Brasschaat, oktober 2002

Herfst 2002... 
oh, wat hou ik van...

Oh wat hou ik van mijn poezenkindjes.. ze zijn alle zes zo bijzonder, zo lief, zo prachtig, zo mooi… Er zijn geen woorden eigenlijk om mijn gevoelens voor ze te beschrijven. Het leuke is, dat ze alle zes zo verschillend zijn, met hun zo speciale maniertjes, die me zo dierbaar zijn.. Ik hou ook van allemaal evenveel.. (En super-turbo-evenveel van diegene die ik op dat moment aan het knuffelen ben; waarbij ik me dan direct schuldig naar de anderen toe voel!)

Nu ik dit schrijf ligt Donsje met haar kopje op mijn schouder en bijt zachtjes in mijn wang.. Ze zit altijd bij me, rechts of links naast me op het bureau... Ja Donsje is heel speciaal en onze band is zo zo groot. Ze neemt haar job als secretaresse zeer serieus.. Zij is de enige die als heerlijke warme sjaal functioneert en bijna altijd op mijn schouders ligt als ik kook.. echt zo gezellig. Ze geeft lieve kopjes, de snorretjes kriebelen tegen mijn wang, maar ook is het heerlijk warm. Ik heb veel last van mijn nek maar als Donsje een kwartiertje haar helende krachten heeft gebruikt is de pijn over..

Zo wandelen we ook door de tuin, al laat ik haar ook altijd een rondje lopen omdat dat goed voor haar is.. Al lopende - en ik loop best snel, Donsje heeft een fenomenaal evenwichtsgevoel - zeg ik: "Donsje, zou je niet even gaan lopen?" Ze springt dan met een grote sprong op de grond en wandelt voor me uit. Staartje eigenwijs in de lucht. Ze verstaat ieder woord dat ik zeg.. maar dat doen ze allemaal. Ik leg ook alles uit.. Waarom ik iets doe b.v. en ze snappen het echt.. Waarom we naar dr. Cleiren moeten voor een prikje. Als ik wegga zeg ik ook altijd waar ik heen ga en vraag of ze goed op willen letten. Pudje geef ik 'het commando over' en hij waakt echt tot ik terugkom.. zo is het minder erg voor ze als ik weg ben.. Het leuke is dat dat precies zo in het mooie boek van Penelope Smith staat: Dieren Verstaan. De hondjes krijgen de opdracht 's nachts goed te waken.. wat ze ook doen.

Catje is tegenwoordig ook aardig bezig met het kantoorwerk.. meestal als animeermeisje… die kun je ook huren maar ik heb er een, zomaar gratis. Zij heeft op zich genomen ervoor te zorgen dat mama niet weer in een halve burn-out terecht komt en probeert, op alle mogelijke manieren, mij te doen stoppen met werken.. b.v. door mijn vingers te vangen die over de toetsen vliegen. Dat kriebelt zo leuk dat ik wel moet stoppen.. of - nog efficiënter - door op haar lieve hoofdje te gaan staan. Ze kijkt dan tussen haar voorbeentjes door of ik het wel zie.. en grijnst echt.. Werk dan maar eens door. Zij is trouwens het clowntje van de familie en ze heeft een perfect pokergezichtje.. zonder ook maar even een aanwijzing te geven kan ze letterlijk ontploffen en loodrecht de lucht invliegen, landen en net doen of ze een balletje wegslaat met haar pootjes.. er is alleen lucht..Alhoewel ik beter kan zeggen, ik zie alleen lucht, want misschien is er echt een muisje dat overgegaan is in de andere dimensie en even terug op aarde komt kijken. Het is wel zeker dat poezen veel meer zien dan wij en ook af en toe wezentjes uit het hiernamaals zien. Soms kunnen ze strak naar 'iets' kijken, dat voor mij nog verborgen is.. Hoezo… mensen zijn intelligenter dan dieren? Het getuigt van grote domheid dat 3/4de van de mensheid dat nog steeds denkt..

Iets wat Catje ook zo leuk doet als ze aan het spelen is, is ineens, zoals lammetjes dat ook kunnen doen, hoppend met stijve pootjes op een ander pluisje afspringen: Woeps, woeps, woeps.. zo grappig.. Omdat ze een jaar terug het Feline vestibulair syndroom heeft gehad, houdt ze haar kopje een beetje scheef, ook is haar evenwichtsgevoel niet optimaal en hoort ze niet altijd goed.. maar zelf heeft ze er geen last van…en dat is het belangrijkste… gelukkig heeft ze het niet meer teruggehad.. Het was heel angstig om te zien. Ze viel gewoon om.

