Lieve Lieve Chummeke Als tranen een trap konden bouwen, |
 |
Mijn lieve ventje, hier zitten we nu, het is acht uur, ik heb het kunnen rekken, maar nu moet ik naar kantoor. En dat zonder dat je naast me in de la ligt en je pootje op mijn arm legt om te zeggen: ‘Mama wat fijn hè, zo samen, ik hou zoveel van je.’ Zonder dat je ineens je hoofdje tegen mijn wang legt en me aankijkt met je prachtige gouden ogen. ‘Hey, ik ben er ook nog en ik wil graag een knuffeltje!’ Dadelijk zullen we naar de slaapkamer moeten gaan. Als we dan ons speelhalfuurtje hebben zal je niet met je pootje onder het bed uitkomen om het ‘garnaaltje’ aan het hengeltje te pakken. Het zal het zo eenzaam zijn zonder dat je naast mijn hoofdkussen ligt. En hoe word ik nu ’s morgens wakker zonder je snorretjes te voelen en je pootje zachtjes op mijn wang?
Daimke zoekt je ook nog. Vanmorgen toen we afscheid van je namen, likte ze zo lief je oortjes. De andere pluisjes missen je ook, maar lijken te weten waar je bent. Daimke wil het, net als ik nog niet accepteren. Ja, nu ben je op de Regenboogbrug, daar is het mooi en je speelt met de andere poezenkindjes. Stappertje zal er zijn en Basje van Jos. Waarschijnlijk hebben papa en mama je opgevangen. Ik riep papa, toen ik vanmorgen zag dat je overging. ‘Papa, papa, help Chummeke, neem hem in je armen, Oh papa, ik hou zoveel van hem.’ Ik weet dat hij het gedaan heeft.
Het was zo ineens. Je zat rustig op de klimpaal. Ik vroeg of je niet liever in de ren zou willen gaan omdat er bezoek kwam. Anders zou je toch maar op de kast gelegen hebben, het was zulk lekker weer. Ik deed de deur open van de ren. Pakte je voorzichtig vast, zette je neer op het gras…ineens viel je om. Nog één keer keek je me aan, je miauwde zachtjes en je was weg. Nee, er zijn geen woorden voor hoeveel pijn dit doet. Hoezeer ik je mis. De enige troost is dat je niet geleden hebt.
Ik ben zo dankbaar voor alle mooie jaren die we hadden. Toen je zes jaar geleden ook een aanval had en de diagnose HCM kreeg, gaf de dokter je nog maar een paar jaar. Je bent nu zeven. Maar oh, Manneke hoe moet het nu verder?
Wat ben ik Chantal dankbaar dat je bij ons mocht komen wonen. Weet je nog, toen ik je de eerste keer kwam opzoeken bij je moeder? Ik kwam binnen…in de kamer liepen heel veel kittentjes rond. Ik wist niet wat ik zag. Ineens kwam een van de kleintjes met opgestoken, trillend staartje naar me toe. Met je prachtige, toen nog blauwe oogjes keek je me indringend aan. ‘Hai mama, hier ben ik. Mag ik mee naar huis?” Yes, we kenden elkaar al. We waren soulmates. Chantal, was zeer verbaasd, dat had ze nog nooit meegemaakt. We waren voor elkaar bestemd! We hebben zo’n sterkte band. Ja hebben, want ook al ben je nu overgegaan, ik voel je om me heen. Je bent er nog wel degelijk. Je spirit ligt nog naast me in de la en naast mijn kussen. Ik voel het zo duidelijk. We zullen ook bij elkaar zijn in onze dromen. Je bent niet echt weg. Alleen is het anders… Ik beloof je dat ik niet te verdrietig zal zijn. Maar nu is het nog zo moeilijk.
Je lichaampje ligt hier aan het einde van het perkje. Er zijn daar veel muisjes. Tommeke ligt er vaak te slapen. Zo ben je dichterbij. Nu ja, jij bent daar niet meer maar toch… ik ga Catnip op je grafje zetten. Wat hield je van de muisjes die je van Maria kreeg… eentje heb je er mee.
Lieve lieve Chummeke, wij wonen in elkaars harten en ja, wij zijn nog bij elkaar. Duizende knuffels …
En God vroeg de geest van de kat
Ben je klaar om thuis te komen?
