee. Dr. Liliane, onze dierenarts, gaf een paar antibioticakuren, maar zo gauw die klaar waren, kwam het niezen terug. Dus mama vond dat we naar een specialist moesten gaan. Dr. Liliane en ook Gerda raadden dokter Jeannine in Nijlen aan. Marg maakte direct een afspraak. We vonden het naar, maar er was niets aan te doen. Zo was ook niet fijn. Ik heb jammergenoeg geen zakdoekjes en al had ik die wel, dan kon ik ze nog niet in mijn zak steken.

 

Ik was niet ziek hoor. Ik speelde en at goed, maar mijn neusje zat wel dicht en niets ruiken is naar. Nu heb ik vroeger een hele zware verkoudheid gehad en ook is mijn ene oogje altijd blijven tranen. Kleine rode traantjes veegde mama regelmatig van mijn wangetjes af. En ik ben zeker niet verdrietig, integendeel!  Ik had er geen last van. Maar we gingen toch naar een oogspecialist om te vragen of er wat aan te doen was. Die zei dat het kwam omdat mijn ene traanbuisje verstopt zat en nee, daar was niets aan te doen.

 

Maar nu was ik echt verkouden. Mijn traantjes waren trouwens weg. Heel vreemd. 7 Januari om 10 uur moesten we daar zijn. Het begon al heel vroeg in de morgen, toen mama me in de badkamer liet zitten. Ze vertelde dat we uit zouden gaan, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde eten en juist dat mocht niet. De anderen en mama gingen naar kantoor om te ontbijten. Dat is altijd zo gezellig en ik  mocht niet mee! Snik. Toen kwam mama me gelukkig halen. Gelukkig?

 

Ik moest in de bench en ik voelde dat mama zo gespannen en verdrietig was. ‘Het is niet anders, Donsje, het moet. Maar ik ga mee hoor en je bent heel gauw weer thuis!’ Dat hoorde ik graag maar niet die traantjes daarachterJ.

 

Lieve Tante Gerda was er ook. We gingen naar mama’s auto en Gerda reed. Ik mocht gelukkig wel bij mama op schoot zitten. Dat was fijn, maar ik was zo gespannen dat ik een plasje deed. Ik schaamde me daar wel over maar gelukkig vond mama het heerlijk! ‘Goed zo, meiske dat is er uit’. Het was een uur rijden. De dokter was heel lief. Dat is echt waar. Ik blies natuurlijk, maar dat was pure angst en ze moest er om lachen. Ze bekeek me, luisterde en legde uit wat er zou gebeuren.

 

Mijn neusje moest doorgespoeld worden en ik moest daar een nachtje blijven. Mama en ik schrokken beiden. Dat hadden we niet verwacht. Maar ja, wat moet dat moet en ik wil ook graag beter worden. Met tranen in onze ogen namen we afscheid van elkaar. ‘Ik kom gauw terug hoor Donsje en in gedachten blijf ik bij je!’ Ik moest mee naar een kamer waar ik moest wachten tot de dokter me kwam schoonspoelen. Veel weet ik daar niet van. Ik kreeg een prikje en werd wakker met een raar kriebelend gevoel in mijn neusje. Ik moest niezen en niezen en ineens merkte ik wel dat ik beter kon ademen. Dat was fijn.

 

Ik had heel duidelijk gevoeld dat mama in gedachten bij me was tijdens de operatie en daarvoor. Ze heeft me heel veel liefde gestuurd en in een prachtig goud/geel licht gezet. Ik werd helemaal rustig en kreeg een ‘het-komt-wel- goed’- gevoel. Ook visualiseerde mama dat ik weer gauw thuis zou zijn en we weer samen zouden zijn. Die veilige gedachten pikte ik natuurlijk op, ook al was ik in slaap. En ik voelde ze ook toen ik wakker werd. ‘Alles is goed! Prrrr. Ik ben bij je!’

 

Die nacht heb ik echt geprobeerd te slapen maar het lukte niet erg. Ik miste mama intens en dat was wederzijds. We liggen altijd zo heerlijk tegen elkaar aan te slapen. Ik droomde van thuis, van mijn zusjes en broertjes, van mama. Als ik dan wakker schrok, waren ze er niet. Ik voelde me dan zo eenzaam en verdrietig. ‘Mama, wieehhee waar ben je?’ Toen werd het ochtend.

 

De dokter was tevreden. Er was heel veel, sorry, snot uit mijn neusje gekomen. Ze zei dat het hard nodig was geweest en dat we hetzelfde nog een keer moeten doen. Vrijdag volgende week. Dat is minder natuurlijk, maar het is heerlijk dat ik nu goed kan ademen. Ik ben ook niet zo misselijk geweest eigenlijk. Ik had wel honger! Jeetje, wat verlangde ik naar kipwit en brokjes.