Daimke is ons elfje.. ze danst door het leven. Als ze speelt speelt ze vol overgave. Als ze slaapt doet ze dat ook echt diep. Alles in extremis.. Iwan vertelde dat zijn Bengaaltje, Beautje dat ook zo heeft.. hij doet alles voor de volle 100%.. Zouden wij een voorbeeld aan kunnen nemen..Present Moment, Wonderful Moment! Daimke kan zo heerlijk in mijn armen komen liggen. Met haar pootjes wrijft ze dan heel zachtjes over mijn wang: 'Mama ik hou zoveel van je', betekent dat.. Ze heeft een uitgesproken rechtvaardigheidsgevoel. Ze duldt geen onrecht en vliegt er dan direct op af.. vooral van Catje, haar speciale vriendinnetje, moeten ze afblijven..

En daardoor zijn er nu ook problemen met Pudje.. hoe is dat nu zo gekomen? Heel vroeger keek Daimke juist tegen Pudje op.. Beiden zijn immers zo Oosters als wat.. ze spreken dezelfde taal.. Ik denk dat Daimke niet van vloeken houdt en dat doet Pudje wel eens. Uiteraard kan hij daar zelf niets aan doen. Zijn moeder was ook agressief en bang en daarbij heb ik Pudje veel te jong bij zijn moeder moeten weghalen. De eerste ontmoeting met een andere poes was toen ik hem een paar weken later gezellig mee naar Rudi nam.. Ik wist niet dat zijn moeder hem niet meer zou herkennen en hem aan zou vliegen.. Dat was zijn eerste kennismaking met een soortgenoot nadat hij thuis weg was.. Ik had geen andere poezen toen. Bij mama mocht hij niet los, zodat hij vaak aan de riem naast me zat.. daardoor kregen we een hele sterke band..Toen Luckje kwam, merkte ik pas dat Pudje problemen had met andere poezen en ook mij niet wilde delen. Luckje, de roverhoofdman, sloeg terug als Pudje boos deed, waardoor Pudje nog banger werd. Want dat is het grootste probleem. Zo groot als mijn manneke is, hij is echt heel bang.

Toen kwam Donsje, de liefheid in persoon. Pudje plaagde Donsje erg, ook al probeerde ik het zoveel mogelijk te voorkomen.. Maar Donsje is wijs en deed net als haar mama al die jaren gedaan heeft als er moeilijkheden dreigden.. ze verdampte. Donsje verdween onder de kast of ging naast mij zitten.. tot ergernis van Pudje natuurlijk want dan keek ze echt van: 'nu jij weer, kom maar op, nu durf je lekker niet', wat natuurlijk zo was. Toch was het naar voor Donsje en ook voor mij, ik was er verdrietig om..

In maart, toen Raymonde hier was en het huis geverfd werd, was er veel onrust.. Daimke is panisch voor ladders, blazers om de verf af te branden en vreemde mensen.. Maar Pudje is net zo bang.. Om zijn spanning af te reageren joeg Pudje Catje achterna die naar Daimke riep: 'Help me wiaawwwu help'. Als een echte politie-agente vloog Daimke op Pudje af en gaf hem een paar klinkende oorvijgen.. en dat heeft Pudje haar zeer kwalijk genomen. Pudje is de koning oftewel de Pacha en dat is hij zijn hele leven geweest. Hij kan humeurig zijn - hoeveel ik ook van hem hou, ik weet dat hij zijn zwarte kantjes heeft, maar die heb ik ook - Daarbij is hij is geen vrolijke poes. Depressief eigenlijk en gauw bang en boos. Alle agressie bij hem is angst, zo van: de eerste klap is de daalder waard… Daarom jaagt hij regelmatig de andere poezen weg en plaagt ze echt. Hij wil benadrukken dat hij de baas is en blijft.

