Brief aan Pudje.

25-03-1995 16-11-2009

Dear Mama,

May I go now?
Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days
and endless lonely nights?
I've lived my life and done my best,
an example tried to be.
So I can take that step beyond
and set my spirit free?
I didn't want to go at first.
I fought with all my might.
But something seems to draw me now
to a warm and living light.

I want to go,
I really do.
It's difficult to stay.
But I will try as best I can
to live just one more day.
To give you time to care for me
and share your love and fears.
I know you're sad and afraid,
because I see your tears.
I'll not be far,
I promise that, and hope you'll always know
that my spirit will be close to you,
wherever you may go.

Thank you so for loving me.
You know I love you too.
That’s why it's hard to say goodbye
and end this life with you.
So hold me now just one more time
and let me hear you say,
because you care so much for me,
you 'll let me go today...

your …Pudje

16-11-09 Lieve lieve Pudje, nu ben je op de Regenboogbrug. In gedachten zie ik je rennen en spelen in het Licht. Er is een prachtige groene weide vol met vogeltjes en muisjes. Heerlijk ruikt het er. Er staat volop Catnip, Lavendel en overal zijn alle mogelijke spannende struiken en planten waar je je achter kunt verschuilen en waarin je heerlijk kunt liggen. Zoveel  bloemen zijn er in prachtige kleuren. Op de Regenboogbrug is het altijd lente. Een heerlijke fontein zorgt voor altijd fris water. Er zwemmen spannende visjes in de mooie vijvers. Ze fascineren je. Je probeert ze te vangen. Nee, niet om ze pijn te doen want niemand doet een ander pijn op de Regenboogbrug, maar gewoon voor het spel.  Het is zo’n heerlijke plaats. Miguella zegt niet voor niets dat het leven in het Hiernamaals zoveel mooier en makkelijker is dan  hier op aarde. Ja, daar ben je nu, lieve Pudje en die gedachte is het enige wat me kan troosten, want ondanks dat Mickje bij me op schoot ligt en de anderen proberen me te helpen… ik mis je zo!

Wat was het heerlijk hè, dat we vanmorgen bij elkaar mochten zijn. Oh, die dagen dat dat niet kon, ze duurden zo lang! Ik wist dat je zo naar me verlangde en zo eenzaam en bang was. En ik kon niets doen! Alleen heel erg aan je denken, voor je bidden en Licht en Liefde sturen. Dat hebben veel mensen gedaan en dat heb je zeker gevoeld. Maar toch hè…

Je was zo gelukkig toen je bij me op schoot lag. Je draaide heel voorzichtig, je infuusje zat nog in je voorpootje, rond en ging met een diepe zucht van verlichting lekker liggen. Lieve Ingrid zag het ook. Wat ben ik dankbaar dat ze mee was!  Ik voelde je zachtjes spinnen. Alles was weer goed! En dat was het ook. Je keek me zo lief aan. Ik kriebelde onder je kinnetje, op dat plekje waar je zelf niet bij kan en dat dan zo heerlijk voelt als er aan gekriebeld wordt. Je strekte je hoofdje helemaal. Zo goed deed dat. Ik had een catnipmuisje voor je meegebracht en een lakentje waarop ik geslapen had. Zo had je mijn lucht als ik weer weg moest gaan.

Je moet het zo naar gevonden hebben dat je je niet goed kon schoon houden. Dr.Sinnaeve excuseerde zich ervoor, ze kon je niet wassen met die slang in je pootje. Maar wat geeft dat hè… we waren weer bij elkaar.

Veel te gauw moest je weer gaan. Maar je was gerustgesteld. Je ging rustig mee. Mama was terug! En nee, je hebt natuurlijk nooit gedacht dat ik je in de steek liet, je wist wel beter, maar toch, toch.. je was zo wanhopig en verdrietig.. Waarom kwam ik niet toen je riep? Ik vond dat zo zo erg. Stond echt meerdere keren klaar om naar je toe te gaan. Maar dr Sinnaeve zei, en dat is wel waar, dat je dan onrustig zou zijn als ik weer wegging. Je moest de sonde inhouden om aan te sterken. En dat was gelukt. Je was vanmorgen zoveel minder moe en je zag er veel sterker uit. Kun je me vergeven lieve Pudje, dat ik je alleen liet? Ik kon niet anders. In gedachten ben ik elke minuut bij je geweest en dat heb je gevoeld. Net zo goed als ik voelde dat je bij ons was.