 

Ja.. jippie, ja!!! Ik hoorde mama’s stem. ‘Whiiieeee whiii, mama kom! Hier zit ik!!! Kom me halen.. wrrrriiewwaaau!’  De assistente pakte de bench en toen...toen was mama er… oh wat heerlijk! Zo gauw de bench open ging sprong ik op haar schouder. Mijn nageltjes zette ik goed vast in haar jas. Zo, ik ga nooit meer weg!!! Ze moesten lachten, de dokter, Philip, de lieve zoon van Mariette die meegekomen was en Mama. Die kon gelukkig weer lachenJ. Nog even en we konden weg. Ik mocht weer zalig warm en veilig bij mama zitten. Oh, wat had ik daarnaar verlangd. Ik spinde en spinde dat de hele auto schudde. Toen we de Guyotdreef inreden ging ik rechtop zitten en blij riep ik: ‘We zijn thuis!!! Oh, heerlijk we zijn thuis!

 

Gauw bracht mama me naar de slaapkamer waar ik brokjes kreeg en water. Wat was ik blij. Ik schrokte ze naar binnen. Heerlijk! Nu zou je denken dat de anderen blij waren me te zien, maar niks hoor, ze bliezen!!! Wat had ik dan misdaan? Ik kon het toch ook niet helpen dat ik stonk naar ontsmettingsmiddelen en andere luchtjes? Ik ben toch nog ik? ‘Oh, lieve Donsje, dat komt omdat je anders ruikt. Ze herkennen je niet echt en ook zijn ze bang voor dat luchtje, dat bij hun nare herinneringen oproept. Tja. zal wel zijn, maar leuk is anders.

 

Daimke was niet echt lief en wilde steeds aan me ruiken. Als ik dan blies en zei: ‘Laat me maar gerust, ik ben moe!’ dan werd ze knorrig.’ Toen we naar de zitkamer gingen, wilde Pudje zelfs echt boos worden. Ten einde raad heeft mama me toen maar gewassen. Het is wel waar dat ik het ook heerlijk vind die vieze lucht kwijt te zijn. Ik werd heel goed drooggewreven en geföhnd en toen moest ik een tijdje in de warme badkamer blijven. Dat is een klein kamertje met een hele grote verwarmingJ. Heerlijk om te drogen. Mama is wel slim, ze heeft de anderen gefrontlined. Dat is zo’n vies luchtje dat ze verder niets ruikenJ. En natuurlijk zit in elke kamer nu een feliway stekker en heeft ze ons allemaal geborsteld met dezelfde borstel. Soms hoeven we in de winter maar om te twee maanden behandeld te worden met Frontline. Maar het is nu zo warm al. Komt dus goed uit.

 

Gelukkig deden de anderen weer gewoon tegen me toen ik mee naar de zitkamer mocht. Gek hè. Ik was toch niet veranderd? Alleen weeg ik wat minderJ. Volgende week moet ik dus weer. Maar niet aan denken. We dachten allemaal dat het maar een klein verkoudheidje was, maar het blijkt toch best erg te zijn geweest. Volgens Dr. Jeannine zijn we net op tijd gekomen. Maar het is niet helemaal zeker dat ik er helemaal afkom. Mama en ik gaan visualiseren dat dat wel het geval is. Visualiseren werkt echt!

 

Nu moet ik weer een andere AB kuur nemen. Mijn neusje moet zeker een keer per dag gespoeld worden met fysiologisch zout en ik moet 1x per dag mijn oogjes laten zalven. Niet erg hoor, als mama het maar doet. God, wat hebben we elkaar gemist! Ja, we zijn nooit zonder elkaar. Wat zullen we lekker slapen vannacht! Prrrr.

 

De volgende week mag ik ‘s avonds wel mee naar huis. Tenminste als alles goed is natuurlijk. Lieve Philip wil dan weer rijden. Het is dan spitsuur en donker en ik wil bij mama op schoot zitten…prrr. Hij had zo’n stem in de auto die de weg zei. Wel heel handig. Maar ook wel heel duur zei mama.

 

Nu ga ik heerlijk slapen. Ben zo moe maar ook heel gelukkig.

 

Veel prroetjes (geen nies maar prrrroetjesJ) van jullie Donsje.

 

 

10-1 Het is nu maandag en het gaat eigenlijk goed. Mama en ik zijn zo blij dat we weer bij elkaar zijn. Ik nies nog wel, maar dat is normaal schijnt het. Minder leuk vind ik het als ze mijn ogen zalft en mijn neusje met een zout/wateroplossing indruppelt. Ik begrijp best dat het moet, maar prettig is het echt niet. En dan moet ik nog meer niezen!