Ja zeker, helemaal, antwoordde de dierbare ziel
En, als kat, weet je dat ik heel goed in staat ben
Om voor mezelf te beslissen.
Ga je dan mee? vroeg God
Straks, antwoordde de engel met snorharen
Maar ik moet langzaam gaan
Want mijn mensenvrienden hebben het moeilijk
Want weet je, ze hebben me nodig.
Maar begrijpen ze dan niet, vroeg God
Dat je ze nooit zult verlaten?
Dat jullie zielen met elkaar verstrengeld zijn? Voor altijd?
Dat er niets wordt geschapen en niets verwoest?
Het is er gewoon … voor eeuwig en altijd.
Dat zullen ze later wel begrijpen
Antwoordde de prachtige kat
Want ik zal hun hart influisteren
Ik ben er gewoon … voor eeuwig en altijd.
Patricia Olson
Directeur van een blindengeleidehondeninstituut
De dag erna.
Het was een hele verdrietige nacht, zoals ik wel had verwacht natuurlijk. Tegen de ochtend dommelde ik in. Nee, ik sliep niet echt. Ineens zag ik je. Je speelde met Pudje in twee autosporen, diepe sporen met verse sneeuw en jullie hadden samen zo’n pret. Ik werd er blij van. Ineens dacht ik: maar je hebt je tuigje niet om… dat is toch niet goed? Ik pakte het tuigje en nam je in mijn armen. Je lichaampje voelde zo heerlijk warm en gezond. Je keek me aan met je prachtige gouden ogen vol liefde. Ik deed het eerste riempje om maar omdat je in mijn armen lag ging het moeilijk… ik wilde het tweede pakken…ineens werd ik ‘wakker’. Ik had zo’n gelukkig gevoel. Nee, ik sliep niet denk ik, je was er in ieder geval echt. Dit is voor mij een teken dat je goed bent aangekomen en dat alles goed met je is.
Oh, wat hoop ik dat je heel heel vaak zo bij me komt. Maar ook moet je nu vrij zijn om verder te gaan met je leven aan gene zijde. Ik weet dat je toch contact houdt en dat we later weer bij elkaar zullen zijn. Het is zo mooi op de Regenboogbrug. In gedachten zie ik je spelen en rennen met de andere poezenkindjes die daar ook zijn. De zon schijnt er heerlijk, een zeer speciaal warm licht. Er zijn veel vogeltjes die het hoogste lied zingen. Er is een prachtig groen grasveld met gele bloemetjes. De borders staan vol heerlijk ruikende Catnip en er zijn heel veel dikke muisjes. Daar probeer ik aan te denken als ik je zo mis. Daimke zit naast me en stuurt je heel veel liefs. Ze is nog erg verdrietig. Ja, ze was je kleine lieve vriendinnetje hè.. Ze likt mijn traantjes weg en blijft heel dicht bij me. Ons Elfje, jouw speelkameraadje. Tommeke stuurt je ook veel spinnetjes. Ik hoop toch zo dat je Stapje hebt ontmoet en dat hij je heeft getroost…
Weet je wat ik zo hoop? Dat je heel misschien terug kunt komen als reincarnatie. Ik zal het dan direct weten. Maar eerst moet je nu uitrusten op de mooie Regenboogbrug. Als jij daar geniet ben ik ook weer blij. Weet je wat ik me afvraag? Heb jij gewacht met overgaan tot de problemen die me zo’n pijn deden min of meer waren opgelost? Weet je dat ik dat denk en Dokter Evelyne ook? Jij wist het hè, dat het zondag in orde zou komen en nu durfde je te gaan. Oh, manneke toch…
Daimke zit weer naast me. Ze is echt zo zo lief. Vannacht heeft ze de hele tijd in mijn armen geslapen. Zo troostvol. En dat weet je ook. Miguella, die ik vanmorgen belde, mijn lieve Paragnoste-vriendin vertelde ook dat er voor jou eigenlijk niets veranderd is. Je hebt alleen een ander lichaampje, maar je ligt gewoon in de la en naast me in bed. Je speelt gewoon mee met de anderen als ik brokjes gooi of met het hengeltje speel. Je bent er gewoon. Ja, dat voel ik ook, maar het is zo heerlijk dat ik dat nu hoor van Miguella. Het helpt enorm.
