Het is beeldschoon buiten. Die herfstkleuren.. zo zo mooi! Prachtige goudgele bladeren dwarrelen naar beneden en de fluweelboom doet zijn naam alle eer aan, hij heeft fluweelrode bladeren, die gelukkig nog even blijven zitten. De pluisjes genieten natuurlijk van al die leuke dingen die langs komen zweven, ze proberen ze te vangen en als het lukt lopen ze trots rond met het blaadje in hun mond.. Daimke houdt er dan hele verhalen bij.. niet erg duidelijk te verstaan.. 'niet praten met volle mond, Daimeke, dat mag niet!', zegt Pudje dan verwijtend.. terwijl hij naar mij kijkt… tja het eerste kind krijgt altijd de strengste opvoeding! En dan de eikels, waar ik zo heerlijk tegenaan kan schoppen als we wandelen.. En zeg nu zelf, wat is er leuker tegen eikels aan te trappen.. 'niets toch!', zegt Daimke dan ook als ze er achteraan vliegt. Ik heb nu, eindelijk, een digitale camera.. Dolgraag wil ik Donsje of Daimke opnemen als ze in de boom hangen. Dat doen ze bijna tijdens elke wandeling, behalve als ik de digi bij heb… hihi, en dat maakt fotograferen dan ook zo spannend…
In het vorige stukje schreef ik dat Chummeke ons allemaal om zijn heerlijke zachte poezenpootjes gewonden heeft.. Hij is echt een op en top gentleman.. zo galant en rustig en lief naar de anderen toe. Hij verdeelt zijn aandacht keurig tussen ons allen. Om de beurt krijgen we een knuffelbeurt. Hij stapt dan heel bewust en luid spinnend naar zijn "slachtoffer" toe en zegt: 'Zo, nu kom ik even gezellig een praatje met je maken'.. Bij Daimke betekent dat dan dat Chummy een goede wasbeurt krijgt. Bij Donsje wisselen ze even 'neusjes' uit en gaan ze gezellig tegen elkaar aan liggen. Catje, die niet van 'kleven' houdt, geeft een korte groet… en begint een lekker wild spelletje. Het leukste vind ik het als Pudje en Chummeke door de kamer hobbelen. Twee katertjes… die samen spelen, er is niets dat meer vertedert, vooral omdat ik weet hoe moeilijk het voor Pudje is een andere poes in zijn leven toe te laten.. Mickje houdt zich altijd afzijdig van de anderen. Alleen Pudje is haar grote vriend..
Nu het ‘s avonds nog zulk lekker weer is zitten ze vaak dicht bij elkaar naar de vogels en de muisjes, die tussen de bladeren nog wat voedsel zoeken, te kijken.. zo gezellig. Het vogelhuisje, dat voor het kantoorraam staat, doet weer dienst als supermarkt. Gelukkig zijn de vogels terug. We hadden er bijna geen en om de een of andere reden zijn er nu weer veel. Heerlijk, want het is zo leuk om te zien hoe ze genieten van de zonnebloem pitten. Ja, ik weet het, het is nog te vroeg maar toen het even zo koud was, ben ik er mee begonnen. Chummy had dat nog nooit gezien en de eerste dagen zat hij aan het raam vastgeplakt, met grote ronde gouden ogen keek hij naar de vliegende dingen daarbuiten en keek me dan aan.. Een groot vraagteken.. ‘wwwwaatttthhh issss sdaaatttttt?????’
Wat is Lilac toch mooi! Chummeke is net een beer op sokjes als we door de tuin wandelen. Hij heeft ook zo’n verend drafje.. heel leuk. En groot dat hij is!!! Hij is nu 5 maandjes en weegt al vier kilo!!! Meer dan Catje en Daimke.. wat moet dat worden?? hihi Groot denk ik! Leuk.
Vanaf de eerste dag lag hij naast mijn hoofdkussen en dat is zo gebleven.. zijn plaatsje. Gelukkig vindt Donsje, die aan de andere kant van het kussen ligt, en Daimke en Catje dat geen enkel probleem. Als ik even naar de badkamer ga, gaat hij mee.. zo leuk..’ rrroonnnn roonnnn rrrronnnn’ hoor ik dan.. ‘ hier ben ik hoor. Ik laat je niet alleen..’ Wat een vrolijkheid brengt zo’n ventje toch…!
