Cats Confidential 2005 november

Magnetische gevoeligheid: Een andere theorie over het vermogen van katten om hun thuis terug te vinden.

In vorige uitgaven heeft Cats Confidential de vele bevestigde rapporten onderzocht, over hoe katten honderden, zelfs duizenden kilometers aflegden om hun thuis en de mensen waarvan ze houden te vinden. De talrijke “deskundigen” die over deze dingen theoretiseren, vergelijken de mogelijkheid van katten om hun thuis terug te vinden met deze van andere soorten zoals reisduiven en vleermuizen.

De mogelijk van katten om hun mensen terug te vinden nadat ze verhuisd zijn naar een plek waar de katten nooit zijn geweest, is veel moeilijker uit te leggen. Er zijn katten die maanden, zelfs meer dan een jaar later opdoken aan de deur van hun mensen. Soms hadden ze het hele continent doorkruist. Hoe deden ze dat? Natuurlijk weet niemand dat maar dat houdt de deskundigen niet tegen om te theorizeren.

Een artikel in het magazine “Cats and Kittens” vestigt de aandacht op een theorie die we voordien nog nooit gehoord hadden. Rupert Sheldrake begint over deze theorie in een artikel over “De onverklaarde krachten van dieren”.

Sheldrake, een onderzoeker die lid is van de Koninklijke Vereniging van de Biochemie, zegt dat het weefsel van een kat rijk is aan ijzerdeeltjes. ‘Dit’, oppert hij, ‘kan de kat extra gevoelig maken voor het magnetisch veld van de aarde.’ Terwijl hij blijkbaar geen harde wetenschappelijke bewijzen kan voorleggen om dit te staven, schrijft Sheldrake dat “het mislukken van conventionele pogingen om de vele manieren om de weg naar huis te vinden te verklaren, betekent dat het bestaan van het gevoel voor richting gewoon nog niet herkend is door de gevestigde wetenschap.’

Het artikel in Cats and Kittens schrijft ook over een man, die een experiment deed met 15 katten en handgemaakte doolhoven had geplaatst op verschillende afstanden van hun thuis. Hij liet de katten één voor één in het labyrint en beweerde dat 13 van de 15 katten uit de opening in de doolhof kwamen, die naar de richting van hun huis wees. Hij noteerde dat de oudere katten dit in de kortste tijd deden en steeds met meer succes naargelang ze dichter bij hun thuis waren.

Maar wanneer de katten getest werden met magneten aan hun halsbandje, kwam geen van hen de doolhof uit in de juiste richting. Dit werpt de vraag op of de magneten de katten hun biologisch kompas zouden kunnen verstoord hebben.

Wat dit alles bewijst, is open voor debat. Maar zelfs al helpt dit de mogelijkheid van de kat om haar thuis terug te vinden uit te leggen, het legt zeker niet de mogelijkheid van de kat uit om zijn mensen terug te vinden op een plaats waar de kat nog nooit geweest is.

Als één van onze lezers artikels tegenkomt met rapporten die al dan niet deze mysterieuze gave uitleggen, laat het ons a.u.b. weten. Maar echt, we betwijfelen of iemand dit ooit zal uitleggen. Het is juist één van de dingen die katten, in onze ogen, de meest merkwaardige dieren ter wereld maken.

Libby, de geleide-kat, is gids voor een hondenvriend.

In haar prachtige boek over de stichting van de Best Friends Animal Sanctuary begint Samantha Glen met een verhaal over De Broers. Een vrijwilliger die de zwerfkatten ging voeren, merkte op dat er twee kleine, zwarte katten altijd samen kwamen eten – traag, hun staarten ineengestrengeld, de ene een heel klein beetje voor de andere uit. Uiteindelijk ontdekte ze dat één van die katten blind was en dat zijn broertje hem elke avond naar het eten leidde. Het was iets dat nog niemand bij Best Friends ooit gezien had. Het is een mooi, waar gebeurd verhaal waar de lezer de tranen van in de ogen krijgt. Kan er ooit iets tippen aan deze wonderlijke uitdrukking van liefde?

Misschien. In een recente uitgave van Reader’s Digest staat er een verhaal ingediend door Terry Burns van Middelburg in Pennsylvania over Libby, een 7-jarige poes en een labrador, Cashew, die 14 is. Cashew is blind en doof en Libby is haar geleide-kat. “Libby leidt Cashew weg van obstakels en brengt haar naar haar eten”, schreef haar eigenaar. “Elke nacht slaapt ze naast haar. Het enige moment waarop ze niet samen zijn, is wanneer we met Cashew gaan wandelen.”