Veertien mooie jaren hebben we gehad. Hoe heerlijk waren die momenten dat we op het perkje lagen. Zalig in de zon. De andere pluisjes waren dan een beetje (veel) jaloers dat jij mee mocht en zij niet. Jij als enige!!! Trots als een King, die je ook bent, zat je dan rond te kijken. Zo mooi was je met je witte befje en je mooie witte voetjes. Ik ben zo zo trots op je.

Time for me to go now, I won't say goodbye
Look for me in rainbows, way up in the sky
In the morning sunrise, when all the world is new
Just look for me and love me, as you know I loved you

 Time for me to leave you, I won't say goodbye
Look for me in rainbows, high up in the sky
In the evening sunset, when all the world is through
Just look for me and love me, and I'll be close to you

It won't be forever, the day will come and then
My loving arms will hold you, when we meet again

Time for us to part now, we won't say goodbye
Look for me in rainbows, shining in the sky
Every waking moment, and all your whole life through
Just look for me and love me, as you know I loved you

Just wish me to be near you
And I'll be there with you

Ja, nu ben je op de Regenboogbrug maar je bent nog even mooi. En ik ben nog net zo trots op je als toen je hier was. Wat ben je flink geweest. Ondanks dat je je de laatste maand echt rot hebt moeten voelen bleef je zo lief en rustig. Je probeerde zo om nog te eten. Gewoon omdat je zag hoe blij me dat maakte. Maar je lichaampje kon het niet meer verwerken. Gelukkig zei dr Sinnaeve, dat je niet veel pijn hebt gehad maar wel bij momenten erg misselijk was. ‘Net alsof je griep hebt’, zei ze. ze is lief hè? Ik was zo dankbaar dat je bij haar was. Ze heeft echt alles gedaan om het je makkelijk te maken en is erg erg goed. Ze begreep hoe moeilijk het voor ons beiden is geweest, deze periode en leefde zo mee.

Weet je, lieve Pudje, je kon niet meer beter worden. Je darmpjes waren al zo opgegeten door die nare ziekte. Het zou steeds erger geworden. Nu ben je op de Regenboogbrug. Chummeke is je komen halen. Ik heb het hem gevraagd en ook aan papa en mama. Papa was dol op poezen. Hij vertelde altijd van Kees, zijn enorme grote grijze poes die met hele hazen thuis kwam. Kees sliep altijd bij papa toen hij jongetje was. Ben jij een reïncarnatie van hem geweest? Zou best kunnen. Mama was in het begin niet echt dol op je! Ze was een echt hondenmens en kende poezen ook niet. Pas door jou leerde ze van pluisjes houden.

En jouw vriendje Stappertje, die je is voorgegaan. Zeker weten dat hij je nu ook kopjes is komen geven. En Brasje misschien, maar Stapje zeker. Ik zie jullie al met je drietjes spelen spelen. De drie Musketiers!

Kijk maar wat Irene en Dede ons stuurden. Hoe lief:
http://www.jacquielawson.com/viewcard.asp?code=1965237992965&source=jl999

Ja, het was verdrietig dat jij en Mickje in Brasschaat niet los konden lopen. Niemand kon los omdat er teveel ‘niet van poezen houdende’ mensen rondliepen die ramen en deuren lieten openstaan. Het was net of we nooit rust hadden hè? Als ik bij jou en Mickje was zaten de anderen alleen en omgekeerd voelde ik jullie verdriet dat we niet bij elkaar waren. Maar het kon niet anders.
Ruzie is ook naar en gevaarlijk, dat was de andere reden dat we niet altijd samen konden zijn. Toch hadden we veel fijne momenten en alles went.

Maar hoe dankbaar ben ik voor het mooie driekwart jaar dat je hier in ’t Rietkatje hebt gehad. Je was voor het eerst in je leven echt gelukkig. Vrij te gaan waar je wilde. Nooit meer gescheiden van elkaar. O.K. Jij en Mickje bleven het meeste in de zitkamer en de meisjes het meeste in de andere kamers en de keuken. Behalve Tommeke en Donsje die overal waren. Maar dat was uit vrije wil en heel wat anders dan die akelige dichte deuren. Je zag er ook gelukkig uit en je kwam wat aan. Tot die rotziekte de overhand kreeg.

