Brasschaat, 08 januari 2001

Een Nieuw Jaar, een Nieuw Begin

Wat zal het nieuwe jaar ons brengen...? Zullen er weer veel arme kleine kittentjes gedumpt worden of... zou er, heel langzaamaan toch een verbetering optreden? Oh laten we dat hopen, want juist poezen, die zulke prachtige, gevoelige en spirituele wezentjes zijn, kunnen zo intens lijden. Ze kunnen zich misschien nog wel tijdelijk redden als ze gedumpt worden en het niet te koud is. Maar vooral het feit van 'niet gewenst te zijn' maakt hen kapot. Het is niet waar dat onze poezen graag alleen zijn en zich alleen aan het huis wennen. Integendeel. Ze houden met een grote liefde van hun mensen, ze tonen het alleen niet zo uitbundig als b.v. honden.

Op de eerste dag van het nieuwe jaar krijg ik altijd opruimneigingen... 'Iets waarvan ik moet profiteren', vinden de pluisjes want dat gebeurt niet zo vaak. Er is dan ook veel verhuist van ordner naar vuilniszak... Waarom ik van alles zo nodig een kopie moet maken en het dan moet bewaren in ruimtevragende en stofverzamelende ordners, is me een raadsel. Alles zit toch keurig in mijn pc? Ik beschouw dat blijkbaar nog niet als tastbaar en 'werkelijk-oproepbaar-als-ik-het-wil-hebben'! Tja, dat heb je zo op mijn leeftijd.


Oudjaarsavond

De pluisjes en ik lagen al heerlijk op bed... ik las ze een verhaaltje van onze grote vriend Stapper voor, die voortreffelijk schrijft. Pudje heeft samen met wat vrienden een schrijfclubje opgericht. Ik geniet van alles wat er daar besproken wordt... Zeer Leerzaam! Om iets voor 12 uur begon het geknal. Pudje en Mickje trokken zich er niets van aan. Ze wisten het al. De oudejaarsgekte! Daimke lag zoals altijd in mijn armen, haar kopje op mijn schouder... ik voelde haar verstijven, ze ging staan en echt, ze was zo zo mooi. Een en al gespannenheid. Net een Egyptisch beeldje... zo stil stond ze ook trouwens. Daimke is een echte Oosterse pluis... als ze een siameesje was zou ze een Moderne genoemd worden... Zo fijn en rank.

Heel voorzichtig sloop ze naar het raam... weer geknal... ze vloog terug: 'MAMA, MAMA ZE SCHIETEN… HOOR JE DAT NIET… WAT MOETEN WE DOEN??? WAT IS DAT? Ik vind het niet LEUK!!! Het doet pijn aan mijn oortjes... MAMA DOE WAT WEEEHHHHH !!!' Maar mama deed niets en vertelde alleen maar dat alles goed was. 'DAT WAS HET NIET!!' zei Daimke en ging weer naar het raam. Catje besloot dat als Donsje en ik niet reageerden zij dat ook niet hoefde doen en ging rustig op het voeteneind zitten... ja Donsje kent het natuurlijk ook al maar voor de kids was het vrij nieuw. Vorige jaar waren ze nog zo klein.

Het lawaai was vrij gauw over voor mij, maar ik denk dat de pluisjes met hun uitermate scherpe oortjes nog lang het schieten aan de Antwerpse haven hebben gehoord. Brasschaat is in vogelvlucht niet zo ver daarvandaan.


De volgende morgen, toen ik achter mijn bureau zat en met een lekkere kop koffie aan het werk begon voelde ik me weer zo dankbaar dat we op deze manier weer een nieuw jaar mochten beginnen... Wat ben ik toch een enorme geluksvogel... Thuis kunnen werken met het uitzicht op een prachtig wit grasveld en bomen die elk hun eigen verhaal hebben. Ik hou zoveel van de bomen hier... ze hebben oneindig veel meegemaakt en soms vertellen ze wel erover, vooral als het waait... ben dol op wind. De vogeltjes vliegen heen en weer om zonnebloempitten van het voerhuisje te halen... life TV voor de pluisjes... Niet in de files hoeven staan, niet de poezen alleen hoeven laten omdat je weg moet... Nee, altijd zijn de pluisjes bij me en helpen me met het kantoorwerk... 1 secretaris en 4 secretaresses... het is me nogal een staf personeel... Ik zei het al, ik ben een grote geluksvogel...

