Dit is prachtig. Ik kreeg het van mijn vriendin Eileen uit Amerika, die zich inzet voor het opvangcentrum van Pradeep in India. Het is geweldig wat die allemaal voor de dieren daar doen. www.visakhaspca.org  Ga zeker eens kijken op zijn site. 50 euro is voor hen een kapitaal. Mocht je een klein euro’tje over hebben… het zou zoveel goed kunnen doen voor de dieren daar. Zeker is dat het totaal naar de dieren zal gaan. Pradeep is eerlijk. Ik stop het geld in een envelop en het is tot nu toe nog altijd aangekomen.

Lieve Ann, die de CatsConfidential nieuwsbrief ook zo mooi voor me vertaalt, heeft dit stukje ook gedaan. Veel dank lieve Ann!

De poorten van de hemel.

Een wandeling met een vriend.

Een man en zijn hond wandelden langs een weg. De man genoot van het landschap tot hij zich opeens realiseerde dat hij ‘dood’ was.

 Hij herinnerde zich dat hij stierf en ook dat de hond die naast hem liep, al jaren geleden gestorven was.

Hij vroeg zich af waar de weg naartoe leidde.

Na een tijdje kwamen ze bij een hoge, witte stenen muur langs één kant van de weg. De muur leek gemaakt van fijne marmer. Op de top van een hoge heuvel werd de muur onderbroken door een grote boog die schitterde in het zonlicht.

Toen hij ervoor stond, zag hij een prachtige, met parels bezette poort en de straat die naar de poort leidde, leek van puur goud. Hij en de hond stapten naar de poort. Toen ze dichterbij kwamen, zag hij een man aan een bureau zitten.

Toen hij dicht genoeg genaderd was, riep hij: “Excuseer me, waar zijn we hier ergens?”

“Dit is de hemel, meneer,” antwoordde de man.

“Wauw! Heb je soms wat water voor mij?” Vroeg de man.

“Natuurlijk, meneer. Kom binnen en ik zal onmiddellijk ijsgekoeld water voor je laten brengen.”

De man wenkte en de poort begon open te gaan.

“Mag mijn vriend, deze hond, ook binnenkomen?” Vroeg de reiziger.

“Sorry, meneer. We laten geen huisdieren toe.”

De man dacht een moment na, draaide zich om, liep terug naar de weg en ging verder samen met zijn hond.

Na weer een lange tocht, op de top van een andere heuvel aangekomen, zag hij een vuile weg die naar het hek van een boerderij leidde. Dat zag eruit alsof het nog nooit gesloten was geweest. Er was geen omheining.

Toen hij dichter bij de poort kwam, zag hij een man die, leunend tegen een boom, een boek zat te lezen.

“Excuseer!” Riep hij naar de man. “Heb jij wat water voor mij?”

“Tuurlijk! Er is hier een pomp. Kom binnen.”

“En mijn vriend hier?” Vroeg de reiziger, wijzend naar de hond.

“Er staat een kommetje bij de pomp.”

Ze gingen door de poort en daar stond inderdaad een ouderwetse handpomp met een kom ernaast.

De reiziger vulde het kommetje en dronk, daarna gaf hij wat water aan de hond.

Toen ze genoeg hadden, liepen ze beiden terug naar de man die bij de boom stond.

.

“Hoe heet deze plek?” Vroeg de reiziger.

“Dit is de hemel,” antwoordde hij.

“Wel, dat is verwarrend,” zegde de reiziger. “De man aan het begin van de weg zei dat de hemel daar was.”

“Oh, je bedoelt die plaats met de gouden straat en de met parels bezette poort? Nee, hoor. Dat is de hel.”

“Maakt het je niet kwaad dat ze jullie naam zo misbruiken?” Vroeg de reiziger verbaasd.

“Nee hoor, we zijn maar wat blij dat ze er de slechte mensen uithalen die hun beste vrienden zouden achterlaten.”

