Lieve Lieve Daimke,

Het ging niet meer hè, mijn lieve dappere meisje. Je hebt zo gevochten tegen de pijn maar hij was zo hevig. Je wilde zo graag blijven. Je was zo gelukkig hier en hield zoveel van me. Maar nu was je moe, zo moe! Ik zag het aan je oogjes. Aan de manier waarop je liep en hoe je me soms aankeek. Zo vol liefde en begrip.

Dear Mama,

May I go now?
Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days
and endless lonely nights?
I've lived my life and done my best,
an example tried to be.
So I can take that step beyond
and set my spirit free?
I didn't want to go at first.
I fought with all my might.
But something seems to draw me now
to a warm and living light.

I want to go,
I really do.
It's difficult to stay.
But I will try as best I can
to live just one more day.
To give you time to care for me
and share your love and fears.
I know you're sad and afraid,
because I see your tears.
I'll not be far,
I promise that, and hope you'll always know
that my spirit will be close to you,
wherever you may go.

Thank you so for loving me.
You know I love you too.
That’s why it's hard to say goodbye
and end this life with you.
So hold me now just one more time
and let me hear you say,
because you care so much for me,
you 'll let me go today...

                            Much love and many, many purrs from
your Daimke who will always love you
                            and will be with you!
 
Vanmorgen ben je heel zachtjes in mijn armen ingeslapen. Je spinde zo lief. Je keek me aan. Je wist het en ik zag het verdriet dat je moest gaan maar ook de dankbaarheid dat je eindelijk rust kreeg. De rust waar je zo naar verlangde.

Nu ben je al op de Regenboogbrug. In het mooie licht. Waarschijnlijk is Chummeke je komen halen. Jullie hielden zoveel van elkaar. Daarom hield je ook zo van de jongens. En oh, daar ben ik zo blij om! Met zoveel plezier keek je naar ze als ze speelden. Je genoot er van. Hoe graag had je meegespeeld. Maar het ging niet meer en dat deed verdriet. Het is zo fijn dat Annemiek zoveel met je gepraat heeft de afgelopen weken en je zo heeft gesteund. Ons, want ik zag hoeveel haar gesprekken en de Reiki staaltjes je hebben geholpen. Ben haar zo enorm dankbaar.

Dit mooie gedichtje stuurde ze me daarnet. Zo mooi!

Ga in vrede

In de vrijheid van de wind en de zon
Ik laat je gaan

In de dans van de sterren en de planeten
Ik laat je gaan

In de adem van de wind en in de handen van de maker der sterren
Ik laat je gaan

Ik hou van je
Ik mis je

Ik wil dat je gelukkig bent
Ga in vrede

Ga dansen
Haast je naar huis

Weet je nog, lieve Daimke hoe je bij Maria kwam met je broertjes en Daatje en Dotje, je lieve zusjes? Je bent nu zeker ook bij Daatje. Is ze je komen halen? Dotje was erg onrustig mailde Diny me zojuist. Zij heeft het ook gevoeld en denk aan je. Daatje zal je alles laten zien en je troosten en helpen. Pudje en Asje zijn er ook. Pudje is nu ook lief voor je. Op de Regenboogbrug is geen ruzie, ziekte of verdriet. En daar ben je nu. Op die mooie plaats. Oh, wat hoop ik dat je heel veel zult spelen met de andere pluisjes die daar zijn. Dat je weer zult kunnen genieten. Voor mij zo heerlijk te weten dat je geen pijn meer hebt nu. Het was zo erg je zo verdrietig te zien de laatste dagen. Spondylose is zo naar. Je kunt er zo weinig tegen doen. Je moet heel veel pijn hebben gehad de laatste weken. Je was zo dapper en probeerde het te verbergen maar ik zag het wel en Maria zag het ook. Fijn hè dat ze je nog even gezien heeft en afscheid heeft kunnen nemen van je. Een prachtige herinnering die mooie foto’s die ze genomen heeft van je.