 

Daarvoor moest ik nu naar de dokter!!! Snap je het? Ik niet. Maar mama zegt dat het eruit moet en het is een feit dat het minder naar voelt. Voordat dokter Jeannine mijn neusje had gespoeld, moest ik echt moeite doen om het slijm weg te slikken, nu niet meer. Dat is dus fijn. Ik slaap wel veel maar ja, die verdoving en de stress hè, dat voel je toch een tijdje nog. Maar ik heb reuze honger en ik heb mama ook gezegd dat ik nu veel moet eten, omdat ik dan reserves heb als ik weer naar dokter Jeannine moet gaanJ. prrr slim hè..

 

Ik had of heb een nare beestjes bij me.

1-     Escherichia coli in zeer talrijke kolonies

2-     Pseudomonas Aeruginosa in zeer talrijke kolinies

 

Het goede nieuws is dat ik al veel minder nies. Vanaf gistermiddag zelfs niet meer. En ook dat de antibiotica die ik krijg: Enrofloxacine = Ibaflin juist diegene is waar de beestjes NIET resistent tegen zijn. Jippie.

 

Vrijdag 14de Ik heb weer een neusspoeling gehad. Dokter Jeannine belde mama om vier uur. Ik hoorde het in mijn slaap. ‘Ik heb heel heel goed nieuws voor je!!!’ riep ze blij. ‘Er is nauwelijks meer snot uit Donsjes neusje gekomen en eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zo goed zou evalueren! Ik ben echt blij. Maar nu moeten we wel doorzetten. Dus doorgaan met de Ibaflin en de oogzalf en neusspoelingen en volgende week nog een keer doorspoelen. Dat moet het over zijn!’ Hi, ik hoorde mama’s stem jippie roepen! Ik mocht uiteraard naar huis. ‘Je mama komt zo!’ zei de dokter lief.

 

Ik ben toch weer ingedommeld want ineens stond dokter Peter, de andere dokter, een vogelspecialist, voor mijn neus. Hij bracht me naar Mama. Ohhhh, wat fijn haar weer te horen en te ruiken! Na even praten gingen we gauw in de auto. Philip reed weer. Mama en ik houden zoveel van hem. Hoe lief dat hij dat wil doen. Ik mocht direct uit de bench en heerlijk onder mama’s jas reden we naar huis. Nu lig ik in de badkamer, want ik ben nog wel wat wankel, maar zo zo blij weer thuis te zijn. Weet je, het is toch wel heerlijk weer goed te kunnen ademen en geen hoofdpijn meer te hebben. Daarom vind ik het ook niet erg als ik mijn neusje met zoutwater gespoeld krijg. Het voelt heerlijk schoon daarna. Hmmm wat zullen we lekker slapen dadelijk. Over een uurtje mag ik wat eten. Ik heb best honger eigenlijk!!! Maar het voornaamste: ik ben thuis bij mama. Prrrrrr whiiaaww miaaeewwu. Heerlijk! Wat hou ik van haar en zij van mij! Nu ja, ook van de andere pluisjes hoor, maar toch… er is maar één  mama. Ik hoop wel dat ze niet naar me blazen dadelijk. Ik heb echt geen zin in ruzie en wil niet gewassen worden. Zzzttttt

 

 

15-1Zaterdag. Het was ongelooflijk maar waar... Toen ik uit de badkamer mocht, keken de anderen nauwelijks naar me. Ik rook blijkbaar niet griezelig, zoals ik de vorige keer deed. Nu had dokter Jeannine gezegd dat ze me apart gehouden had, dus ja, ik kon niet anders dan naar mezelf ruikenJ. Maar we waren zo blij dat ik niet onder de huisregen hoefde. Toen ik wat kipwit mocht hebben, deed ik echt een vreugdedansje. Ik had toch een honger! Wel was ik nog woebelig, maar dansen kon ik echt al. Vannacht sliepen we pas om twee uur. Ik wilde op een warme plek op de grond liggen naast de kast. Daar is het zalig liggen, omdat de verwarmingsketels eronder zitten. Maar Marg wilde dat ik bij haar zou komen liggen, omdat ze bang was dat ik naar het open raam zou gaan. Maar zo dom ben ik echt niet.

 

Daarna hebben we zalig geslapen. Heerlijk weer thuis te zijn en ook geen hoofdpijn meer te hebben. Want dat had ik soms.  Ja, we zijn dokter Jeannine erg erg dankbaar. En Tante Gerda ook. Zij raadde haar immers aan.