Ik vind dit zo prachtig.

Een verslag over een vreselijke vloedgolf en een zeer dapper team.

29 september 2005, 15u41

Het was het moessonseizoen in de Bengaalse Baai en het had al anderhalve dag geregend. Het geredde vee in de VSPCA, in Visakhapatnam, in India, was rustig. 330 van hen zaten dicht op mekaar gepakt onder de grote afdakken en probeerden zo droog te blijven.

Op maandag 19 september begon al het vee, zoals Pradeep Nath, de stichter en directeur van het opvangtehuis, het beschrijft “in wanhoop te roepen”.

De managers, Sarada en Raj, die beiden heel goed afgestemd zijn op de gevoelens en de noden van de dieren, wisten onmiddellijk dat er iets mis was. Ze gooiden de deuren van de goshala (koeienschuilplaats) open zodat de koeien naar buiten konden lopen.

Een half uur later, op de middag, werd er, door de vloed veroorzaakt door een cycloon, een bres geslagen in de muur van het opvangtehuis, die langs de zee loopt. Het water begon binnen te lopen.

Met gevaar van hun eigen leven liepen Sarada, Raj en de andere personeelsleden in het rond om alle poorten te openen zodat het vee kon ontsnappen. Ze slaagden erin de honden naar buiten te halen, die om voor de regen te schuilen in hun hokken lagen, en hen naar een hoger gelegen plek te brengen, buiten de muren van het opvangtehuis. Er waren ongeveer 30 katten, 10 apen, 30 papegaaien en om en bij de 500 koeien en waterbuffels (sommigen waren reeds op een hoger gelegen plaats). Alles bij mekaar ontsnapten er 700 dieren naar de hoger gelegen grond nabij het opvangtehuis, naar een plaats waar zij overdag dikwijls naartoe gingen voor wat lichaamsbeweging.

Maar waar was de cobra? Diegene die Pradeep “dat vriendje” noemde. De cobra die, gered uit een situatie waarin hij mishandeld werd, zijn thuis had gemaakt in de tuin van het VSPCA. Hij werd al vlug gevonden – gezond en wel tussen de koeien en de andere dieren. Iedereen was veilig, dieren en mensen – dankzij de waarschuwing die de koeien hadden gegeven!

Het water beukte op het opvangtehuis in, de gronden overstroomden totdat het water een diepte van 9 voet had en het bijna elk gebouw kapot bonsde. Er blijft een hut over en ook nog een stukje van het hoofdgebouw. Het meeste water is nu weggetrokken, een heel dik spoor van koeiendrek en modder achter zich latend. Als je wil weten hoe dat eruit ziet, denk dan aan de beelden van Louisiana en Mississippi na Katrina en Rita.

Weg zijn de hutten en stallen voor de dieren, de voedselopslagplaats (samen met al het voedsel), drie bronnen die de enige bron van watervoorziening waren, meer dan honderd voet van de muur langs de zeekant, plus 3 andere muren en de weg die naar het opvangtehuis leidde.

Ook weg waren de vermicompost en de biogas eenheden, die eco-vriendelijk waren en waarvan de aanleg vele jaren gekost had en gebruikt werden om organische methodes aan te leren aan de lokale boeren. 125 bomen, vooral bananenbomen, waren weggespoeld.

Onze voertuigen waren ook weggevaagd door de vloedgolf. Alsook vijf en een halve ton hooi en, eigenlijk, alles was weggevaagd! Alleen modder en kapotte dingen bleven over.

Niet weggevaagd door de tsoenami of door de cycloon en de daarop volgende vloed is (spijtig genoeg) een heel grote duikboot die nog altijd op het strand ligt naast het opvangtehuis. Dit strand is een nestplaats voor zeeschildpadden (Pradeep helpt ook zeeschildpadden) en de duikboot stoort de zeeschildpadden op hun nestplaats. Pradeep zou de duikboot heel graag zien verdwijnen maar hij blijft daar ongestoord liggen.

