8-09 Eindelijk is de grote dag aangebroken. Oh, wat spannend! Nog twee uurtjes en ze zullen hier zijn. Ons Jurreke en Guuske.

De twee lieve Britse Korthaar Katertjes. Hun mama is Maudje van Maria en de papa is August van Annechien. Superlieve poezen die niet anders dan geweldige lieve kindjes kunnen krijgen. En dat zijn ze. Deze mooie foto’s zijn van Maria. Phil maakte er deze kaart van. Zo mooi!  Ook superfijn dat Maria, Gé en Derek ze komen brengen. Zoveel fijner voor de pluisjes. ‘Als mama en mama ons hier achterlaten is het wel goed’, denken ze dan. En het is ook goed voor de introductie. Er zijn mensen dus toch wat onrust.  En wat een zalig weer! Dit wordt een  gouden dag!

Het huis is klaar voor ze. En ik helemaal. Ze hebben hun eigen kamertje waar ze veilig kunnen zitten als ik weg ben of misschien ook  ’s nachts. Want ik wil echt niet dat Daimke niet meer bij me zou willen slapen omdat de jongens op bed liggen. Over een tijdje is iedereen gewend  hoop ik zo dat ze wel bij ons komen slapen.

Wachten duurt altijd lang maar toen het twaalf uur werd en ze konden komen leek het wel of de wijzers achteruit draaien.  Ik hoorde een auto! Yes!!!!

	Oh, toen ik ze zag… wat waren ze mooi geworden! Dat waren ze al  maar zijn ze al zo groot en ze hebben zulke prachtige kleuren.  Heel speciaal grijs. Hun oogjes zijn prachtig oranje en ze zijn zo lief! Maria liet ze uit de bench… Guuske liep gelijk de ren in en ging alles onderzoeken. Jurreke was iets voorzichtiger maar ook hij rende al gauw vrolijk rond. Ja, rennen, want echt, hij kan alles. Je ziet natuurlijk dat hij een stukje van zijn voorpootje mist. Vooral als hij langzaam loopt maar als hij rent zie je niets. Hij is razend snel. Als ze vrolijk zijn krullen ze hun staartjes over hun rug. Zo leuk.
	Guuske liep naar Catje toe die op het kleedje in de living lag. Ze deden neusje-neusje. Zo lief. Geen blaasje gehoord. Zo grappig hoe de pluisjes keken toen ze twee bijna dezelfde poezenkindjes zagen. ‘Zijn we nu dronken of zien we niet meer goed?’ Ik zag ze het denken. Ik ben echt heel trots op de andere pluisjes, want allemaal waren ze lief voor de kleintjes. Wel geïnteresseerd maar zeker niet vijandig.
	We hebben ze ook gewoon laten rondlopen. Alleen… ik ben natuurlijk ongerust als ik ze niet zie. Maria raadde me aan de nieuwe hordeur in de gang, die ik speciaal voor dit doel heb laten maken, dicht te doen. Dan hoef ik maar de helft van het huis af te zoeken. Goed idee. Donsje gaf een lieve kus aan Guuske.

Ik was de lunch aan het maken. Jurreke lag bij mij op tafel waar hij ook gezellig bleef liggen toen ik at. Naast mijn boek.  Net als Chummeke deed, de eerste dag dat hij bij ons was. Heel wonderlijk…

Ik keek waar Guuske was. Hij lag op de grote klimpaal in de living… maar daar was hij niet meer. Nee, mijnheertje liep parmantig op de lambrisering. Ik stond met best wel angst te kijken hoe het zou gaan. Klaar om hem op te vangen. Maar ik hoefde niet bang te zijn. Hij is zo voorzichtig. Berekende alles voor hij sprong… hoe hij op de plaats moest draaien omdat hij niet verder kon. Hoe hij over die witte balk kon klimmen. De sprong terug naar de paal vond hij wel wat griezelig. Hij riep me.

Maar ik  kon natuurlijk niet bij hem komen. Gelukkig sprong hi j wel naar beneden toen ik wat eten op een schoteltje voor hem hield. Nu weet hij het. Jurreke heeft dat gelukkig nog niet geprobeerd. Voor hem zal het ook moeilijker zijn.

Het enige probleem is dat ze doodsbang van de hondjes zijn. Ja, die zijn een stuk groter dan de chihuahua’s van Maria en Gé. Voorlopig hou ik die dan maar in de gang en in hun ren. Over een paar dagen zal het wel beter gaan. Nu zijn de jongens in hun kamer en de hondjes bij mij. Moet het nu even wat verdelen en ik wil toch niet dat de kleintjes nu nog naar buiten gaan in  het donker.