“We weten dat Cashew verloren en heel, heel eenzaam zou zijn zonder deze kat. Het is verbazingwekkend maar waar. Dit is een dier dat weet wat er moet gebeuren en het ook doet, dag in dag uit voor haar vriend.”

Lessen van katten

Wat is het verband tussen katten en de uitvinder van de gloeilamp?

Thomas Alva Edison deed meer dan honderd mislukte experimenten met elektriciteit eer hij de gloeilamp uitvond. De meeste mensen zouden het al lang opgegeven hebben en terug bij hun olielampen gaan lezen zijn. En iedereen die ooit een kat als gezelschapsdier gehad heeft, weet dat, hoewel het niet waarschijnlijk is dat je kat de gloeilamp zal uitvinden, ze niettemin de kwaliteit bezit die van Edison’s geëxperimenteer uiteindelijk een succes maakte.

Het is de kwaliteit die volharding heet.

Als je kat op het aanrecht wil springen, zal ze dat doen ook. Neem ze eraf en zet ze op de grond en ze zal er onmiddellijk terug op springen. Ze zal dit steeds opnieuw herhalen tot één van deze twee dingen zal gebeuren:

·        ·        Je wordt heel kwaad en maakt de kat heel bang door met gruwelijke straffen te dreigen als ze ooit nog eens op het aanrecht komt. Dit kan haar misschien een dag lang (als je geluk hebt) tegenhouden van op het aanrecht te springen. Maar daarna zal ze er gewoon terug weer op -springen.

·        ·        Je hanteert het beleid van “als ik ze niet kan verslaan, sluit ik er me bij aan” en je laat de kat het zich gezellig maken op je aanrecht. Als je dit doet, zullen je kat en jij veel tevredener zijn en zou het kunnen dat het aanrecht haar na een tijdje gaat vervelen en ze er nooit meer opspringt.

Je zal ook ondervinden dat de volharding van je kat zich nog op andere manieren kan uiten. Je kat kan uren geduldig zitten wachten tot een muis van onder je koelkast tevoorschijn komt. Ze zal standvastig een bepaalde soort kattenvoer weigeren te eten, hoezeer je die ook aanprijst. Ze zal met haar voorpoten tot halverwege de deur blijven staan tot je haar buiten laat. Ze zal je er steeds opnieuw aan herinneren dat haar kattenbak moet schoongemaakt worden tot je toegeeft en hem schoonmaakt.

Katten weten, net als Thomas Edison, dat volharding moeilijk kan zijn en soms irritant voor anderen. Maar je bereikt er uiteindelijk je doel mee. We kunnen zoveel van katten leren.

Humor van het internet:

Vier mannen en hun katten

Vier mannen waren aan het opscheppen over hoe slim hun katten zijn.

De eerste man was een ingenieur, de tweede een boekhouder, de derde was een chemicus en de vierde was een ambtenaar.

Om op te scheppen, riep de ingenieur naar zijn kat: “T-Square, doe je ding!”

T-Square liep trots naar een bureau, nam er een papier en een pen uit en tekende prompt een cirkel, een vierkant en een driehoek. Iedereen was het erover eens dat dat heel slim was. Maar de boekhouder zegde dat zijn kat beter kon. Hij riep zijn kat en zegde: “Spreadsheet, doe je ding!” Spreadsheet ging in de keuken en kwam terug met een dozijn koekjes. Hij verdeelde ze in 4 gelijke stapels van 3 koekjes elk. Iedereen was het erover eens dat dat goed was. Maar de chemicus zegde dat zijn kat beter kon. Hij riep zijn kat en zegde: “Measure, doe je ding!”

Measure stond op, stapte naar de ijskast, nam er een doos melk uit, nam een glas uit de kast en goot er de melk in zonder ook maar 1 druppel te morsen. Iedereen was het erover eens dat dat goed was.

Dan vroegen de drie mannen aan de ambtenaar: “Wat kan jou kat doen?”

De ambtenaar riep naar zijn kat: “Koffiepauze, doe je ding!”

Koffiepauze sprong recht, at de koekjes op, dronk de melk uit, poepte op het papier en beledigde de andere 3 katten. Dan beweerde hij dat hij zijn rug bezeerd had terwijl hij dit alles deed, diende een klachtenrapport in over onveilige werkomstandigheden en ging voor de rest van de dag naar huis op ziekteverlof.