Andere dierenorganisaties in India kwamen Pradeep te hulp. Iedereen kent en respecteert Pradeep immers. Vrijwilligers van CUPA en het Blauwe Kruis zijn aan de immense taak van het ruimen van modder en vuil begonnen. De Karuna Society stuurde twee truckladingen goederen en bracht drie metsers mee in de hoop dat ze cement zouden kunnen beginnen maken voor de heropbouw.

Er kan evenwel niet heropgebouwd worden voor de opruim gedaan is. Daarom halen de drie metsers, de vrijwilligers en het personeel eerst zware ladingen modder met de hand weg en proberen ze met man en macht tenminste één bron terug open te krijgen zodat de dieren en de mensen terug drinkwater zouden hebben. Dat is een grote opdracht en zal veel tijd vragen.

Er wordt gevreesd dat zowel de mensen als de dieren ziek zullen worden. De modder veroorzaakt wonden aan de koeien hun poten, die zouden kunnen geïnfecteerd worden. Een tijdelijke schuilplaats is dringend nodig om de koeien droog en proper te houden. Ze moeten allemaal gevaccineerd worden. De andere dieren hebben ook vaccinaties en onderdak nodig.

Dan moet het hele opvangtehuis, een levenswerk, volledig heropgebouwd of vervangen worden – alle gebouwen, plaatsen voor dieren en voedsel, de kliniek, de keuken, het laboratorium, de voedselreserves, de bomen, de bronnen en de water- en drainagesystemen.

Alle steden en velden in een groot gebied zijn ondergestroomd en beschadigd. Pradeep is heel bezorgd om de andere dieren en wil heel graag de dieren redden die getroffen werden door de cycloon en de vloedgolf over het hele district. Ook wil hij de voedselverdeling hervatten die hij altijd trouw gedaan heeft in 22 door de tsoenami getroffen dorpen, verspreid over vele kilometers langs de kustlijn.

Zijn vrienden moeten Pradeep ervan overtuigen dat hij nu zelf het slachtoffer is en ze hebben hem beloofd om, samen met hem, dieren te gaan redden zodra de grootste nood in de VSPCA, zoals voedsel- en watertekort, opgelost is.

Hij wijdt zijn leven aan het helpen van dieren. Als kind bracht Pradeep zwerfkoeien die mager of gewond waren naar de dierenarts. Ze leerden hem zo goed kennen dat ze in de dierenkliniek een paar plaatsen vrijhielden voor de koeien die hij zou binnenbrengen.

Het zal jaren van hard werk kosten om alles terug op te bouwen dat de cycloon in één dag had vernield. Maar Pradeep is heel dankbaar dat de dieren gered zijn en dat hij zo veel hulp krijgt. Hij is optimistisch dat hij een nog beter opvangtehuis gaat kunnen bouwen met een heel sterke bescherming tegen eventuele watervloed.

De VSPCA, de plaats van de vrede voor dakloze en mishandelde wezens, zal terug opbloeien met zijn fruitbomen, met katten die een dutje doen in de schaduw, met koeien die fris water drinken en met “die vriend” cobra die terug tevreden thuis zal zijn in zijn eigen boom.

Veel dank aan Eileen Weintraub, US vertegenwoordiger voor Visakha SPCA en aan Clementien Pauws van de Karuna Society, die aan dit artikel heeft bijgedragen maar die niet verantwoordelijk is voor eventuele fouten.

Er kan ons hulp toegestuurd worden door de Best Friends donatie pagina op deze web site; vermeld a.u.b. “voor VSPCA – India”.

Voor meer informatie: visakhaspca.org

Met heel veel dank aan www.bestfriends.org

Hierbij het adres van Pradeep

Pradeep Kumar Nath

President Visakha SPCA

26.15.200

Main Road

Visakhapatnam 530001

Andhra Pradesh

India