Mickje 6-8- 95 - 1-11-2017

Op Allerheiligen is ons Mickje naar de Regenboogbrug gegaan. Ze was al een paar weken erg ziek. Ze kon niet goed meer slikken. Ik liet foto’s van haar maken in de kliniek. Er zat een vlek op haar longen maar verder zagen ze niets slechts. Nadat Liliane, onze lieve dierenarts, een cortisone spuit had gegeven, had ik even hoop dat het beter zou gaan. Ze had een hele goed dag en kon weer beter eten. Wat was ik blij! Maar de volgende dag ging het weer slechter. Toch had ik ook cortisone gegeven maar blijkbaar werkte het niet meer.

Toen ik terugkwam van een wandeling lag ze op de grond. Heel snel ademend en bang. Ik schrok zo! Voorzichtig pakte ik haar op en legde haar op de stoel. Na een tijdje ging het wel wat beter, maar ze bleef benauwd. Ik belde liliane, ze zou zo gauw mogelijk komen. Samen zijn Mickje en ik in de cabine gaan liggen. Haar lievelingsplekje! Ze werd wat rustiger. Ik vertelde haar dat ze naar die hele mooie plaats zou gaan: De Regenboogbrug. Donsje zou haar zeker komen halen. Dat ze dadelijk weer gezond en jong zou zijn. Dat ze de andere pluisjes weer zal zien en dat die dan allemaal heel lief voor  haar zouden zijn. Daar is geen boosheid en ruzie! Ook Maria zal haar zeker opvangen. Dat ik dat al aan haar gevraagd had. Het was goed zo, dat las ik in haar oogjes. Ze heeft zo hard gevochten, maar het ging niet meer. Ze was zo moe en haar hartje was op.

Er is nu een nieuwe middel om te euthaniseren. De poezen worden er niet meer misselijk van en slapen heel rustig in. Dat was gelukkig bij Mickje ook zo. Ze lag in mijn armen en bewoog niet meer zo gauw ze de verdoving kreeg. Zo zwak was ze.

Als tranen een trap konden bouwen,
En herinneringen een brug,
Dan klommen wij hoog de hemel in
En brachten je mee terug.
Als sterren konden spreken,
Als sterren konden zien,
Zou je dan vanavond even willen zwaaien
En twinkelen als een groet?
Zodat wij hier beneden weten
Hoe het zonder jou verder moet?

Author Unknown.

Het is Allerheiligen vandaag. Nu, als iemand een medaille verdient is het ons meiske met de prachtige gouden vlammetjes in haar vachtje. Ze was er altijd voor me. Die twee jaar dat ik zo’n pijn had na de wervelbreuken, lagen we samen uren in de cabine. Zij lag dan met haar hoofdje op mijn schouder en spinde de pijn weg. Oh, wat zal ik haar missen! Maar ik weet dat ze, op een andere manier, toch bij me blijft en dat we elkaar later weer zullen zien. Ze is niet weg! Maar ja, op aarde zal ik haar moeten missen. Als ze uitgerust is, zal ze zeker via een ‘speciale’ droom mij komen vertellen hoe het met haar gaat. Dat heeft ze ook beloofd.

De jongens en vooral Tommeke hebben afscheid van haar genomen. Tommeke was echt verdrietig. Hij gaf haar een lief neusje. Zij was zijn vriendinnetje. Hij zal haar erg missen. Balouke begreep het ook en de jongens waren ook erg lief.
Over een paar weken zal haar lichaampje terug komen en komt het naast de anderen op de kast te staan.

Het zal even heel moeilijk zijn maar ik ben wel heel heel blij dat ze niet meer hoeft te lijden. Ze hield zich erg goed maar… Wat ik heel erg vond ook, was dat ze ineens helemaal blind was. Ze was er gauw aan gewend. Maar toch moet ze zich helemaal orienteren op wat haar snorretjes en haar reuk haar vertelden. Alleen als ik voor haar uit liep en ze me rook durfde ze de kamer uit. Nu is ze weer gezond en kan ze weer zien. Die gedachte is zo’n toost. Het is goed zo!