Maar deze heerlijke zomer hebben we toch maar gehad. Jij was mijn grote steun en toeverlaat toen ik mijn schouder gebroken had en veel moest rusten. Niet mijn favoriete bezigheidJ. Jij kwam dan op schoot liggen en dat hielp zo. Net zoals toen met de wondroos. Nee, dat was niemands fout. Ik stond gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment.

Ik moest de hele dag met mijn been omhoog zitten. Als ik dan toch opstond werd je echt boos. ‘Zitten blijven mama!’ Mopperde je dan, ‘Je weet wat de dokter zei!!! Miauww!’ Jij was wijzer dan ik.

Wat genoot je van de infra rode lamp. Heerlijk was dat, iedere avond gingen we even onder die zalige helende warmte. De nieuwe infrarode cabine, daar genoten we beiden ook zo van. Pudje’s Cantina hebben we hem gedoopt en het mooie naamplaatje van Phil hangt boven de deur. Jouw cabine! Ik zal je bij me voelen als ik onder de straaltjes zit.

Ik was echt ontroerd toen je bij me kwam zitten vorige week toen er iemand  hier was die, naar ik dacht wel eens boos zou kunnen worden. Ik had je dat gevraagd. Gelukkig is dat niet zo geweest maar voor het geval dat.. zat je naast me op de piano. Heel groot en met donkere ogen hield je hem in de gaten. ‘Als je toch durft hè…!’ Dat was een heerlijk gevoel. Jij zou ook een inbreker aanvallen als die hier binnen zou komen. Dat weet ik zeker. En hoe hard zou hij gelopen hebben!J Dan was je een echte tijger. Ik zei al dat ik heel trots op je ben!

Weet je nog hoe je me ’s nachts wakker maakte toen mama uit haar bed gevallen was en bewusteloos op de grond lag? De dokter zei dat mama het misschien niet overleefd had als jij me niet had gewekt. En daar ben ik wel zeker van. Ze was immers al onderkoeld toen ik haar vond. Jij hebt haar echt gered. Pudje, mijn held!

Heel vroeger ging je overal met me mee. Autorijden vond je toen nog leuk, later niet meer. Toen was het ook veel drukker geworden op de weg. Bij nader inzien was dat best gevaarlijk. Jij los in de auto. Mocht er iets gebeurd zijn en de portieren zouden opengesprongen zijn… moet er nu niet aan denken. Maar we hadden goede beschermengelen.  Het is altijd goed gegaan. Je ging mee naar Maria en Asje en naar Cromstrijen. Daar gingen we dan wandelen. Jij in de kangoeroe tas en of aan de lange lijn. Leuk was dat.

Toen werd mama te ziek en kon het niet meer. Trouwens de ABH werd verkocht. Maar die herinneringen blijven. Zoveel herinneringen. Zo ga ik aan je denken. Niet zoals je de laatste tijd was. Zoals vroeger, zo ben je nu weer. Jong en gezond.

Ik zie je in gedachten heerlijk spelen en rennen op de Regenboogbrug. Je bent weer helemaal goed. Je bent niet meer misselijk en voelt je niet meer moe en oud. Chummeke en jij rennen en springen over elkaar  heen. Dat konden jullie in Brasschaat ook zo doen. Wat genoot ik daarvan!. Ja, Chummeke was je maatje hè? Je hebt niet veel vriendjes gehad maar Chum was een echte Chum van je en Tommeke. Zelfs vorige week speelden jullie nog even met elkaar.

                                      Rainbow Bridge

Just this side of heaven there is a place called Rainbow Bridge. When an animal dies that has been especially close to someone, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends, so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.
All the animals who have been ill or old are restored to health and vigour; those who were hurt are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing; they miss someone very special to them who had to be left behind.
They all run and play together, but some day comes when one suddenly stops and looks into the distance. Her bright eyes are intent; her eager body begins to quiver. Suddenly she begins to run from the group, flying over the green grass, her legs carrying her faster and faster. You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion never to be parted again. The happy kisses rain upon your face, your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so         
long from your life but never absent from your heart.
                   Then you cross the rainbow bridge together.
                                               (rose is rose)

Ik weet lieve Pudje, dat je zoveel liever alleen met me gebleven was. Daarover heb ik me vaak schuldig gevoeld. Maar aan de andere kant was het voor jou ook wel gezellig niet helemaal alleen te zijn als ik in de tuin was of aan het werk. Je ging gelukkig toch ook wel van de anderen houden. Maar… ja, ik weet het, jij en ik samen… maar dat zijn we toch altijd geweest! Mijn hart heeft plaats voor allemaal. Ik heb nooit een seconde minder van je gehouden omdat ik ook van de andere poezen of hondenkindjes hield. Integendeel, hoe meer liefde ik voelde hoe meer ik jou kon geven. Zo werkt dat.