’s Avonds, alweer dank zij dit zalige weer, staat het kantoorraam nog wijd open natuurlijk komen er dan motjes binnenvliegen. Meestal gaan die naar de neonlamp die boven de kast hangt en dat heeft dan tot gevolg dat alle poezenkindjes op de kast springen die vol – hi hoe raad je het – poezenfoto’s en kaarten staat.. de kast blijft staan maar de foto’s en kaarten liggen dan natuurlijk plat of beneden.. zonder motjes wandelen ze rustig tussen de kaarten door, zonder ooit iets om te gooien maar als ze midden in de jacht zitten..tja dan is het tijd voor het echte werk en alles wat dan in de weg staat, moet weg…
Ik heb altijd medelijden met de motjes en probeer ze te vangen, maar meestal lukt dat niet, ik kan niet op de kast.. wat zijn mensen toch log. Nu is Chummeke ook niet een van de lenigste.. Nee Daimke is echt ons ballarinaatje.. ze heeft een natuurlijk gratie en danst als een elfje door het leven. Catje is de beste gymnast en kan, ondanks het feit dat ze toch een beetje haar kopje scheef houdt na die nare oorontsteking, perfect op de lambrizering balanceren.. mooi om te zien..
Zaterdagmorgen is Chummeke mee geweest.. ik dacht eindelijk een ochtend thuis te kunnen blijven. Maar mooi niet. Ik zag slecht en ben gisteren naar de oogarts geweest.. ja hoor, ik moet een sterkere bril.. En duur dat dit is!!! Vanmorgen merkte ik dat de nieuwe bril niet echt goed paste... Had dat ook kunnen bedenken.. die moet de brillenman op je hoofd testen.. dus om half drie even met Chummeke erheen. Wat is dat toch een lieve manneke.. echt het is bijna niet te geloven hoe hij is. Parmantig zit hij naast me in de bench, die ik veiligheidshalve gebruik als ik op de drukke Bredabaan rij. Je weet nooit.. bij een aanrijding.. als de deur openvliegt. Ik parkeerde voor de winkel. Er wordt zoveel ingebroken in de auto’s tegenwoordig dat ik alleen Chummy meeneem als ik weet dat ik de auto kan blijven zien.… Terwijl we er naar toereden praatte ik steeds met hem en hij antwoordde echt. "Kijk Chummeke, zo gaan we naar dr. Cleiren, weet je wel, voor dat prikje.." "Whieeeh, vond ik niet zo leuk.." "Nee, maar daar gaan we nu ook niet heen, we gaan nu een brilletje laten maken.." "Purrrr purrrr..." "Ja weet je wel, dat wat ik gisteren vertelde, van die leuke labrador in de winkel!" .. "rraauuwwww, ben beetje bang voor een vreemde hond.." "’ja dat is verstandig, je mag in de auto blijven.. goed?" "purrrrr raauwww"’.. echt zo ging het. Toen ik terugkwam zat hij nog net zo gemoedelijk te kijken, terwijl ik ongerust was, want er waren twee ziekenwagens met sirenes langsgestoven..
Toen naar Mark., mijn grote apothekervriend.. De vorige keer was hij er niet toen ik mijn kindje wilde laten zien, nu gelukkig wel. Ik had de draagtas bij en nam Chummeke mee naar de deur.. en belde aan.. Toen Mark opendeed en hij Chummeke zag, was hij helemaal verloren. Chummeke keek hem rustig aan met zijn prachtige goudgele ogen en keek toen naar mij.. "ja dat is nu ons lieve Mark", legde ik uit.. "die zorgt dat wij allemaal zo gezond blijven.. hihi" "raawwuuwuww?" leuk he.. Mark woont vlakbij en toen we terugreden kon ik gewoon de bench openlaten. Chummy bleef er rustig in zitten. Het is een heel bijzonder pluisje.. nu ligt hij heerlijk in de la.. nog een paar weken denk ik, dan moet ik of een groter bureau of een andere plek verzinnen. Donsje ligt nu heerlijk op het bureau.. heel rond en pluizig. Ze heeft haar wintervachtje…
Solange, mijn Belgische vriendin, had een virus in haar computer. Ze zijn weer bezig. Ze mailde dat ze jaloers was op de pluisjes, die nooit computerproblemen hadden, hihi, maar ..: Ja de pluisjes maken geen computer problemen, maar hebben best wel zelf toch ook zorgen. Zo wordt Mickje wel eens geplaagd door Donsje.. Yes!! Ons Donsje. Dus ik denk dat ik maar even stop met de Bachbloesemtherapie. Had haar gegeven om assertiever te worden maar, "dat hoeft ook weer niet", zegt Mickje! Donsje doet nooit pijn, maar daagt een beetje uit. Wel leuk om te zien.. maar niet voor Mickje…
Wonderen op Pootjes doet het zo goed. Wij hebben in de Gazet van Antwerpen en in het belang van Limburg gestaan. Komende week komt er een stukje in ‘Dag Allemaal’, ons televisieblad. Het zijn veel gelezen kranten en dat heeft heel veel reacties veroorzaakt. We zijn echt trots... vorige week 60 boeken verkocht. Het leuke is ook dat de mensen die ons boek bestellen allemaal van poezen houden en ik krijg zoveel mooie verhalen over hoeveel ze van hun poezen houden of hielden.. Een echt tegenwicht voor alle wreedheid die we dagelijks voorgeschoteld krijgen in de kranten en op de televisie.