Zij weten dat en gaan gewoon weg.. het zal hun een zorg zijn.. zeggen ze.. Maar ja, Daimke gaat dus niet weg.. En als Pudje boos is, dan heeft hij echt een killersblik en valt aan om pijn te doen. Daimke is tenger en toen ik een paar keer een plasje en zelfs ontlasting vond uit pure angst en een keer zelfs haar met een bloedneusje onder de stoel vond.. toen heb ik haar beloofd te zorgen dat het nooit meer zou gebeuren. Het heeft geen zin boos op Pudje te worden. Hij doet het juist omdat hij het zeer onrechtvaardig vindt dat er andere poezen in zijn leven zijn gezet.. hij wil gewoon alleen met mij zijn. Punt uit!! Dat was hij vroeger en dat wil hij zo houden.. of het moeten poezen zijn die echt zijn onderdanen zijn. Zoals Mickje en Donsje.. en Catje.

Wonderlijk genoeg gaat het prima met ons Chummeke.. ook een katertje.. En daar was ik zo bang voor! Maar ja, je moet van goede huize komen om ruzie met Chum te krijgen. Die is echt de gemoedelijkheid zelve en gaat gewoon weg als er naar hem geblazen wordt, waarbij hij zijn schouders ophaalt en denkt.. 'Waar je je al niet druk over maakt..'. Ik probeer zoveel mogelijk met Pudje te knuffelen; liefde overwint altijd. Als Pudje bij mij op schoot ligt - iets waar we beiden intens van genieten - dan is hij zo gelukkig en kijkt me zo zo lief aan. Pudje is een grote lieve schat die het leven heel moeilijk vindt en het bovendien nog veel moeilijker voor zichzelf maakt dan het is..

Natuurlijk hebben Pudje en Mickje toch een goed leven. 's Nachts en 's morgens wonen Pudje en Mickje in de grote zitkamer met ren.. rond 12 uur komen wij daar, ik doe Daimke dan in de slaapkamer, want ik ga eerst wandelen met de poezenkindjes. In de tuin werken, de was doen, kippen en ganzen verzorgen, de serre doen enz. Ik ben er dus niet bij.

Daarna ga ik pianospelen.. Dat doe ik buiten als het kan en ik zet Pudje dan op het perkje aan de lange lijn.. vindt hij heerlijk. Daarna ga ik een half uurtje met hem knuffelen en mensen bellen als dat moet.. Daarna probeer ik hem gezellig bij ons in de zitkamer te laten, maar met de riem om, zodat ik kan ingrijpen. Soms gaat het, soms niet. Dat hangt van de maan af, de wind en of ik zelf rustig ben. Mijn stemming pikt hij direct.. Daarna gaan Pudje en Mickje naar kantoor en wij naar de slaapkamer om te lunchen. In de ren van de slaapkamer / kantoor zit een gazen deur zodat we bij elkaar zijn maar waardoor Pudje niet bij Daimke kan. Ik eet, als het niet regent, altijd buiten in de ren. Daarna ga ik wandelen met de hondjes en dan nog een uurtje met Pudje en Mickje op kantoor werken, waarna ze naar de zitkamer gaan en de andere pluisjes op kantoor kunnen.

Het gaat dus best zo, maar is wel wat ingewikkelder.. Pudje krijgt nu Staphysagia van homeopathische dierenarts, Carina Smeets, de lieve vriendin van Maria en mij. Er is zeker al verbetering..

Ik zou zo graag alle poezen gezellig bij me hebben en voel me zo schuldig naar Pudje toe, als hij niet bij me is, maar hij is liever alleen met Mickje in de zitkamer dan met de andere poezenkindjes. Als ik het hier op kantoor probeer, dan blaast hij naar alle andere pluisjes.. en het is zoals Maria ook zegt. Pudje en Mickje hebben echt een fantastisch leven. De meeste poezen zijn overdag alleen als hun mensen werken.. en dat is natuurlijk zo..

Daimke is een wonderlijk poezenkindje.. oh ik hou zoveel van haar.. ze kan doodsbang zijn voor gewone, totaal ongevaarlijke dingen en blijft rustig zitten als Pudje haar wil aanvallen en dat is echt gevaarlijk! Het leukste vindt ze door de tuin te wandelen met me. Dan mogen er zware machines langsrijden. Het kan haar niets schelen. Ze vliegt van boom tot boom en rent blaadjes en eikels achterna die ik wegschop.. Toen de mooie ren gemaakt werd, zat ze tegen het draad aan vol interesse te kijken hoe Eddie en Roland de loodzware bilzen op pakten en lieten neerploffen. Hoezo bang???