Lieve lieve Mickje, dank je voor alle mooie jaren. 20 jaar was je bij ons. Zoveel maakten we samen mee! Ik weet nog dat je in het kleine huisje bescherming had gezocht en dat iemand per ongeluk de deur dicht had gedaan. Je had daar zeker al een paar dagen gezeten voor ik de kamer in kwam en je aanwezigheid voelde. Ik miauwde zachtjes en heel voorzichtig gaf je een heel angstig miauwtje: ‘Ik heb zo’n dorst en honger, maar zal je me geen kwaad doen? Ik ben zo bang!’ Ik haalde gauw eten en drinken en toen ik ging zitten kwam je aansluipen. Oh, wat had je een dorst! Al heel gauw vertrouwde je me. Een wonder, want je had een grote navelbreuk onderaan je buikje. Veroorzaakt door een schop! Liliane opereerde je, gaf je de vaccinaties en een chip. Je had al eens kindjes gehad, zei ze. Je was ongeveer 2 jaar. Mama vond je ook zo mooi en lief.       
 
De bench op de slaapkamer werd je veilige hol. De deur stond altijd open maar als de anderen er waren lag je daarin. Wat genoot je van de mooie poezenren en zeker toen we naar hier verhuisden, was je helemaal dolgelukkig. Er stond in de nieuwe tuin zoveel kattenkruid waar je zo dol op was.  Uren lag je in de zon. Als het te warm werd kroop je onder het kattenkruid of de heide.

Toen ik mijn wervels gebroken had een paar jaar geleden en heel vele pijn had, lag je altijd bij me in de cabine. Jou deed die warmte ook zo veel goed voor je oude botjes, net als voor mij. Je hoofdje op mijn schouder. Mijn arm om je heen, zo spinde je mijn pijn weg. Oh, wat maakte je me gelukkig. Zo zo veel liefde had je in je. De cabine werd mijn veilige hol. Daar was jij! Jij deed meer dan de beste pijnstiller!

Zoveel mooie herinneringen die we altijd zullen houden. Daar gaan we aan denken hè. Niet hoe moeilijk de laatste weken waren.

Ik ben zo blij dat je Spinnende Wondertjes nog hebt gezien. We hebben zoveel samen geschreven, want ik nam vaak tekst mee naar de cabine en samen overlegden we dan hoe we iets zouden vertellen. Het boek gaat ook zo vaak over jou! De laatste alinea is over jou! Ik weet nog dat ik het jou liet zien toen het net gedrukt was. Je vond de foto’s zo mooi.

Het is goed zo, meiske. Over een tijdje zijn we weer bij elkaar en dan voor altijd! Laat je weten hoe het met je is? Maar je moet eerst uitrusten. Wij wonen in elkaars hart en zullen altijd bij elkaar blijven. Ik hou van je, mijn lieve Mickje. Meer dan ik kan zeggen. Ik heb een paar plukjes haar van je bewaard. En in gedachten kan ik je natuurlijk nog knuffelen. Jij zult dat voelen. Ik heb eens gelezen dat, als je aan iemand denkt die is overgegaan, diegene dan een heel mooi, helder lichtje op aarde ziet flikkeren. Ik vind dat zo’n fijn idee. Je zult dus heel vaak lichtjes zien!

Heel veel liefs en veel knuffeltjes van ons allemaal. Till we meet again!

Je mama, Balouke, Tommeke, Jurreke en Guuske. We zullen je vreselijk missen. 

Message  From  A  Kitty  Angel
 
I look down upon you.
I see you crying on your pillow,
holding my favourite toy.
Oh, my friend...

Please don't grieve so.
I'm not gone,
You just can't see me anymore.
I'll always be near you,
follow your footsteps,
sleep cozy in your heart.
Oh, my friend...

You loved me so,
you spared me the pain,
Your kindest act let me rest.
Now I'll watch you
and my brothers and sisters to come.
Till we can all play together,
in these rainbow fields forever.
Oh, my friend...

I'll always be here,
and I'll always love you.
Oh, my friend…

© Wayne Pond, 2002