Het belang van Limburg had een Goed-Nieuws-Krant. Dat vind ik nog eens een
leuk idee!!! Er is zoveel goeds te melden. Achter de schermen gebeurt er zoveel
dat nooit vermeld wordt en juist dat is zo belangrijk om te vertellen. Immers
voorbeeld doet volgen..
Pudje geeft Chummeke regelmatig les in het openen van laden en deuren.. Na het
twee keer voorgedaan te hebben kan Chum het ook.. dus de Goed-Nieuws-krant zou
Goed Nieuws vermeerderen.. een echte kerstgedachte.. oeps, wat gaat de tijd
vlug!
Ik heb al een mooi kerstkado voor de pluisjes. En ja, het heeft met een boom te
maken… oh laat tegen die tijd weer relatieve vrede op aarde zijn!
Het is net of ik met een beer op sokjes wandel..
En over goed nieuws te spreken.. Een paar dagen na de vreselijke aanslag in Amerika kreeg ik het volgende mailtje:
Eduardo Rivera was ingesloten door het vuur en gaf zijn Labrador Dorado het bevel voort te gaan zonder hem, nadat de noordelijke toren door terroristen was aangevallen op 11 september. Maar de toegewijde hond vocht zich een weg door de vlammen om zich aan de zijde van zijn baasje te scharen.
Vervolgens heeft Dorado, doorheen alle paniek en vluchtende werknemers, zijn baas honderden trappen naar beneden geleid en hem net op tijd uit het instortende gebouw geleid. Eduardo, 42, zei in een interview met de Daily Record:
"Ik vond dat ik doorheen al die obstakels niet al die trappen naar beneden kon lopen en ik vond het niet fair dat we beiden zouden omkomen in die hel. Ik dacht dat ik verloren was, aangezien het lawaai en de hitte overweldigend was, maar ik moest Dorado de kans geven om te ontsnappen. Maar hij was blijkbaar bereid zijn leven te geven voor het mijne."
Prachtig en gelukkig worden de dieren ook zoveel mogelijk gered:
Een paar blokken voorbij de politiebarricaden in Canal Street (New York, USA) hebben een hele hoop vrijwilligers een commandopost opgezet voor een bijzondere soort reddingsacties: huisdieren redden.
Deze reddingsteams rukken uit in kleine bestelwagens om dieren te redden uit de getroffen gebouwen rond de ingestorte WTC-torens, wat nu "ground zero" wordt genoemd.
Na de terroristische aanslagen mocht niemand immers opnieuw de getroffen zone in om zijn dieren op te halen. Eén van hen was hiro Oshima, een fotograaf die een blok verderop woonde. Hij was thuis toen het eerste vliegtuig op de toren crashte. Hij rende naar buiten om foto's te nemen en toen daarna de torens instortte, rende hij voor zijn leven en dacht dat hij even later wel kon terugkeren om Laertes, zijn 9-maanden Bengaal, op te pikken.
Hij had er niet bij stilgestaan dat het vier dagen zou duren voordat dit zou lukken. Oshima contacteerde het commandocentrum, dat opgezet is door de Amerikaanse Organisatie tegen Dierenwreedheid, want Laertes had wel water maar geen voedsel. "Maar het water zat vol met roet toen we het appartement betraden," vertelt Oshima. "Hij moet doodsbang geweest zijn."
Vrijwilligers hebben meer dan 150 dieren gered sinds het centrum werd geopend. Het gaat voornamelijk om honden, katten, maar ook om reptielen. Een driejarige gecko, "Little Dude", vervelde zelfs van de stress. Om hem te redden moesten vrijwilligers 39 verdiepingen omhoog klimmen.
"Soms voelen de eigenaars zich schuldig omdat ze hun dier achtergelaten hebben," vertelt Jennifer Olsen van het commandocentrum. "We moeten hun ook aandacht en troost geven. Het is voor ons een dankbare taak als we de vreugde bij hereniging zien."
Dit lukt natuurlijk niet voor alle dieren. De asielen geraken stilaan vol met dieren die waarschijnlijk toebehoren aan iemand die in de ramp omgekomen is. Deze dieren zullen na een tijdje ter adoptie gesteld worden. Het commandocentrum krijgt dagelijks tientallen telefoontjes van andere New Yorkers die dieren uit de getroffen regio willen opnemen in hun gezin.
Ook de hulpverlening van de andere delen van het land komt op gang. Mensen sturen massaal dierenvoeding op naar het centrum. En er komen ook vrijwilligers uit alle delen van het land.