Ach lieverd, nu weet je alles. Nu heb je me vergeven als ik iets heb gedaan wat je liever niet had gehad, zoals het in de kamer moeten blijven of moeten leven met andere poezenkindjes. We hadden en hebben elkaar en houden van elkaar. ja, tegenwoordige tijd want dat blijft!

Lieve Puddeke rust nu uit. Je zult moe zijn. Zo moe. We gaan van elkaar dromen en ik denk dat, als je uitgerust bent dat je bij ons komt kijken. Net zoals Chummeke dat gedaan heeft. Maar eerst goed rusten hoor. Je hebt zo gevochten om me niets te laten merken van je ziekte. Je was zo dapper.
 
Maria heeft Asje ook verteld dat je nu op de Regenboogbrug bent. Jullie zullen elkaar zeker terugzien later. Ze heeft ook veel aan je gedacht.

In gedachten geef ik je heel veel knuffels. Ik zou er een wereld voor overhebben als ik je die nu in ‘het echt’ kon geven. Maar gedachten zijn ook dingen en het voordeel is dat die zich niet storen aan grenzen. Jij ontvangt ze zeker.

Ik heb eens gelezen dat, als je denkt aan iemand die is overgegaan, hij of zij dat ziet als een mooi fonkelend lichtje op aarde. Wat een fijne gedachte is dat. Net als jij ’s avonds als een zeer helder stralend sterretje aan de hemel zult staan. Ik beloof je dan te kijken. Jij bent niet weg, je bent alleen overgegaan naar een andere dimensie.

Als tranen een trap konden bouwen,
En herinneringen een brug,
Dan klommen wij hoog de hemel in
En brachten je mee terug.
Als sterren konden spreken,
Als sterren konden zien,
Zou je dan vanavond even willen zwaaien
En twinkelen als een groet?
Zodat wij hier beneden weten
Hoe het zonder jou verder moet.

Maar dat neemt niet weg dat we je hier op aarde zo zo missen. En dat zal zo blijven al gaan de scherpe kantjes er wel wat af. Wij zijn voor eeuwig verbonden. Een heerlijke gedachte.

Ook ben ik heel blij dat je lichaampje in een mooi doosje hier bij ons komt te staan. En later, als we allemaal op de Regenboogbrug zullen zijn, zal al onze as ergens uitgestrooid worden. Die gedachten geeft veel troost. 

Zoals ik jou vanmorgen ook vertelde: alles is nu goed. Ik ben dr Sinnaeve zo dankbaar voor alle begrip en dat we afscheid mochten nemen. Ze is echt een schat en was zelf ook verdrietig dat ze niet meer voor je kon doen.

Ik geef je een grote knuffel lieve Pudje en een kusje op je hoofdje. Ga heerlijk spelen en kom heel vaak bij ons kijken. Ook van Mickje, Donsje, Catje, Daimke, Tommeke en Femke moet je heel heel veel liefs, spinnetjes en blafjes hebben. Ze weten dat je ‘over gegaan’ bent en missen je ook. Ja, zelfs Daimke, want ook al hadden jullie soms ruzie, de laatste tijd heeft ze geleerd van je te houden en waren jullie vriendjes. Daar was ik zo blij om en jij ook. Ze wist ook dat je het moeilijk had en dat je er niets aan kon doen als je ineens zo boos werd. Daarna had je altijd spijt.

Ik hou van je, mijn lieve manneke, zo zo oneindig veel. met heel mijn hart dank ik je voor alle mooie jaren die we gehad hebben. Die blijven in ons hart!!!

Heel veel liefs van je mama en ons allemaal Marg, Pluisjes en Femke

P.S. Iedere dag als ik piano speel zal ik je op de paal zien zitten luisteren. Ik zal dan voor jou spelen! En jij zult dat horen. ‘I miss me’ het mooie liedje van Jim Reeves dat ik nu aan het leren ben. Als ik dat begon te spelen ging je rechtop zitten en luisterde je.