 

 

                                                                         

Zondag  16-1

Ohhh, moeten jullie lezen wat een vriendinnetje me schreef:

 

Lieve Donsje,

Mama Patsy heeft mij gezegd dat IK deze keer naar jou mag mailen om je te zeggen dat ik je avonturen met ingehouden adem heb gelezen. Wat maak jij toch allemaal mee, zeg!!!  Mijn snorharen gingen er stijf van staan. Ik mag er niet aan denken dat ik ook zo'n verstopt neusje krijg en maar liefst drie maal naar de dokter moet.

Mama vond jouw belevenissen zo spectaculair dat de tranen haar op een bepaald moment in de ogen stonden. Ze probeerde ze weg te knipperen zonder dat ik het zag (waarom willen mama's zich altijd sterker voordoen voor hun lievelingen?) maar ik had het toch gezien hoor.

 Mama heeft mij op schoot genomen en ze heeft naar jouw foto gewezen. "Dat is nu Donsje!" zei ze. Ik heb mijn pootje even tegen je foto gehouden, bij wijze van afstandsaaitje, ik hoop dat je daar iets van gevoeld hebt. Wat ben jij een mooie poes, zeg! Je hebt ook vreselijk slimme oogjes.

Ik vind het spijtig dat ik zo ver van jullie woon anders was ik met mama zeker op ziekenbezoek gekomen. Maar fijn dat je nu weer beter bent. Een lief kusje van mij en van mama

Patsy

 

Is dat niet lief? Snoepje en Patsy zijn dierbare vriendinnetjes van ons. Snoepje heeft een prachtig boekje, waarin Patsy, haar mama, allemaal leuke verhalen over haar schrijft. Een Snoepje van een Poesje.  Als jullie geïnteresseerd zijn, het emailadres van Patsy is: patsyclaes@sentruin.com .

 

Met mij gaat het goed. Ik zit nu lekker te tikken in het zonnetje. Het is wel ijzig koud. Brrr niets voor ons woestijnwezentjes. Mama heeft dus eindelijk gezegd: de weekeinden geen mails meer. Hè hè! Niet dat het lukt natuurlijk, maar er komen er wel minder misschien. Heeft ze ook weer eens tijd voor ons. En terecht! Het was bar en boos de laatste tijd. En zij dan wanhopig vragen: ‘Donsje, waarom gaat die pijn toch niet weg?’ Tja, beetje meer op ons letten en vooral ons navolgen zou niet gek zijn voor mijn mama.’ Maar ik begrijp haar wel hoor. Komt wel goed. We spinnen haar wel weer beter!

 

Het ergste vind ik het zalven van mijn oogjes. Bah! De rest van de dag zie ik wazig. Maar ik weet ook dat er niets aan te doen is en dat het moet. Vrijdag moet ik weer…snik!

 

En poezenbel bestaat de 18de januari 10 jaar!!!! Ohhh, ik weet nog hoe ik daar aankwam. Tien daagjes oud. Heel bang en koud. En hoe ik toen door mama Maria in haar armen genomen werd en hoe ze me knuffelde en zei: ‘Het komt goed hoor, meiske!’ En later, toen ik voelde dat mijn nieuwe mama van me ging houden en ik daar mocht komen wonen. Zal ik eens wat vertellen? Ik ben een bofkontje!!!! Prrrrr

 

Donderdag 20ste. Het zal toch niet waar zijn zeker? We gaan toch niet weer? Maar Pudje had het ook al gemerkt. Al probeert mama het nog zo te verbergen, ik ben echt niet gek. De bench en haar tas bij de voordeur. De draagtas.. ja hoor, het kan niet missen. Nu ja, als het dan maar de laatste keer is, want ik ben het zo zat. Wel weer fijn dat ik vandaag overdag veel meer eten krijg dan anders. Maar ik weet dat dat betekent dat het vanavond maar minnetjes zal zijn. Het heerlijke nieuws is wel dat ik al drie dagen niet meer geniest heb. Nu ja, wel als mama mijn neus vol zout water spuit, maar hoe zou je zelf zijn?

 

Vrijdag. Ja hoor, kon niet missen. 7 uur de wekker, mama gauw uit bed en niet even lekker blijven liggen en spelen met ons. Ik probeerde me nog te verstoppen, maar het hielp natuurlijk niet. Had dat ook niet verwachtJ. Ik mocht weer bij mama op schoot zitten omdat Eddie zo lief was te rijden. Dat is gezellig. Het was niet druk en we waren er in drie kwartier. Ik moest weer mee en mama beloofde me gauw te komen halen. Veel gauwer dan gepland want om half vier mocht ik al weer naar huis. Heerlijk. Ik weet niet hoe het met me was, want ik sliep toen de dokter me behandelde.