Mijn hart gaat uit naar alle mensen die zo moeizaam door het leven moeten gaan. Weet je wat ik zo volkomen onbegrijpelijk vind? Hoe kan het bestaan dat NB het stadsbestuur van bijvoorbeeld Antwerpen voor ik weet niet hoeveel duizenden guldens lawaai de lucht in schiet? En dat terwijl iedereen weet hoeveel arme gedumpte dieren moeten worden afgemaakt omdat er geen plaats is ze te herbergen... Terwijl er zoveel oude zieke mensen nauwelijks rond kunnen komen en voor wie een klein kerstpakketje een hemel op aarde zou kunnen betekenen. Als er nog maar één dier of mens is die geen eten of onderdak heeft, hoe kun je dan toch geld weggooien aan dat stomme geknal? En dat doet dus de regering en dat zijn dus onze belastingcenten! Ikke niet snappen. Maar ik voel me ook meer poes dan mens.

Daarbij komt dat het geknal heel veel stress veroorzaakt bij de dieren en ook nog voor luchtvervuiling zorgt... je hebt mensen en potloden en ze schrijven allebei... dat was een oud gezegde uit Numansdorp, mijn geliefde geboortedorp.

De vreselijke ramp in Volendam is blijkbaar ook veroorzaakt door vuurwerk. Het is heel heel erg wat daar gebeurd is. Brand is een van de de ergste dingen denk ik. Dat doet me aan het verhaal van Scarlett denken:


Scarlett

Poezenmoeders gaan tot het uiterste om hun kindjes te redden... Een paar jaar geleden, maart 1996 om precies te zijn, redde een moederpoes, Scarlett op een zeer bijzondere manier haar kleintjes... De New Yorkse brandweerlieden hadden een brand in een verlaten Brooklyn gebouw geblust, toen ze ineens een koor van kittentjes hoorden roepen. Verbaasd gingen ze kijken en daar... midden op straat, zaten drie hele kleine bange kittentjes wanhopig te huilen om hun moeder. Al gauw vonden de brandweermannen de moederkat aan de andere kant van de straat, waar ze haar andere twee kittens al in veiligheid had gebracht. Ze was erg verbrand en kon niet meer, maar ze had al haar kittentjes uit de brand gehaald. Eerst had ze ze buiten het gebouw gebracht, één voor een droeg ze ze een paar meter de straat op en ging terug de hel in om de resterende kittens te halen... daarna wilde ze ze alle vijf naar de bosjes brengen, waar ze beter verstopt lagen, maar na twee keer gelopen te hebben viel ze om... Toen de brandweermannen de andere drie kittentjes bij haar brachten, raakte ze ieder kittentje met haar neusje aan om zeker te weten dat ze bij haar waren. Haar ogen waren sterk gezwollen door de brandwonden en ze was totaal blind... De hele familie werd opgevangen in the North Shore Animal League in Washington. Scarlett en 4 van haar kindjes werden beter. Er kwamen meer dan zevenhonderd brieven voor Scarlett en haar kindjes en 1200 mensen wilden ze adopteren. Scarlett werd het symbool voor verlaten dieren en er werd zelfs een Website voor haar opgericht.


From a heroine:

Why is everyone so surpised
That I saved my furry five,
That in spite of pain and danger
I brought them out alive?
True, my eyes were barely open
But I heard their frantic wails;
Through smoke and flames I saw
Scorched ears and burning tails.
Every trip was a burdened choice
But I could make no other.
The rescuers have called me cat
But I am also 'mother'.