Real love stories don’t have happy endings, because real love stories never end!

I Stood Beside Your Bed Last Night

 I stood beside your bed last night. I came to have a peek.
 I could see that you were crying, and you found it hard to sleep.
 I "spoke" to you softly as you brushed away a tear:
 "It's me, I haven't left you. I'm well. I'm fine. I'm here."
 I was close to you at breakfast as you slowly sipped your tea.
 You were thinking of the many times your hands reached down to me.

 I was with you at the shops today. Your arms were getting sore.
 I longed to take your parcels. I wished I could do more.
 I was with you at my grave today. You tend it with such care.
 I want to reassure you that I'm not lying there.
 I walked towards home beside you as you fumbled for your key.
 I gently touched you with a paw and softly "said" "It's me."
 You looked so very tired as you sank into a chair.
 I tried so hard to let you know that I was standing there.
 It's possible for me to be so near you every day. ]
 To say to you with certainty "I never went away."
 As you sat there very quietly, you smiled and then you knew...
 in the stillness of the evening that I was very close to you.
 The day is over and as I watch you yawning, I say "Good night,
 God bless and I'll see you in the morning."
 And when the time is right for you to cross the brief divide,
 I'll rush across to greet you and we'll again stand side by side.
 I have a lot to show you, so much for you to see. Be patient,
 live your journey out... then come home to be with me.

 Author Unknown

I know what you're thinking. You think I'm dead. Because you cannot
see me with your human eye, cannot feel me, with your hands or hold
me in your arms. You think I am gone forever.
You recall how I looked when I left this place and you cannot
remotely imagine that I could possibly be alive in another place.
You are racked and torn by the pain of our separation and it blinds
you to that which is right in front of you ... me.
How many times since I left your immediate sight have you been told
that I'm dead and you should "get over it"... How many times have you
cried yourself to sleep because you feel like an outcast, believing
you're supposed to get over me because that's what people say is
normal... but somehow you can't and no one seems to understand?
How many times have you put yourself through such excruciating pain
because you aren't willing to consider that I am not, by any means,
dead.

I want you to do me a favour and go back in time with me. Remember
the glorious day I came into your home- was I not the most intriguing
creature you'd ever met? Did I not make you laugh and giggle?
Did I not look at you with such adoration that you wanted nothing
more than to spend the rest of your life with me? I wanted this too.

Remember the days when I was in my prime and we did many things
together. You were so proud of me! I was a good friend and I took
care of you when you cried, were angry or felt down and unhappy.
When you didn't have a lot of time for me because of your
obligations, I waited patiently for you. I was always there when you
needed me. Did I not look at you with such acceptance and patience
that at times you felt perhaps a bit unworthy? You were never
unworthy in my eyes.

Remember when age crept up on me, my bones became stiff and my
movements slower. Still I met you at the door when you came home and
followed you around the house. We'd been together for so long, I was
your very best friend regardless of what you were doing, saying,
thinking. Did I not look at you with such kindness and understanding
that you felt overwhelmed? I couldn't get enough of you.

Remember the last time we saw each other with earthly eyes? You tried
to be brave but I knew you were crying ... I know you so well. Better
than anyone else in the whole world. Did I not look at you with such
pure trust and love that you yearned only to hold me close and keep
me with you always? Did you not promise that you would love me
forever? I believed you. If this is so then why have you let me go by
thinking I no longer exist?

Remember the depth in my eyes all those times I looked at you with
adoration, acceptance, patience, trust and love. Who created this
depth and love? Would the Creator diminish the song of our laughter
which was created in the name of love? I am no longer an earthly
figure, this is true. My body was only part of who I really am. My
body would have been but a mere shell on earth if it were not filled
to overflowing with my soul, my spirit, my loving light.