Heel heel veel knuffeltjes en spinnetjes lieve Chummeke van ons allemaal. Je bent niet uit mijn gedachten. Till we meet again. Zoveel liefs Pudje, Donsje, Mickje, Catje, Daimke, Tommeke, Femke en Marg die zoveel van je hou
I STOOD BESIDE YOUR BED LAST NIGHT
I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It's me, I haven't left you, I'm well, I'm fine, I'm here."
I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.
I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to reassure you, that I'm not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I smiled and said "It's me."
You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
It's possible for me, to be so near you everyday.
To say to you with certainty, "I never went away."
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew ...
in the stillness of that evening, I was very close to you.
The day is over... I smile and watch you yawning
and say "Goodnight, God bless, I'll see you in the morning."
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I'll rush across to greet you and we'll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.
Be patient, live your journey out ... then come home to be with me.
Author Unknown
Real love stories don’t have happy endings, because real love stories never end!
Dit kreeg ik van mijn lieve vriendin Heleen. Wat mooi!
When I must leave you for a little while
Please do not grieve and shed wild tears
And hug the sorrow to you through the years
But start out bravely with a gallant smile
and for my sake and in my name
Live on and do all things the same
Feed not only your loneliness on empty days
Fill each working hour in usefull ways
Reach out your hand in comfort and cheer
And I in return will comfort you and hold you near
And when your own time looms ahead
Your final day, you always dread
Than never, never be afraid to die
For I am waiting for you in the sky
( een indiaanse wijsheid)
Het is 11 September. Precies drie maanden geleden ging mijn Chummeke over naar de Regenboogbrug. En vanmorgen vroeg is gebeurd waar ik zo op hoopte. Ik werd om half vier wakker en sliep niet meer. Dat komt tegenwoordig wel meer voor omdat er grote veranderingen op til zijn. Verhuizing enz. Ik probeerde alles om niet te piekeren maar door mijn – dan voelbare – erge nekpijn viel ik niet meer in slaap. Als ik slaap voel ik de pijn niet. Tegen de ochtend, het was een uur of zes voelde ik ineens een zwaar gewicht op mijn buik. Niet van Daimke, die weegt veel minder. Ik deed mijn ogen open en zag, in een zeer bijzonder warm liefdevol licht Chummeke… Hij zat naast me en keek me zo teder aan. ‘Oh lieve Chum, je bent echt teruggekomen! Oh, wat heerlijk!’ riep ik uit. En het wonderlijke was dat ik me echt realiseerde dat dit nu was waar alle boeken over schreven, alle mooie Regenboogbrug verhalen over gaan. Ik voelde me zo gelukkig. Ik kon Chummeke echt knuffelen. Hij rolde op zijn ruggetje, spinde, sprong over me heen. Echt zoals wij vaak speelden ’s -morgens vroeg. Tijdbesef had ik niet, maar het duurde best lang. Op een gegeven moment werd hij wat ‘vager’ en keek hij me indringend aan. ‘Je moet gaan hè lieve Chummeke, ik begrijp het. Zo zo heerlijk dat je geweest bent. Kom gauw terug hè.. Oh manneke, wat ben ik blij dat je er was.’ Hij sprong van mijn bed. Ik wilde hem nog even aanraken maar dat mocht nietJ toch was hij nog in de kamer want Donsje zat naast de kast, kreeg een dikke staart en blies. Het mooie licht was er ook nog maar wel minder sterk.
Ik was wakker en niet wakker. Heel vreemd. Een tijdje later, net voor ik op moest staan was ik bij een meertje. Er was politie. Een officier wilde een pistool van me kopen, zei een van de agentes… of dat kon? Ik ging naar de politie officier toe en we liepen samen naar het water om rustig te praten. Ineens bewoog het riet. ‘Chum?’ Ik ging naar voren en keek goed maar het was een grote, echt grote rat die het meer inzwom. Daar was een moedereend met kleintjes. ‘Oh, zei ik tegen de politieman, ‘als hij nu maar geen ‘pijltjes’ pakt. Tot mijn schrik zag ik de moeder eend onder water verdwijnen. ‘Nee, dat niet!’ riep ik woedend en sprong het water in. Het was niet echt diep, gelukkig want ik had laarzen aan en dacht nog: ‘daar waarschuwt papa me altijd zo tegen. Oppassen dus!’ De eend bewoog niet meer, kopje onder water en haar kindjes in paniek. Ik pakte haar en hield haar ondersteboven. Nog niets… hartmassage, ronddraaien… en ineens haalde ze heel diep adem en gaf veel water over. Ze was gered!!! ‘En dat lukt niet met Chummeke’, dacht ik nog, verdrietig daarom maar blij dat de eend en de pijltjes weer bij elkaar waren. ‘Maar wat geeft het? Chummeke is er toch nog. Hij was er vannacht! Hij is niet weg!’