Liliane vond ook dat je veel meer pijn had dan een maand terug toen ze je had gezien en dat je ook heel moe was. Je was direct in slaap. Wat een schat is ze! We hebben je in een mooie doos gelegd op je lievelingskussentje met Catnip zakjes en muisjes. Over een weekje zul je naast Pudje en Chummeke op de kast staan. Nu ja, je lichaampje want zelf ben je nu vrij. Oh wat hoop ik dat je gauw even komt zeggen dat alles goed is met je. Maar ik weet dat dat even duurt. Je moet eerst uitrusten nu. Je bent niet weg. Je bent alleen tijdelijk op een andere plaats. Maar ik weet dat je ook veel bij ons zult zijn. Oh, meiske ik mis je nu al zo. Wij allemaal.

Als tranen een trap konden bouwen,
En herinneringen een brug,
Dan klom ik hoog de hemel in
En bracht ik je mee terug.
Als sterren konden spreken,
Als sterren konden zien,
Zou je dan vanavond even willen zwaaien
En twinkelen als een groet? Zodat ik hier beneden weet
Hoe het zonder jou verder moet.

Ik denk – en dat zei Maria ook – dat je nu van jezelf mocht vragen naar de Regenboogbrug te gaan. Je wist dat niet alleen Donsje, Catje, Mickje en Tommeke me zullen troosten maar ook Jurre en Guuske. Nooit kunnen ze je plaats innemen. Nooit! Maar het is natuurlijk waar dat ze zo zo lief zijn en me met hun gekke streken en blijheid zullen afleiden en helpen dit verdriet een plaatsje te kunnen geven. Je hield al zoveel van ze. En je herkende een stuk van Chummeke in ze. Misschien kom jij later ook nog bij me terug. God, wat hoop ik dat!

Mijn gedachten flitsen terug naar vroeger. Hoe ik je vaak kwam opzoeken toen je zo ziek was en hoe Maria je in haar wijde broekzak droeg toen ze de voordeur opendeed. Zo zo schattig! Ik was zo verliefd op je en dat ben ik altijd gebleven.  Wat was je toen ziek de eerste tijd! Je verteerde geen vet. Maar dat wisten we niet natuurlijk. Daardoor had je steeds diarree en ging je anus ook open. Wat deed het een pijn! Toen Maria uitgevonden had wat er mis was en het enzyme bij gaf werd je al gauw een grote sterkte meid. Nooit ben je een dag ziek geweest. Het enzyme hoefde je na een tijdje niet meer te nemen.
Wonderlijk dat ik jaren later ook last daarvan had. Dat jij wist wat ik voelde was heel fijn. Gedeelde smart, halve smart. En jij werd beter immers, dus ik had hoop en terecht.

Wel had je een of twee keer per jaar heel veel pijn aan je rug. Maar een paar dagen. Met Metacam  en de rode lamp was het zo over. Maar diezelfde pijn kwam terug en werd chronisch. Het begon toen Mickje zo ziek was hè? Een paar maanden geleden. Je ging sproeien uit frustratie. Logisch, je kon steeds minder. Hoe kon je anders vertellen dat je zoveel pijn had? Ik begreep dat natuurlijk en ruimde het met liefde op. Soms mopperde ik wel een beetje. Daar heb ik nu zo’n spijt van. Maar  ik vertelde je altijd daarna hoeveel ik van je hield.

Je deed zo je best het niet te doen maar pijn is vreselijk en je kon niet veel meer. Niet meer ergens opspringen en niet meer spelen. Zelfs het veertje pakken ging niet meer. Je zou voor minder gaan sproeien.

Weet je nog, hoe je genoot van de wandelingen in Brasschaat?  Hoe je de bomen invloog? En met de geitjes speelde? Mooie rennen waren daar, maar de poezentuin hier is veel mooier.  Wat genoot je ervan  in het zonnetje te zitten en op de rotsen te liggen die zo lang zalig warm bleven. Het hele huis had je ter beschikking. Dat kon in Brasschaat niet. Er waren teveel onvoorzichtige mensen en Pudje was niet aardig tegen je. Maar ook daar genoten we. 
Weet je wat ik zo superfijn vind? Dat we Spinnende Bengeltjes hebben geschreven. Het ‘Daimboek’ zoals we het intern noemden. Jij was de hoofd-auteur. Die herinneringen zijn nu niet alleen in mijn hart opgeslagen maar ook leesbaar. Ik kan ze niet meer vergeten, net of dat zou gebeuren. Urenlang bespraken we wat we zouden schrijven. Welk verhaal, welke foto er in moest. Het was zo leuk er een boek van te maken. ‘Wie schrijft die blijft!’ zeggen ze en dat is zo.