When we met you thought I was cute, sweet, pretty and adorable. But
what kind of relationship would we have had if this is all that I'd
been? How could you have loved me if I'd had no spiritual substance?
We are all made up of energy which resides far deep down inside of
us, it is our core, our soul, spirit and loving light. It is the
energy that is all of life ... it has no beginning, it has no end. It
simply is and always will be and without it there is no life. You
can't see it with the naked eye nor can you hold it in your hand, it
is simply a certain knowing that this energy does exist. It's a
knowing just as you know that our love existed on earth -
you couldn't see our love in a solid sense, you couldn't gather it
all up and confine it to one place. But you *knew* it existed. There
was no doubt in your mind.They demand you get over me, insisting that
I'm dead and you'll never see me again because animals don't go to
Heaven. Oh really? I'm here to tell you different. You were worthy of
my love and undying devotion on earth as I was of yours. Do you
really believe this love would be snatched from us *forever* by a
loving Creator simply because I wasn't human? Was I not a
living, breathing creation with personality? How could I have been so
if I didn't possess the energy of soul, spirit and loving light? And
if this energy is and always will be, then how can it be that I am
dead? If my core is not of the energy that is all of life then I was
never alive to begin with.

But you know better.You cry because you miss me, this I understand. I
miss you too - I miss the belly rubs, hugs and kisses that we shared.
But life does go on beyond these wonderful, fulfilling physical
connections. I came to this place to live a whole new life, not
because I didn't love you anymore or because I wanted something
better. I came here because it was time for me to go to the next
phase of my existence, something all living creatures must do
eventually. It is the normal progression of life. I was not taken
away from you because you cannot take away that which was never
owned. My presence in your life was and is a gift to be cherished and
honoured just as I cherish and honour you.

Life is not simply about being born into a body, living a certain
number of years and then dying. Energy cannot die. We are blessed
with time in a body so that we can learn, share and grow. It prepares
us for the next phase of our eternal life. The body holds within it
the true life force of our existence ...our soul, spirit and loving
light. Without these our bodies would be empty, blank, void of
feeling and expression. Without our energy we would indeed be dead
and could never have experienced our love for each other.

You say that all you have left are memories. Not so. You see, when I
took leave of my earthly body I left a little something behind for
you. You can't touch it, hold it or examine it. For what I left
behind is far too uninhibited for confinement. I left behind a piece
of my soul. I placed it right next to your own which is quite fitting
as we were always side by side in our earthly life together. I love
you too much to have left you with nothing but memories which tend to
fade and grow cloudy as the years go by. I love you too much to have
vanished without a trace. How selfish it would be of me to remove
love and light from your life. I understand your tears, each one you
shed is testament to your love for me and I am honoured and humbled.
But don't forget the good things we shared -

Remember and smile. This is an honour for me as well. And when you
need me I will be here. Close your eyes, relax, take slow, deep
breaths and picture me in your mind. Shut off the world and your
notions of what death is and give me a chance. Look for the subtle
signs I send you. Don't stop being proud of me, I am a friend to be
proud of, I am still your friend and soul mate. Don't memorialise the
death of my body but instead honour and celebrate my never-ending
life for it is eternal and forever as is my love for you.

Until we meet again...

Message  From  A  Kitty  Angel

I See…
 
I look down upon you.
I see you crying on your pillow,
holding my favorite toy.
Oh my friend...

Please don't grieve so.
I'm not gone,
You just can't see me anymore.
I'll always be near you,
follow your footsteps,
sleep cozy in your heart.
Oh my friend...

You loved me so,
you spared me the pain,
Your kindest act let me rest.
Now I'll watch you
and my brothers and sisters to come.
Till we can all play together,
in these rainbow fields forever.
Oh my friend...

I'll always be here,
and I'll ALWAYS love you.
Oh my friendŠ 
 
  By: Wayne Pond
Copyright © 04-25-2002

Deze prachtige tekening heeft Margreet voor me gemaakt. Hij hangt recht tegenover mijn bed. Het is zo’n troost Pudje te zien als ik mijn ogen opendoe. Ik praat met hem zo. Heel heel fijn. Lieve Margreet, ben toch zo blij met Luckjes en Pudjes tekening! Ze zijn zo supermooi. De ogen van Pudje volgen me.  Wetend en begrijpend.

Zomaar een overdenking.