Ik had geen bewijs nodig maar God wat ben ik blij met zijn bezoekje. ‘Chummeke, lieve lieve Chum, net nu in deze moeilijke tijd en precies drie maanden later… het is zo mooi!’
Nu ik dit zit te tikken gloei ik nog na van geluk. Ik heb geen woord verzonnen. Ik heb alles in bed opgeschreven in een paar woorden om niets te vergeten. Het is echt zo gebeurd en ik ben er intens dankbaar voor. Donsje heeft het trouwens ook gezien. Daimke vond het heel gezellig en was ook blij. Dat Donsje blies was heel normaal. Ze hield veel van Chummeke maar was bang voor hem als hij wilde spelen, omdat ze vroeger vaak ‘mishandeld’ werd door Pudje, die het ook niet slecht meende maar te wild speelde. Als waarschuwing blies ze dus altijd…
Een nacht om nooit te vergeten en dat zal ik ook niet!
Kerstavond 2009
Donderdag. Kerstavond! Vanmorgen vroeg kreeg ik een heel mooi cadeau. Ik was half wakker. Ineens was ik in de zitkamer en zag ik Chummeke door het luikje komen. Hij zag er prachtig uit. Groot en glanzend. Heel rustig wandelde hij - zoals zijn gewoonte was, Chummeke haastte zich nooit - door de kamer naar het grote raam. Hij keek me even aan, heel indringend en ik las dat hij zei: ‘Maak je geen zorgen, Pudje is bij me en stuurt je veel liefs. Alles is goed. Hij is gelukkig!’ Toen vervaagde hij en was weg. Ik voelde me zo warm, zo blij van binnen en dat ben ik nog. De hele dag draag ik dat gevoel al bij me. Een teken trouwens dat het geen droom was maar echt. Dit is het mooiste kerstcadeautje wat ik kon krijgen.
2012- 6 April
Mijn lieve vriendin Margreet bood aan Chummeke voor mij te tekenen. Zij schildert zo mooi en heeft ook een paar prachtige boeken geschreven: Spinsels, Maak Dat De Kat Wijs en Daantje. Ook heeft ze supermooie kaarten gemaakt en een enige verjaardagskalender waar ik iedere dag met zoveel plezier naar kijk. Wat geweldig dat ze dit wil doen! Oh, wat ben ik daar blij mee! Het zal zo mooi worden. Pudje en Luckje heeft ze ook voor me geschilderd. Die hangen tegenover mijn bed. Zo praat ik iedere avond met ze voor ik ga slapen.
Ze belde me net. Ze heeft contact met Chummeke gehad toen ze hem tekende. Heel intens. Hij vertelde haar dat hij tevreden was. Hij was gelukkig. Hij mist ons uiteraard maar hij komt af en toe kijken en weet dat alles goed is met ons. Hij heeft er vrede mee. Hij wist ook dat hij jong zou overgaan. Juist daarom heeft hij Tommeke naar ons toe laten komen. Om me te troosten en te helpen want hij wist hoe verdrietig ik zou zijn. Margreet zei ook dat Chummeke een hele lieve relaxte gelukkig kater is. Altijd tevreden en blij. En dat was hij ook. Nooit heb ik hem horen blazen. Hij was altijd happy en zooo lief. Irene en Dédé noemden hem de boosloze. Nu, dat was hij en Tommeke is dat ook!
Oh, wat een heerlijk bericht van Margreet. Ben haar zo dankbaar. Ja, ik voel hem ook vaak om me heen. Zo mooi is dat. Ons Chummeke. Hij zal blij zijn dat we een prachtige tekening gaan krijgen hem en trots! Prrr
(mail dag later : Aandachtig alles over Chummeke gelezen, had alles al een keer gelezen maar het grijpt je toch weer aan. Wat weer heel apart is dat jij over gele bloemetjes schrijft en ik, voordat ik dit gelezen had, hem omringd heb met gele bloemetjes. Dat is weer zoiets.