Het verbaast me dat al mijn pluisjes bang van vreemden zijn. Zou Pudje die paniekerige angst hebben ingegeven? Ik denk het bijna.. Als kittentjes keken ze immers naar hun grote broer op.. broer bang.. dan moet het wel heel erg zijn.. Pudje is het bangste van allemaal.

Omdat Daimke Tryplase over iedere voeding moet hebben, krijgt ze apart eten.. Ze mag kiezen: ofwel in de badkamer, ofwel buiten in de ren, waarbij ik dan natuurlijk de schuifdeur even dichtdoe. Maar kiezen is moeilijk voor mijn meiske. Als het regent is het makkelijk: badkamer, maar als het lekker weer is.. tja.. hi vaak loopt ze dan heen en weer.. zo grappig. Ik ken dat gevoel zo goed.. als ik te moe ben of te veel werk heb, kan ik ook niet kiezen.. altijd een teken..

Catje heeft een verstopspelletje. Als ik haar wil meenemen om b.v. te gaan wandelen - dat ze net als Donsje en Daimke erg leuk vindt - dan verstopt ze zich. Meestal verdwijnt ze onder de kast; hi staartpuntje het laatste en dat zie ik dan ook verdwijnen. Om haar te 'pakken' moet ik op mijn buik gaan liggen. En dat is natuurlijk ook de lol. Twee glinsterende oogjes kijken me dan aan. 'Leuk he, mam?' Ja enig! Maar om haar onder de kast uit te krijgen, moet ik haar voorzichtig op haar zij rollen.. anders kan ze er niet uit. Sinds kort hoeft dat niet meer.. ze doet het zelf.. Als we elkaar aankijken, rolt ze al op haar zij. Nog even en we gaan optreden in een circus.. Daarom heb ik ook alle hoop dat Pudje en Daimke een vredesakkoord gaan sluiten. Als Pudje merkt dat het iedere keer voor hem vervelend is, als hij boos naar Daimke wil toelopen en dan de riem om krijgt of naar de andere kamer moet gaan, dan zal hij het opgeven. Ze kunnen nu al bijna een uurtje bij elkaar zijn. Tot het ineens teveel wordt.. maar we zijn ook nog maar kort bezig met de therapie..

De ren is nu af en hij is echt prachtige geworden: 7 x 4 meter en 2 meter hoog. Hij is, als het ware, een verlengstuk van de zitkamerren en er is een deur tussen de twee rennen. Ik heb er wat boomstronken in gezet.. die dienen als stoelen en ga er ook een heuse boomstam in maken, met zijtakken. Wat ben ik Eddie en zijn zoon Roland dankbaar dat ze dit hebben gemaakt. Kunstenaars zijn het!!! Vooral voor Mickje en Pudje is het enig omdat zij het meeste in de zitkamer wonen.. langs de zijkanten hebben we treinbilzen gelegd.. heerlijk voor de pluisjes om geen natte voeten te krijgen. En zo'n leuk gezicht als ze er overheen tippelen.. Mickje ligt uren in het lange gras.. met haar schattige kopje met de gouden vlammetjes boven het gras uit. Ze geniet intens. De meisjes vliegen door de ren. Donsje is jong opnieuw.. rent achter haar staartje aan, springt in de lucht, vliegt naar binnen en weer naar buiten. Catje en Daimke ook. En Chum is de vliegenvanger bij uitstek. Hij is erg bedachtzaam in zijn doen en laten.. maar hij kan zo vliegensvlug zijn. Maakt heuse salto's soms om een motje te vangen.

 

 

Chum is een echte Britse Korthaar. Op en top gentleman met een uitgesproken mening. In algemeen overleg wil hij bijna alles voor me doen maar ik moet hem echt niet dwingen. Zo wil hij niet meer mee de tuin in. Ik weet niet waarom, maar ineens besloot hij dat dat niet zijn vorm van vermaak was en natuurlijk hoeft hij dan ook niet mee. Hij heeft er een grote hekel aan opgetild te worden, maar hij weet ook dat het de enige manier is om van de ene kamer in de andere te komen. Ik laat mijn poezenkindjes niet los omdat het huis niet veilig is, er zijn meer mensen en boven is er veel rommel. Natuurlijk wil hij graag mee naar de zitkamer, naar de super-turbo-zalige-grote-ren. Zo gauw hij over de drempel getild is, springt hij uit mijn armen en loopt trots - staart bijna over zijn rug gekruld van plezier - voor me uit naar de zitkamer.. nooit zal hij de trap op gaan of de keuken in lopen.. Nee, het doel is de zitkamer en hij loopt er recht heen, zonder links of rechts te kijken.. Oh hij is toch zo'n lieve gekke grote pluis.. Goudoogje noem ik hem, omdat hij enorme grote, echt prachtige gouden ogen heeft. Hij kan zo zo lief en wijs naar me kijken. Het is een gouden pluisje, ons Chum.