Ze zeggen dat er iedere keer als je afscheid moet nemen, een stukje van jezelf sterft. Dat is zo! Ik denk dat het daarom op het einde van je leven minder moeilijk is zelf afscheid te moeten nemen omdat er al zoveel ‘stukjes’ van je op de Rainbow Bridge wonen. Je weet en voelt dat je, als je daarheen gaat en omhelst wordt door diegene die je zijn voorgegaan, dat je weer ‘heel’ wordt. Zo voelt het voor mij. Het is vreselijk je kindjes of geliefden achter te moeten laten, maar oh, wat heerlijk te weten dat je de anderen zult weerzien. En ook een troost is het, dat de nog op aarde wonende wezentjes je later zullen volgen. Daarom heeft Onze Lieve Heer de wereld zo gemaakt denk ik. We komen een tijdje naar de aarde. We mogen die tijd doorbrengen met onze ziellemaatjes, de dieren die ons iedere keer vergezellen als we op aarde zijn om ons te steunen en te helpen. En… omdat zij korter ‘leven’, bereiden ze als het ware de weg naar de Regenboogbrug voor ons voor. Niets gebeurt zomaar.

25-04 -2010
Maandag. Vannacht heb ik ‘gedroomd’ van Pudje. Hij zag er goed uit. Het was maar even en ik ben niet helemaal zeker dat het een echt ‘bezoekje’ was of gewoon een duidelijke droom. Bij Chummeke en Karma was er geen twijfel mogelijk. Maar het voelde goed en ik werd met een gelukkig gevoel wakker. Hij liep in een grote schuur of hall, er waren meer mensen en ik was bang dat zijn riempje ergens achter zou vasthaken. Ik riep hem en hij kwam luid spinnend naar me toe. Het klopt wel dat het nu drie maanden geleden is dat hij ‘over ging’. Hoe dan ook, ben blij dat hij glansde en veel jonger was. Denk wel dat hij echt bij me was. Ik herinner het me te goed. Gewone dromen zijn zo weg. Vorige jaar was hij om deze tijd al ziekjes. Niet erg maar toch wel zo dat ik ongerust was.

13-07 Maar dit was ‘geen’ droom:

Vannacht had ik een bijzondere ‘droom’. Het was weer geen droom want ik weet alles nog. Het was echt! Ik was in een huis  dat een beetje op ons oude huis in Biarritz leek. Er waren andere mensen maar weet niet wie. Er was een erg onweer met heel veel regen. Ik zei: ‘Dit zal wel lekken geven, laten we maar gauw gaan controleren.’ En ja, overal waren de plafonds nat en lag er water op de grond. Gauw liep ik naar de kamer waar de poezen waren. Ik deed de deur open en Pudje kwam naar buiten. Ik ging op de grond zitten om hem te pakken. Hij sprong op mijn schoot en keek me echt aan zoals hij kon doen. Heel fier en echt als de pacha die hij was. ‘Pudje, je bent het echt!’, riep ik zo blij. ‘Zie je wel! Ik voel je vaak bij me maar nu kunnen de anderen het ook zien!’ Maar toen ik het vroeg zeiden ze dat ze niets zagen. ‘Wel potverju!’ riep ik, ‘kijk dan!’ Ik had Pudje verdorie op mij schoot en hij gaf me kusjes zoals hij alleen kon doen.  “ Haal mijn fototoestel!’ zei ik, ‘en neem wat foto’s. Dan zullen mensen die overgegane wezens kunnen zien, Pudje zeker zien!’ En zo gebeurde. Jammer genoeg werd ik wakker en had ik dus geen foto’s. Maar een bewijs heb ik niet nodig. Het was gewoon zo dat Pudje er was. De eerste keer dat hij echt zo duidelijk er was. Heel heel mooi. Misschien omdat hij blij is dat Faithje bij ons komt wonen? Blij dat we nog geen poesje krijgen? Omdat hij dan bang zou zijn dat ik hem zou vergeten? Iets dat nooit zal gebeuren! Hoe dan ook, ik voel me zo blij door die droom! Oh, wat mis ik hem nog!