Gezegden om te onthouden.

De lezers die een kitten hebben of die hun katten zelf van kitten tot kat hebben opgevoed, kennen heel goed de vreugde van een kitten in huis te hebben en het al de wonderen van de fascinerende wereld, waar het onlangs in terecht kwam, zien te ontdekken. De Ieren hebben een spreekwoord dat dit goed verwoordt:

“Wie zou kunnen geloven dat een heel klein balletje bont zoveel genot met zich meebrengt?”

Dingen om dankbaar voor te zijn.

Het was een donderdagavond in november en de katten van het Grey Rocks kattenvluchthuis wachtten op het avondeten. Kleine Timothy werd, zoals de meeste kittens, een beetje onrustig en liet zijn bezorgdheid weten aan zijn oudere vriend, Smokey. “Nonkel Smokey, de mensen hebben allemaal aan tafel zitten eten terwijl wij hier buiten zitten te verhongeren. Denk je dat ze ons vergeten eten te geven zijn?”

Smokey geeuwde. “Nee, geef hen nog enkele minuten en we zullen iets speciaals krijgen, iets heel, heel goed. Het wachten waard.” Op dat moment kwam één van de mensen door de deur met een grote schaal en deed een homp kalkoen in elke kat zijn eetkom. Timothy kreeg er grote ogen van.” “Wauw!” Kijk, nonkel Smokey. Echte kalkoen! Vanwaar komt dat?” “Het is Thanksgiving diner, maatje. Dat is een feestdag die de mensen elk jaar vieren om zichzelf eraan te herinneren dat ze dankbaar moeten zijn voor alle goede dingen die ze hebben. Mensen zeuren het hele jaar door maar met Thanksgiving stoppen ze daarmee en denken ze aan alle goede dingen die gebeurd zijn. Het is een mooi gebruik.”

Timothy was al aan zijn kalkoen aan het knabbelen. “Wel, ik ben ook dankbaar. Het is zoals tante Delilah altijd zei: Er is niets beter dan mensen-eten en in het bijzonder kalkoen.” Smokey nam een grote hap uit zijn stuk kalkoen. “Wel, Tim, we zijn allemaal dankbaar voor deze lekkere maaltijd maar wij katten hebben nog veel meer om dankbaar voor te zijn en vergeet dat niet, maatje. We hebben een goede thuis en mensen die van ons houden en ons eten geven en, misschien het beste van alles, ons binnen en buiten laten. Vele katten kunnen nooit buiten gaan, heel hun leven niet. Oh, ze worden goed behandeld en hun mensen houden van hen maar ze zitten voor altijd in een huis opgesloten. Wij hebben onze vrijheid, maatje en dat is de grootste zegen.”Timothy likte een beetje jus dat op de kalkoen was. “Voor welke dingen zijn de mensen dankbaar, nonkel Smokey?”

Somkey drukte zich tegen de grond. “Allerlei dingen, Tim. Ze zijn dankbaar dat ze een goede thuis hebben, net als wij. Ze zijn dankbaar dat ze een fijne familie hebben die met hen deze feestdag komen vieren en ze zijn dankbaar dat wij allen op een plaats leven waar er vriendschap en liefde is. Mensen in andere delen van de wereld brengen hun tijd door met op elkaar te schieten en elkaar op te blazen. Herinner je u nog als we T.V. aan het kijken waren? Het wordt oorlog genoemd. Wij katten moeten ook dankbaar zijn dat wij niet leven waar er oorlog is. Timothy was triest. “Maar ik denk dat er wel andere katten op die plaatsen wonen, is het niet? Zij hebben niet veel om dankbaar voor te zijn.”

Smokey at zijn maaltijd op en begon zich te wassen. “Maatje, om het even waar wij of de mensen wonen, we hebben één ding waar wij altijd dankbaar voor moeten zijn. Dat we leven en gezond zijn. Dat we van het leven kunnen genieten. Ja, het leven kan soms hard zijn. Ik kan het weten omdat ik opgroeide in de bossen waar je moet uitkijken voor prairiewolven en gemene honden en auto’s die voorbij razen en allerlei slechte dingen. Maar alleen al het leven kunnen leven, is elke seconde waard; dus heb ik geen klachten. Mensen spenderen zoveel tijd aan kleine, onbelangrijke dingen dat ze soms de grote, belangrijke dingen uit het oog verliezen. De echte zegens. Daarom is Thanksgiving zo een fijne feestdag. Mensen denken aan al de goede dingen in hun leven. Ik heb zelfs een van onze mensen horen zeggen dat hij dankbaar was voor al de prachtige katten die hier leven.”