Libelles, die hebben we hier veel. Net kleine helikoptertjes.. dat is een bron van plezier. Gelukkig is er nog geen gepakt.. ze zijn zo mooi! Wat ben ik blij dat de ren er is.. vooral nu het toch moeilijker is Pudje en Daimke bij elkaar te laten..

Daarnet, toen ik in de tuin wandelde, met Donsje als bontje om mijn nek.. hoorde ik eekhoornpootjes.. ik stond stil.. Donsje verstijfde ook. Op 50 cm afstand kwam er eerst een baby-eekhoorntje de stam af.. ronddraaiend langs de stam.. toen nog een en daarna nog een. Drie baby'tjes die zo in hun spel verdiept waren dat ze me totaal niet zagen. Op en neer vlogen ze spiraalsgewijs langs de stam. Ik verwachtte dat ze ineens mij als boom zouden aanzien. Donsje hield ik maar goed vast want stel je voor dat ze er eentje zou pakken. Ze zei later dat ze dat nooit van zijn leven zou doen..'Maar mama, die zijn veel te lief, die zou ik nooit pijn doen!', maar toch.. hi waarom mekkerde ze dan zachtjes? 'Zomaar mama', zei ze zachtjes.. 'de kleintjes babbelden toch ook!'… en dat was waar. Zo schattig.. net als kindjes zouden doen. Gewoon mompelend achter elkaar aan rennen. Ik ging terug naar huis. Donsje bij de andere gezet en met de Camera terug naar de boom maar ze waren weg.. jammer! Toch was het een enig avontuur. Die leuke dingen maak ik heel vaak mee; de natuur is zo zo mooi!

Daimke heeft een klein wollen balletje en oh ze is er zo gek mee! 100 keer komt ze het brengen en 100 keer moet ik het weggooien. Als ik niet snel reageer.. gooit ze het op het toetsenbord.. Animeermeisje nr. twee… ja van de vakbond mag Catje niet lange dagen maken, ze is nog jong.

Vanmorgen erg gelachen. Chummeke speelde verstoppertje.. ja hoor, ook hij doet dat. Meestal weet ik wel waar hij zit of kan zitten en heel vaak hangt er een stuk staart ergens uit.. die is ook zo vreselijk lang maar goed, nu dus niet. Hij zat ergens.. maar waar.. de enige manier om uit te vinden waar hij dan is, is door met mijn hart te voelen en niet met mijn ogen te kijken, dus dat deed ik. Ik werd naar de knuffels van Francien geleid en ineens zag ik hem zitten: dood en doodstil.. echt onbeweeglijk. Precies naast Noortje, de grote Francien-knuffel, zelfs zijn ogen bewogen niet. Leuk he.. hij heeft Britse humor… Als ik eet ligt hij altijd op de TV die vlak bij staat.. af en toe ligt zijn staart naast mijn bord en ik kan niet laten die dan eens aan te raken. Hij kan dan zo zo boos kijken, zo echt van: 'Hoe durf je dat te doen, met je vuile natte handen!!! Hoe kun je!!!' Maar hij meent dat niet echt, want daarna komt hij om knuffels vragen.. of zou hij spijt hebben?