10-12-2010

Vrijdag. Yes, het dooit… eindelijk gaat die nare sneeuw, dat nare ijs weg. Ben zo blij. Gisternacht had ik een hele mooi droom. Pudje was bij me. Het was heel wonderlijk. Er waren veel mensen, soort bijeenkomst. Papa was er en ook Leen Belder, mijn grote vriend die ik nog zo mis. Hij reed me altijd naar school en was mijn steun en toeverlaat in die vaak moeilijke tijd omdat papa toen al erg ziek was en ik hem verzorgde. Leen had van papa een grote Amerikaanste truck gekregen om iets op te starten. Een eigen bedrijfje? Ik weet het niet maar ik weet wel dat ik dolblij voor hem was. Ik zou met hem meegaan omdat het een eind rijden was. Konden elkaar zo afwisselen. Net voor we weggingen voelde ik iets tegen mijn been. Ik keek en daar stond Pudje. Stralend, zo blij dat hij me zag. Hij keek me met zijn prachtige groene ogen aan en spinde zo hard dat zijn lijfje en staart trilden. Ik pakte hem op en drukte hem tegen me aan. Te ontroerd om te spreken maar dat hoefde ook niet. We wisten wat we wilden zeggen. Hem weer te voelen en te kunnen knuffelen. Het was zo heerlijk. ‘Oh, lieve Pudje, jij gaat mee hè? Leen thuis brengen. Het is echt feest! Wat superzalig dat we samen zullen gaan, dat we weer bij elkaar zijn!’ Pudje spinde en was dat helemaal eens. Het was puur geluk dat ik voelde.

Jammergenoeg liep de wekker toen af. Had die nu niet even kunnen wachten?J

Maar het geluksgevoel bleef de hele dag en nog heb ik dat. Dus dit was weer echt. Een prachtig Kerstcadeautje van mijn lieve Pudje. Hij was er en zal er altijd zijn!

9-2011 Pudje is vannacht bij me geweest. Oh, ik werd zo gelukkig wakker. We waren in Numansdorp en ik was op de buitenmanege, een grote, afgezette piste vol zand, rondjes aan het lopen. Zoals ik ook in de tuin doe. Ineens rende Pudje naar me toe. Zo blij stoof hij letterlijk in mijn armen en klom op mijn schouder. Daar bleef hij lang zitten. Hij gaf kopjes en spinde zo hard. Pudje had een hele luide purr. Al deed hij het niet vaak. Hij was geen echte blije kater. Piekerde vaak en was gauw van streek. Maar vannacht niet en hij was het echt. Al knuffelend met hem wandelden we door. Het woei hard en was vrij donker weer. Ineens sprong hij op de grond en ging rondjes om me heen rennen. Spelend en hoog opspringend van blijdschap. Het was zo leuk. Hij zag er ook prachtig en heel gezond uit. Zijn mooie vachtje met de donkere rondjes glansde zo. Jammer genoeg liep de wekker af en werd ik wakker. Had zo’n spijt. Maar het superfijne gevoel is er nog. Ja, het was echt Pudje en hij is zo gelukkig! Ben zo blij en dankbaar dat hij gekomen is. Hij mist mij ook nog maar is ook verder gegaan met zijn leven en dat is goed. Heb hem dat ook vaak gezegd dat hij dat moest doen. Heerlijk dat we elkaar toch af en toe nog kunnen zien.

18-02.. Lieve Pudje, wat een mooi verjaardagscadeautje kreeg ik vannacht van je. Je bent even bij me geweest. Niet lang, maar lang genoeg om me heel gelukkig te maken. We waren in Numansdorp. De auto stond in de tuin en jij en ik waren ook buiten. Je zag er zo gezond uit en glansde zo mooi.  Ineens riep papa heel dringend vanuit het huis: ‘Marg, kom gauw!’ Ik hoorde dat het dringend was. Gauw zette ik het portier open. ‘Pudje, ga in de auto op me wachten! Hup, spring er in! Ik mag je niet optillen, niet bukken!’’ Zo snel ik kon liep ik naar binnen, naar papa. Wat er was weet ik niet meer. Iets met mama of met hem vermoed ik. Dat was meestal zo. Duurde lang voor ik weer vrij was.

Ik was zo ongerust over je. Maar het was niet nodig. Heel trots zat je op de voorbank. ‘Ik begrijp het wel niet maar ik voel dat het belangrijk is dat ik doe wat je vraagt!’ zei je. Ik was zo trots op je. Ik knuffelde je en zei:  ‘Pudje, jij bent zo wijs en zo dapper. Waarom maak ik me nog zorgen over je? Jij kan je veel beter redden dan ik!!’

En daar was ik ook van overtuigd toen ik wakker was. Pudje was ijzersterk. Hij won elk gevecht en was ook heel groot. Ja zijn vader was ook een grote wilde zwerver net als Daimke’s vader. En zijn moeder ook een Siameesje Dus beiden hadden ze het slimme en het sterke en het koninklijke in zich!