Ik ben nu zalig moe maar zo gelukkig. Ga gauw met de anderen knuffelen. Die hebben gelukkig goed gegeten. Guuske ook maar Jurre niet. Maria zei al dat hij geen goede eter is. Ze hebben heerlijke kittenbrokjes bij hen staan nu. Hoop maar dat hij daar wel van wil eten.

Ze kunnen spinnen, zo hard dat het wel dieseltjes lijken. Echt zo leuk om te horen. Zo gauw ik ze aanraak of met ze praat zetten ze hun motortje aan..
Maria zegt dat ze een sonor heeft ingebouwd in de kleintjes. Zo gauw ze me zien gaat die werkenJ. Het lijkt er wel op!

Morgen is het weer zalig weer. Wat zullen we genieten. Maar eerst slapen.  Ik denk dat we daar allemaal aan toe zijnJ.  prrr  

Geweldig hoe Guuske op de lambrisering liep! Zo dapper! En Jurreke, die net als Chum tegen mijn boek aan kwam liggen op tafel. Als dat geen teken is dat ze of de renincarnatie zijn of in ieder geval contact hebben met hem dan weet ik het niet meer.
.
Zondag 9-09 Oh wat is dit gezellig! Jurreke ligt zalig bij me op schoot. Guuske lag er ook bij maar met het toetsenbord erbij wordt het krapjes. Dus hij zit naast me op tafel. Wat zijn ze lief! Ze lopen de hele dag achter me aan en willen alles zien wat ik doe. Ik dacht het huis aardig kindvriendelijk gemaakt te hebben maar Jurreke heeft me vandaag een paar plekjes gewezen die o zo spannend voor kleine kittentjes zijn maar waarvan ik toch liever heb dat ze er niet komen.  B.v. naast de infrarode cabine waar de draden zitten. Heb er een plank voor geschroefd. Zalig de nieuwe boor die Luc voor me gekocht heeft. Zonder snoer.


Het was heerlijk weer. We hebben vier uur het kattenkruid geritst. Vooral Guuske vond dat prachtig. Ze speelden met het paaltje en de tunnel. Vlogen door de tuin. Maar wel dicht bij mij.

De andere pluisjes vinden het allemaal spannend en grappig. Moet alleen zorgen dat ze niet angstig worden door b.v. klem in een kamer te zitten. Als een van de jongens in de deuropening zit is Mickje wat onwennig. Maar dat komt wel goed.  Mickje blaast altijd als een pluisje in de buurt komt.

Na het ritsen plofte ik met mijn boke’s in de stoel. Zalig moe en zo blij dat alles goed was. De hondjes moesten in hun ren blijven. Dat vind ik erg maar het kan niet anders. Ik vertel ze natuurlijk waarom maar ze begrijpen het niet natuurlijk. ‘We doen toch niets?’ vragen ze verdrietig. Maar dat weten de kleintjes niet. Ik maak het maar goed door ze veel te knuffelen en met ze te gaan wandelen in de tuin. Hoop zo dat de jongens gauw minder bang voor ze zullen zijn. Maar de angst zit zo diep.

De hondenren grenst aan de poezentuin. Jurreke en Guuske hadden ze nog niet gezien blijkbaar. Ineens vloog Guuske blazend en bijna spugend naar binnen. Ze had Faithje gezien die geïnteresseerd maar heel rustig zat te kijken. Het duurde lang voor hij weer buiten durfde komen. Ik heb de hondjes maar los in de grote tuin gelaten. Dat kan ook nu Faithje groot is. Maar het is jammer want ook nu moet ik de jongens naar de slaapkant brengen om de hondjes toch even hier te kunnen hebben. Het is acht uur. Het moet toch omdat het dadelijk donker gaat worden en ze dan nog niet naar buiten mogen. Maar de slaapafdeling is ook leuk voor ze alleen… ik ben daar niet.

Ik zal over een weekje of zo beginnen met Femke binnen te laten. Zij ligt alleen maar in haar mandje meestal, loopt niet rond. Faithje is wel heel heftig en druk. Gelukkig zijn de hondjes de hele morgen bij me in de tuin. Maar als het koud gaat worden? Nu ja, we zien wel.  In ieder geval ben ik zo vreselijk gelukkig met de jongens en vooral vooral ook dolblij dat het goed gaat met de anderen. Veel en veel beter dan ik ooit had kunnen dromen. Het is net of ze Jurre en Guuske al kennen. Dus toch! Het is wel heel bijzonder.