 

Mama weet het ook niet want de dokter was weggeroepen en de assistente wist alleen dat alles goed was en dat we morgen met de dokter zullen bellen. Heel misschien moet ik woensdag morgen weer terug voor controle, maar hoef dan niet meer onder narcose. Maar zeker wist de assistente het niet. Wordt vervolgd.

 

Het was vreselijk druk op de terugweg. Mama reed en ik moest in de bench blijven. Nu ja, ik sliep toch nog half, maar ik voelde mama’s spanning omdat er een grote file op de autoweg stond en ze een binnenweg nam, die ze niet kende. En daar waren kittenfiletjes. Leuk hoor. Autorijden! Maar we kwamen veilig thuis en ik had al honger. Mama ook, ze ging gauw de macaroni maken. Ik kreeg maar heel weinig kipwit. Nu rammel ik dus helemaal. Ik zit naast mama nu met mijn pootje op haar arm en krijg zo een paar brokjes. Prrrrr ga maar wat onder de lamp zitten dutten denk ik, ben toch wat woebelig en moe.

 

Zaterdag: Dokter Jeannine zegt dat het echt goed met me is maar dat er toch nog wat snot was. Woensdag moet ik dus wel even op controle komen en mag ik verdorie weer niet eten. Maar zeer waarschijnlijk hoef ik dan niet onder narcose. Lig je daar onder dan? Zou het echt de laatste keer zijn dan? We hopen het zo.

 

  

 

 

2-2Ik heb een paar dagen niet meer geschreven. Het wordt zo eentonig hè, iedere keer hetzelfde verhaal. Ja, ik moest woensdag dus weer een neusspoeling krijgen en ja, dus weer onder narcose. Alles went behalve een vent, zeggen ze dan, maar ik zou heel graag willen dat mijn ventje, mijn Vinkje bij me was. En dat weg moeten en onder narcose moeten gaan…dat went nooit. Maar goed, mama kwam me gelukkig om zes uur weer halen. De dokter was niet erg blij dat er weer meer snot uit mijn neusje was gekomen. Ze heeft het laten analyseren en maandagmorgen belde ze. Er zit gelukkig geen schimmel in mijn neusje. Stel je voor, zo’n groot wit paard, of zou die dan gekrompen zijn? Te warm gewassen misschien? Daar waren mama en Dokter Jeannine zo bang voor. Mama heeft dat immers al zo lang.  En ook fijn is dat de Speudomonas Aeruginosa nog maar met enkele kolonies aanwezig zijn. Dat is goed nieuws. Maar ze zijn er dus nog steeds! Ik moet een dubbele doses Marbocyl 5mg nemen. Dus drie van die pilletjes. Hoe langer hoe meer krijg ik daar de pest in. Het innemen bedoel ik, want van de pilletjes zelf merk ik gelukkig niets.

 

‘Als je het nu eens in een blikje Sheba of zo verstopt mama’, vroeg ik lief. Wij krijgen nooit blikvoer omdat dat niet zo gezond is en ook slecht voor de tandjes is, maar heel soms met verjaardagen of zo krijgen we het, bij wijze van taartje. En oh wat lekker! Mama vond dat een goed idee en, dat is leuk, ze verstopt ze nu in heerlijke zalm of kalkoen. De anderen zijn ook ineens zo lief voor meJ. Want natuurlijk moet het blikje op en krijgen ze allemaal. Alleen Pudje geeft het weer over. Die verdraagt alleen Hills indoor en tandenbrokjes. Jammer want hij houdt er zo van.

 

Het heerlijke nieuws is dat ik sinds dinsdag niet meer geniest heb. Zou ik dan toch nog beter kunnen worden? Mama gelooft het vast. Oh, nog iets leuks, dokter Jeannine heeft vitamines opgestuurd. Petphos Vital Feline. Die zijn lekker joh. ‘Daar zal Donsje voor dansen!’’  Had ze door de telefoon gezegd. Nu dat doe ik hoor. Met liefde. Jammer dat ik er maar één krijg al ga ik op mijn kopje staanJ. Waarom maken ze die Marbocyl ook niet zo lekker eigenlijk? Volgende week maandag moet ik op controle. Dokter wil dan bloedtrekken. Als dat maar weer geen narcose wordt. Maar wat moet dat moet en als we zien dat het goed gaat, dan zijn we ook wel erg gelukkig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Andere verhalen : Eerste verhaal

 

 

 

Terug naar start       Bekijk mijn fotoalbum