(Rosemary Asmussen)


En duizenden mensen wilden, toen Scarlett en haar kids weer hersteld waren, haar adopteren... nu zijn ze allemaal gelukkig en hebben een goed huis. Heerlijk hè! Wij vinden dit zo'n mooi gedichtje...

Faith

Er zijn veel meer verhalen van poezenmoeders die er letterlijk alles voor over hebben om hun kleintjes te redden. Zo was er in de oorlog een heel bijzonder tabby moedertje, Faith, die haar kittentjes met haar lichaam beschermde toen, tijdens de Blitz in Londen het gebouwtje, waar ze haar kleintjes naar toe had gebracht, instortte.

Ze was zo zeker geweest dat ze daar veilig was met haar kleintjes toen ze de kittentjes drie dagen daarvoor naar die schuilplaats gebracht had, een bijgebouwtje bij de kerk, maar het mocht niet zo zijn. Tijdens de allesverwoestende bombardementen stortte het dak en de muren totaal in. Het was vuur, water en verwoesting overal om haar heen, maar ze bleef rustig en kalm boven haar kleintjes staan, ze veilig in haar warme vachtje verbergend terwijl ze zelf de klappen opving. De volgende ochtend werd ze als bij wonder, gered door de mensen die in de puin naar slachtoffers zochten. Het gebouwtje was nog steeds aan het smeulen. Als door een wonder waren moeder en kids zonder ernstig letsel. Het was een waar Godsgeschenk. Faith kreeg van de PDSA een zilveren medaille en een certificaat en in de kerk hangen nog haar foto met daaronder het verhaal van haar prachtige moederliefde en trouw: 'Faith, our dear little church cat, the bravest cat in the all the world'.


En het zijn niet alleen de eigen kindjes die gered worden door poezen. Nee, er zijn veel verhalen van poezen die mensenkindjes gered hebben. En dan de pure waanzin en het grote onrecht dat veel mensenmoeders de poezen buitengooien omdat ze een kindje krijgen. Die hebben ergens ver weg iets gehoord over toxoplasmose en de gevaren voor de ongeboren vrucht... het bekende verhaal van de klok en de klepel. Toxoplasmose bestaat zeker. Het kom voor in grond, rauw vlees en ja ook zit het in - niet binnen de 24 uur schoongemaakte - kattenbakken. Maar wie laat zijn kattenbak nu 24 uur onschoongemaakt? Iedereen trekt de wc toch ook door als hij/zij geweest is. Inderdaad kan een dragende moeder beter een ander de kattenbakken laten schoonmaken of handschoenen aan doen, maar dat is dan ook echt alles wat ze hoeft te doen om het gevaar te voorkomen.

Snowball

Hieronder het verhaal van Snowball, de poes van Paula die ze weg had willen doen toen haar zoontje Keith geboren was. Gelukkig was het nog niet gebeurd. Op een ochtend dronk ze een kopje koffie beneden terwijl Keith boven in zijn bedje lag te slapen, hij was toen 9 maandjes oud. Ineens hoorde ze mauwend gekrijs van Snowball die blijkbaar naar boven gegaan was. Boos riep Paula dat hij zijn mond moest houden... maar Snowball gilde harder... en omdat ze niet wilde dat Keith wakker zou worden rende ze boos de trap op… 'ze zou hem wel eens…!' Maar toen ze bovenkwam en Snowball wanhopig probeerde de kamerdeur open te springen schrok ze. Ze vloog naar binnen en vond juist op tijd haar zoontje met de draad van de babyphone stijf om zijn nekje gewikkeld. Hij zag al blauw. Paula kon de draad met moeite doorknippen en nam haar half gestikte en wanhopig schreiende zoontje in haar armen... Snowball sprong op het bedje en wreef zijn kopje keer op keer tegen moeder en zoontje aan, hij deelde hun geluk. Onnodig te zeggen dat er nooit meer gesproken werd over het 'buitengooien' van Snowball. Hij was hun held en Keith en hij werden onafscheidelijk.

Volgende keer meer.


Heel heel hartelijke groeten van Pudje, Donsje, Mickje, Daimke, Catrientje en Marguerite en o ja...