Timothy at de rest van zijn kalkoen op en zette zich rechtop. “Wel, ik ben ook dankbaar. Ik ben dankbaar dat we zulke fijne mensen hebben die voor ons zorgen en van ons houden. Maar ik ben in het bijzonder dankbaar om kattenvrienden zoals jou te hebben. Gelukkige Thanksgiving, nonkel Smokey!”

Cats Confidential publiceert de verhuis naar het Grey Rocks kattenvluchthuis.

Cats Confidential heeft een nieuwe thuis! Op 1 november verhuisden we van Chattanooga in Tennessee naar het 95 jaar oude stenen huis dat de thuis is van het Grey Rocks kattenvluchthuis. Het Grey Rocks, een structuur van 7000 vierkante voet dat volledig bestaat uit natuurlijke steen, is gevestigd op een eigendom van een acre (4047m2) in een piepkleine, historische buurt die langs alle zijden geflankeerd is door het Chattanooga-Chickamayga Nationaal Militair Park naast Lookout Mountain, waar in de Burgeroorlog “Het Gevecht Boven De Wolken” plaatsvond.

Het nieuwe telefoonnummer van WR Corp. Publishing is 423-822-9488, en ons nieuw faxnummer is 423-822-9962. Ons postadres is nog altijd hetzelfde: Post Office Box 108, Chattanooga, Tennessee 37401 en ons e-mailadres is ook hetzelfde gebleven: wrcorpmindspring.com. Het Grey Rocks kattenvluchthuis is een private eigendom en een privé operatie dat niet naar bijdragen vraagt. In tegenstelling tot sommige reddingsorganisaties gaan we niet op zoek naar katten. De katten komen naar ons en er zwerven er veel in het nationale park. Sommigen zijn wild en anderen waren waarschijnlijk ooit huisdieren maar zijn gedumpt. We geven alle katten die naar ons komen eten en onderdak en eens ze kunnen aangehaald worden, gaan we ermee naar de dierenarts om hen te laten castreren en hen hun vaccins te geven. Als ze bij ons willen blijven, vinden wij dat heel goed. Dat willen ze bijna allemaal. Er zijn er maar weinig die ooit lichamelijke problemen krijgen, maar als ze het toch nodig is om met hen naar de dierenarts te gaan, doen wij dat op onze kosten. Jouw abonnement op Cats Confidential helpt ons dit te betalen alsook voedsel voor veel katten, kattenbakvulling en andere benodigdheden.

Al onze katten kunnen zowel binnen als buiten, behalve twee die ontklauwd werden voor ze bij ons kwamen en eentje die aan het herstellen is van ernstige bloedarmoede waarvoor een transfusie nodig was (wat niet goedkoop is). Maar zelfs de binnenkatten zijn toegelaten om soms buiten te gaan, onder streng toezicht. We vinden dat elke kat de natuur moet kunnen ervaren en van de natuur moet kunnen genieten en van de prachtige buiten-wereld. Sommige katten gaan soms voor meerdere weken, zelfs maanden aan een stuk weg. Maar we denken dat ze weten dat Grey Rocks hun thuis is en ze komen bijna altijd terug.

Het Grey Rocks Kattenvluchthuis begon in de lente van 2000, toen twee moederpoezen, allebei zwerfkatten, besloten dat dit een goede plaats was om hun kittens naartoe te brengen. We gaven hen een thuis maar konden de 2 moederpoezen niet vangen om te laten castreren tot ze hier nog 2 nestjes kittens gekregen hadden. Acht kittens van die twee moeders zijn nog steeds bij ons evenals nog veel meer kittens die hier komen aangewandeld zijn en het hier naar hun zin hadden omdat we hen niet alleen een thuis gaven – voedsel, onderdak en liefde – maar, op de enkele uitzonderingen na die hierboven al werden vernoemd, geven we hen de vrijheid.

In onze volgende uitgave zullen we een foto van het Grey Rocks Kattenvluchthuis opnemen en als de ruimte het toelaat, foto’s van enkele van de vele prachtige katten die hier leven. 

Met oprecht hartelijke dank aan mijn lieve vriendin Ann, mama van Edithtje, die dit weer zo fantastisch vertaald heeft. Ann, je bent een schat en prrr.. zo goed.

Veel liefs en spinnetjes marg and cats