Het was de laatste maanden veel te druk en ik kwam tot niets meer, dan het beantwoorden van mails.. ik was echt bijna burn-out maar gelukkig heeft mijn noodkreet: 'Alsjeblieft niet meer zo veel mailen, slechts eens in de paar weken' geholpen.. ik voel dat ik meer rust krijg.. Zowel de pluisjes als ik zijn daar dolblij om, want het was echt heel naar. Het is voor het eerst dat ik even gedaan heb wat Solange me zo aanraadde: heerlijk met Pudje op het perkje in het gras gelegen.. en foto's gemaakt. Oh, wat heerlijk was dat! Voelde zo als spijbelen. Het is nu zo zo mooi in de tuin en er lopen overal kleine muisjes rond.. tot grote interesse van de pluisjes natuurlijk. Er gebeuren zoveel leuke dingen als ik door de tuin loop. Zo zat er gisteren een eekhoorn op het gras die gewoon bleef zitten toen ik stilstond. We keken elkaar een tijdje aan.. ineens vond hij of zij het toch wel eng en rende naar een boom.. maar ook daar bleef hij op 2 meter hoogte hangen. Toen verdween hij en zag ik de oortjes aan de andere kant tevoorschijn komen. We speelden gewoon verstoppertje. Donsje die op mijn schouder zat vond het zooo purr purr spannend. Er schijnt een boekje te zijn dat heet: Onthaasten van A tot Z. Ik heb het besteld. Heel dun maar heel nuttig... kan het goed gebruiken.

De tuin is prachtig, echt overal bloemen nu, maar ik wied me een ongeluk. Wel gezellig ook dat werk.. Er was een jonge merel en Femke rende erop af.. gelukkig was ik erbij, dus er gebeurde niets maar de ouders vielen Fem echt aan.. zaten op zijn rug.. zo fantastisch! Moet je indenken dat wij dat met een wezen zo groot als een olifant zouden doen.. zonder wapen… zomaar…erop afvliegen omdat ons kindje bedreigd werd…

Ons Daimke toch! Mickje wil ook best wel eens plagen, ook al staat ze onderaan de rangordelijst; dat gebeurde dus, ze joeg Catje weg en Catje vloog onder de kast.. Daimke lag in diepe rust op de stoel maar ineen fractie van een seconde vloog ze op Mickje af en gaf die toch een paar oorvegen. Arme Mickje, ik had medelijden met haar haar maar ja het was wel terecht.. ohhhh driftkikkertje.. maar zo lief.. vrederechtertje.. Mickje accepteert dat gewoon.. ze is zo'n gezellige knuffel geworden, ons Mickje, ze vertelt hele verhalen tegen me.. zij helpt me altijd trainingsfietsen 's morgens. We vertellen elkaar welke dromen we gehad hebben en filosoferen over het nut van dromen.. zij zegt dat je heel veel uit dromen kunt leren. Dat zou wel kunnen want ik droom altijd bijna over mijn poezen of poezen in het algemeen.. en die zijn wijs. Ja, waar het hart van vol is..

'Miaauww miiwaauuwww, wheiiieeee, raauwww!' Begeleid door dit mooie poezenconcert reden we naar dr. Cleiren voor de jaarlijkse prikjes.. Geloof me.. het is best veel werk.. 6 poezenkindjes heen en weer dragen.. Pudje gedraagt zich voorbeeldig sinds we hem gewoon los tegen me op laten staan. Zijn pootjes op mijn schouder.. als je hem vast houdt vecht hij als een leeuw, maar zo blijft hij staan.. Daimke begint met bibberen zo gauw ze 'dokter' ruikt.. echt bibberen. De hele bench schudt.. Chummeke heeft de mogelijkheid zich 3x zo zwaar te maken dan hij is, en hij weegt al veel: 51/2 kilo! Zou dat gewicht dan echt stijgen ook? Maar hij liet zich plat op de behandeltafel vallen. Alles plat.. alleen zijn prachtige gouden ogen smeekten om genade.. : 'alsjeblieft, alsjeblieft, lieve Dr. Lililane, doe me geen pijn, ik ben zo bang..' ze voelen niets van het prikje maar de angst doet wel pijn.. wat waren we blij toen we weer thuis waren.. Dr. Liliane durft het best aan slechts om de twee jaar te gaan enten. Dat lijkt me ook want ze zien nooit andere poezen en het is per slot toch rotzooi dat ze binnenkrijgen, al is het noodzakelijke rotzooi.

De hondjes komt ze thuis doen.. (pluisjes zijn veel makkelijker te behandelen als ze op de behandeltafel staan, vandaar dat ik er altijd met ze naar toe ga). Ik kreeg een groot compliment dat ze er zo goed uitzagen.. maar ja, ik borstel ze ook bijna iedere dag en ze krijgen veel LTC's, het beste medicijn met als enige bijwerking.. overdosis liefde!

Met heel veel lieve spinnende groetjes van ons zeventjes, en de hondjes, kipjes en gansjes