Iedere avond lag je in mijn armen. Ik moest mijn hand over je hoofdje leggen. Jouw lieve gezichtje dat naast me op het kussen lag.  Met één oogje keek je me dan aan en spinde zo lief. ‘Wij samen hè lieve mama, wij kunnen de hele wereld aan!’ Als het kouder was kroop je tegen me aan onder dekens. Ik heb het altijd koud. Jouw warme lijfje te voelen was zo zalig. De laatste tijd kon je dat niet meer. Je wilde languit op het voeteneind liggen. Dan had je minder pijn. Geen nacht zijn we uit elkaar geweest. Behalve die vijf dagen dat ik in het ziekenhuis lag. Wat waren we blij weer bij elkaar te zijn!

Misschien dat de jongens nu bij me komen slapen. Om jou rust te gunnen sliepen ze in hun eigen kamertje tot nu toe. Maar hoe fijn ik dat ook zal vinden als ze bij me komen slapen… jou kunnen en zullen ze nooit vervangen. Denk dat nooit! Niemand kan dat! Jij blijf voor altijd mijn lieve Daimke die nooit zal weggaan en voor altijd in mijn hart woont.

Wat genoot je in de cabine van de zalige warmte! Wat was dat een fijn half uurtje. Ons half uurtje hè. We verheugden ons er iedere dag op. Vaak lag je al op me te wachten. Heb je gemist vandaag maar je was in mijn gedachten. Heb al die mooie momenten herdacht, de fijne gesprekken die we daar hadden. Voelde je dichtbij.

Oh, wat hoop ik dat je gauw gelukkig zult zijn op de Regenboogbrug. Je zult ons ook erg missen! Maar je hebt geen pijn meer en zult al gauw gewend zijn. Het is er zo mooi. Wij gaan de winter in. Net als ik haatte je kou. Nu ben je warm. Met die gedachten probeer ik me te troosten. Maar … meiske ik mis je zo! Catje ook. ze zat vanmorgen, toen ik dit schreef tegen me aan op de leuning van de stoel. Haar oogjes waren dicht. Ze had echt verdriet. Nooit zit ze op de leuning, altijd op het tafeltje naast me maar nu wilde ze mij ook troosten en wilde dicht bij me zijn. Jouw vriendinnetje was ze! Wat fijn dat jullie samen bij ons kwamen! Net als Jurreke en Guuske nu. Jij hebt die vast gezegd dat ze goed voor me moeten zorgen. Vandaag hebben ze me geen seconde alleen gelaten. Nu liggen ze ook weer bij me. Ja, we missen je allemaal.

Wat wonderlijk. Jij bent geboren op 24-05-1999  en gestorven op 24-10-2012. Dat is net zo wonderlijk als dat mama gestorven is exact 9 jaar later dan papa. Op dezelfde datum! Een teken dat papa en mama je hebben opgevangen? Een boodschap van hen? Wat een supermooie gedachte!

Lieve lieve Daimke, Geef je Chummeke, Pudje, Asje, Daatje en de anderen veel likjes van me? Weet dat ik dag en nacht aan je denk.  Zo zo veel liefs van je mama die je zo mist en van Donsje, Catje, Mickje, Tommeke, Jurreke en Guuske en zoveel dank voor alle mooie jaren die ik met je  mocht hebben.  I love you! Prrrr!

I STOOD BESIDE YOUR BED LAST NIGHT

I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It's me, I haven't left you, I'm well, I'm fine, I'm here."

I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.

I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to reassure you, that I'm not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I smiled and said "It's me."

You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
It's possible for me, to be so near you everyday.
To say to you with certainty, "I never went away."
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew ...
in the stillness of that evening, I was very close to you.
The day is over... I smile and watch you yawning
and say "Goodnight, God bless, I'll see you in the morning."

And when the time is right for you to cross the brief divide,
I'll rush across to greet you and we'll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.
Be patient, live your journey out ... then come home to be with me.

Author Unknown