Ja, daar had mijn Pudje gelijk aan... Ik had even de PC nodig. Ik kan beter zelf mijn verhaal vertellen, omdat ik iets eerder geboren ben dan Pudje, hoewel we al verscheidene levens samen hebben doorgebracht natuurlijk. In dit leven was ik lekker eerder.
Ik ben opgegroeid op een groot landbouwbedrijf dat in Numansdorp gelegen was. Mijn vader was daar Rentmeester... Een heerlijke jeugd heb ik gehad. Ik had volop dierenvriendjes en genoot van de prachtige Ambachtsheerlijkheid Cromstrijen die ons speelterrein was. Op het moment dat ik wilde gaan studeren... dierenarts uiteraard... werd mijn vader ziek en natuurlijk bleef ik bij hem om hem te helpen. Mijn ouders en ik verhuisden eerst naar Frankrijk en daarna naar België. Dit alles speelde zich in de afgelopen dertig jaar af. Ik ga er verder niets over vertellen, want (maar daarover dadelijk meer) dat alles is te lezen in ons boek dat over een paar weken zal uitkomen. "Wonderen op Pootjes". De proefdruk is vandaag hier aangekomen en ik heb er maar één woord voor: Het is fantastisch... ongelooflijk mooi en met heel mijn hart hoop ik dat diegenen die het zullen bestellen er net zo van zullen genieten als mijn poezenkindjes en ik deden toen we het schreven. Wordt vervolgd…
Gedurende die dertig jaar dat ik voor mijn ouders zorgde had ik anorexia nervosa. Er wordt nu erg veel over gepraat en geschreven maar toen was er niets over bekend. Mijn ouders zagen dat ik mager werd, maar verder dacht niemand eraan dat de anorexia duivel, Satano, noemde ik hem, langzaam maar zeker mijn hele leven ging beheersen. Mensen die het niet gehad hebben kunnen niet begrijpen hoe een vreselijke hel het daar in anorexialand is. Toch had ik het ook nodig om te kunnen overleven. Ik heb geen spijt dat ik al die jaren in anoland gewoond heb. Ik heb er heel veel door geleerd, heb toch altijd mijn ouders kunnen verzorgen en kan nu als ervaringsdeskundige andere meisjes helpen die daar nog wonen.
Ik ben God zij dank "geheeld" en ben dus ook een levend bewijs dat het echt mogelijk is, zelfs na dertig jaar te "helen" van anorexia. Het was natuurlijk niet makkelijk, maar dank zij de hulp van mijn vriendin en diëtiste Marleen, haar vader Rudi met wie ik samen mijn eerste boek geschreven heb ("Eindelijk Lucht"), mijn dieren en natuurlijk de Here, zonder Wiens hulp ik het nooit gered had, ben ik er uitgekomen. Door mijn eerste boek leerde ik meerdere meisjes kennen die ano hadden en probeerde hen te helpen en te steunen bij hun gevecht uit de put te klimmen. "Eindelijk Lucht" werd veel gelezen en ik besloot om samen met Rudi weer, een tweede boek te schrijven. Dit keer meer een hulpboek waaraan de meisjes echt wat hadden om te helen... "Eindelijk lucht" was meer een autobiografie. Het nieuwe boek heette "Ik heb een Sleutel". Beide boeken zijn natuurlijk nog bij mij te bestellen.
Ik was en ben zo oneindig dankbaar dat ik de Satano overwonnen heb. Anorexia is een verslaving en ook al zit Satano stevig in de gevangenis, hij rammelt nog wel met zijn kettingen en roept negatieve woorden naar me. Ik zal altijd alert moeten blijven. Maar ik geniet van het leven en van alles dat ik nog kan. Dat is ook volgens mij "geheeld" zijn. Je hoeft niet mee te hollen met de grote rat-race van de wereld om je heen. Je kunt wel degelijk de goede dingen uit anoland meenemen naar je eigen land en vandaar uit, als je je echt veilig voelt en alles zelf weer in de hand hebt, eens bekijken wat je zoal met je verdere leven zult aanvangen. Je leeft weer, dat is het belangrijkste. OF je nog bepaalde gewoontes hebt, dat is jou goede recht. Als je maar gelukkig bent en daardoor andere wezens gelukkig kan maken en kan helpen. Daar gaat het immers om hier op aarde.
Mijn werkelijke liefde en hele hart ligt bij mijn poezen... en daar zal deze site verder over gaan. Pudje heeft zijn verhaaltje al verteld. Op het moment dat mijn Donzemeisje bij ons kwam wonen, besloot ik een soort dagboekje bij te houden van alle leuke dingen die de poezen en ik meemaakten... zo is heel langzamerhand het idee voor "Wonderen op Pootjes" geboren...
Liefs, Marguerite