Wij genieten met volle teugen van de nieuwe ren. In plaats van het klein rennetje, waar het meestal of te koud of te warm was, hebben we nu een behoorlijk grote ren aan de zuidkant van het huis, waar wind is en waarin de poezenkindjes echt kunnen rennen. Het woord zegt het al.... ren-nen.... en dat doen ze!
Maar eerst moet natuurlijk alles onderzocht worden.... je weet toch maar nooit.... Catje bekijkt het van beneden, maar ons Donzemeiske hangt al gauw in het gaas.....
Het is heerlijk en het was al heel lang een grote wens van me.... de ren groter maken.... nu nog de zon, want na een paar dagen echte zomer, is het weer goed koud geworden en over een maand de langste dag..... help!!! Waar blijft de zomer?
Eind april ben ik eindelijk weer eens bij Maria en Gé en de poezenkindjes op bezoek geweest. Zodra ik bij hen binnenkwam werd ik, zoals altijd, ondergedompeld in een golf van Poezenliefde, echt het is zo wonderlijk: 17 pluisjes die met elkaar, twee hondjes, een vogeltje en hun papa en mama samenleven in zulk een totale liefde en vrede..... het is uniek..... enne iets waar 'de mens' een voorbeeld aan zou kunnen nemen.
Oh, ik mocht kleine Pippeloentje het flesje geven. Alleen arm kleintje, ik had weer eens mijn bekende ijkoude blauwe 'pollekes' zoals we hier zeggen. Dus het arme pluisje werd helemaal koud en hield op met drinken.... zou ik ook gedaan hebben. Heb haar maar gauw aan de warme 'Pollekes' van mama Maria teruggegeven. Maar oh wat is dat toch schattig, zo heel heel klein, kleine ieniemienie voetjes en leuke pluizige haartjes op haar kopjes..... zo prachtig mooi... ben helemaal verliefd, wat een geluk dat ze al 'besproken' is, zegt Pudje J, tja.
Pjotr en Lisolotje zijn ook wondermooi, had ze zo mee willen nemen. Zij zagen het ook wel zitten want ze klommen steeds in mijn rieten mand..... jammergenoeg word ik gecontroleerd voor ik de deur uit mag.... J Maria kent haar zusje..... hi
Naar Maria gaan is voor mij een soort thuiskomen.... het is ook mijn 'tweede' huis, maar als ik dan in de buurt van Brasschaat kom en mijn pluisjes weer zo dichtbij voel..... dan kan ik nauwelijks meer wachten ze te kunnen knuffelen. Thuis komen is zo fijn! Als ik de poort opendoe, hoor ik Pudje roepen.... Hij zit echt de hele dag in de ren op me te wachten en ik weet zeker dat hij het voelt als ik bij Maria wegrij..... omdat ik dan natuurlijk nog meer aan hem denk dan dat ik nog bij Maria ben.
Daimke stond op haar kopje toen ze me hoorde..... haar manier van ultieme vreugde. En Donsje..... ze was zo blij.... toen ik thuiskwam zat ze heel zielig voor het raam te kijken. Ja, anders is ze hele dag vlak bij me. Ik heb haar ook erg gemist.... Catje praatte de hele tijd, iets wat ze anders niet zo vaak doet, ze had zoveel te vertellen Pudje en Mickje..... die vlogen letterlijk tegen me op van blijdschap..... en van honger natuurlijk J.
Maar ik had iets heel leuks. De poezenkindjes hebben een verjaardagscadeautje van tante Maria en oom Gé gekregen, iets dat telt voor verschillende verjaardagen. Zo zo mooi is het! Een hele grote grijze tunnel. Met kijkgaten en ook is hij in verschillende bochten te leggen!
Oh wat een pret hebben we ermee. Vooral als ik met het duivenveertje aan een takje, nog altijd het favoriete speeltje.... voor de kijkgaten heen en weer beweeg… Ze vliegen er letterlijk doorheen! Vooral de kleintjes natuurlijk, nu ja, klein..... Daimke wordt volgende week al weer twee jaar. Ze heeft een hele grote verjaardagskaart voor haar zusjes Dotje en Daatje uitgezocht.... 'Immers, wij zijn nu ook hele grote poezenmeisjes!', zei ze trots.
'Ja hoor Daimke.... en oh wat hou ik veel van je!'. Gelukkig heeft haar moeder de 'holocaust' overleefd. Ze leefde in een kolonie zwerfkatten die 'geruimd' moesten worden. Het geliefde woord van de Nederlandse regering..... maar Daimke's moeder was te slim en ze konden haar niet vangen. Nu mag ze dus blijven leven!!! We zijn zo blij!!
En Pudje was wel opgelucht toen ik vertelde dat Pippeloentje al besproken was, maar mijn manneke is niet gek.... en ik hoorde hem tegen Mickje zeggen: 'Let op mijn woorden..... er staat iets te gebeuren..... mama heeft weer lente of moedergevoelens en het zou me niets verbazen als er binnenkort een poezenkindje bij komt.... Ik voel het aan mijn snorharen en iets in me zegt ook dat ik beter mijn Engelse lessen eens kan gaan ophalen..... Ben ze bijna vergeten, we zouden ze wel eens nodig kunnen hebben de komende maanden.....' 'Engels???' vroeg Mickje verbaasd. 'Nou ja, Brits..... mama zit te veel in de poezenboeken te kijken naar Britse Korthaartjes..... nu moet ik zeggen..... het kon erger want ze zijn wel errrug leuk, net kleine beertjes..... tja een leuk Brits meiske erbij.....'
Ik hoorde dat gesprek vol verbazing aan. Pudje die het leuk vindt dat er een pluisje bijkomt.....? 'Daar moeten we van profiteren jongens', zei ik aan Donsje, Catje en Daimke die me vragend aankeken.....
Wordt vervolgd.... Heel veel lieve poezige groetjes van ons zesjes.
Pudje, Donsje, Mickje, Daimke, Catrientje en Marguerite