Woensdag 5 november

Het werd spannend, heel spannend! Zou ons Spinnetje op tijd komen? Het probleem was dat de kattenbladen een tijdslimiet hebben, waarna geen stukjes meer ingestuurd mogen worden. Nu zou het natuurlijk heerlijk zijn als er een stukje over Spinnende Bengeltjes in de kersteditie van de bladen zou mogen komen. Het zou er om gaan…

De boeken zouden de  7^de klaar zijn. Maar – en daar had ik al een voorgevoel van – dat lukte niet. Gelukkig had Walter, de drukker, een oplossing. Hij zou 12 ‘niet genaaide’ Spinnetjes brengen. Walter is echt een schat. ’s Avonds bracht zijn moeder de boeken. Oh, wat was ik trots en blij toen ik het eerste Spinnende Bengeltjes in mijn handen hield. Wat een mooie kaft en … het was puur geluk dat ik voelde.

Nu kon ik de redacties van de kattenbladen in ieder geval het boek al sturen. Ook al was het iets minder stevig dan het echte Spinnetje zou worden, de inhoud was dezelfde.

Die zondag was er een kattenshow in Brasschaat. Mariette en ik gingen er even kijken. Het is altijd een bijzondere ervaring al die mooie poezenkindjes daar te zien. Ik weet niet goed wat ik ervan denken moet. Vinden de katten het leuk? Er waren er die berustend opgerold lagen te slapen. Er waren er die het wel spannend vonden en blij waren met alle aandacht. Maar er was ook een klein Siameesje dat zich wanhopig vastklampte aan haar mama en schor was van het schreeuwen. ‘Moet dat nu?’ kon ik niet nalaten te zeggen, toen ik hen weer tegenkwam. ‘Ja, voor één keer moet ze gekeurd worden!’ Nu ja, als het voor één keer is… Het katje vond het echt vreselijk. Els Smits was er van de Bengalenclub. Ze had een schattig klein Bengaaltje bij zich. Oh, wat een dotje. Ik vind die toch zo mooi.

 ‘Net zo mooi als ik, hè mama?’ zei Pudje, toen ik het vertelde. En dat is waar, want Pudje met zijn ronde vlekken heeft veel van een Bengaal.

Renate Leijen was er ook. Mariette en ik kochten twee prachtige broches met een mooi poezenhoofdje erop en ik koos een tekening van een kittentje. Oh, wat tekent ze toch mooi. Ik kon gelukkig een Spinnend Bengeltje aan haar geven. Renate heeft een prachtige recensie over ons boek geschreven voor Neocat. De deadline was maandag!!! Hoezo spannendJ

Op de show was ook een beeldschoon klein Persje. Die genoot van alle aandacht. Vreselijk leuk, levendig katertje was het. Hij kwam uit Amerika en sprak met een mooie Amerikaanse miaauwwww. Zijn ouders hadden veel prijzen gewonnen, dus het ventje gaat een gouden toekomst tegemoet. Echt een dotje was het.

Moe maar voldaan kwamen Mariette en ik weer thuis. Voor mij zijn alle poezen mooi. Mijn pluisjes zouden het vreselijk vinden, naar een show te gaan. Dat hoeven ze ook niet. Ze zijn in mijn ogen veruit de mooiste, de liefste en de purrrfectsteJ poezenkindjes die er bestaan!

En toen brak de dag aan dat de ‘echte’ Spinnetjes zouden komen. Walter had gebeld dat hij ongeveer om vier uur hier zou zijn. Maar zoals vaak met ‘kindjes’ gebeurt, ze waren te laat. Om vier uur waren ze nog in BrusselJ door de files was Walter pas om zeven uur hier. Het was donker en bovendien goot het van de regen. Ik had de bui al zien hangenJ (te laat door de files en de regen) en ik had de garage klaargemaakt voor de ontvangst. Gelukkig maar, het goot echt! We hadden nooit alle kisten het huis binnen kunnen dragen. Auto’s kunnen niet tot vlak voor het huis rijden. Nu kon Walter de vrachtauto voor de garagedeur zetten.

Het waren veel kisten en we waren half gebroken toen de Spinnetjes keurig in rijen op de grond stonden. Maar wat heerlijk! Ze waren er.

Gauw een warme kop koffie gemaakt om het te vieren. De dag daarop was heel druk. Ik  had alles klaargemaakt al voor de verzending. Het was vreemd leeg in het bijkantoor toen alles weg was. Ik was heel benieuwd hoe ons Spinnetje ontvangen zou worden, maar ook ben ik er heel gerust erop. Ze is zo mooi.

Heel leuk was het dat ik gebeld werd door de Dordtenaar, met de vraag of ze een interview mochten afnemen over mijn jeugd in Cromstrijen. Enig natuurlijk! De dag daarop kwam Jan Volwerk, de reporter. Een hele lieve man die dol op de hondjes was en Femke zo had willen meenemen.J Zoals je kunt lezen is het een prachtig interview geworden. Erg leuk dat de oude foto’s van papa en mama er bij mochten. Wat een heerlijke jeugd heb ik gehad.

Zoveel mooie reacties hebben we al gehad. Ik zal er een paar laten lezen. Ze staan onder de weegschaal in bibliografie. We zijn zo dankbaar en blij. Ook zijn er al veel boeken besteld. Aristocat, de winkel in Rotterdam die prachtige ‘poezige’ dingen verkoopt, gaat Wondertje en Spinnetje verkopen. Ze verkopen geen boeken maar maken voor ons een uitzondering. We zijn trots!

Mijn lieve vriendinnen, Nick en Noush kwamen gisteren gezellig een kopje koffie drinken en  hebben de boeken meegenomen naar Rotterdam.

De pluisjes kregen van hen een prachtig tentje. Oh, wat een pret hadden ze er mee. Chummeke en Pudje hebben er tijden mee gespeeld en Daimke besloot erin te blijven wonen, hetgeen Chummeke geen goed idee vond. Hij sloop rond de tent en sprong er ineens bovenop. Wat een plezier! Ze braken letterlijk de tent afJ. Maar het is een enig ding. De kittentjes bij Maria zijn er ook zo dol op.

‘Eindelijk speel je weer met ons’, verzuchtte Catje een beetje verdrietig. En ja, ze had gelijk. Het is was ook zo druk de laatste weken. Maar nu zal het wel beter gaan. Mijn lieve poezenkindjes zijn echt aandacht te kort gekomen. Gelukkig is Daimke weer beter, maar Chummeke had ook een paar dagen diarree en gaf over. Ik ben gauw ongerust en heb Dr. Liliane toch maar gevraagd. Hij heeft ook een antibiotica kuurtje gekregen en is nu weer   helemaal beter. Toch een virusje blijkbaar, dat rondwandelt. Tja, wintertijd.