Catsconfidential-2006 januari

Verontwaardiging over de weigering van de regering om huisdieren te redden na orkaan Katrina kan tot hervormingen leiden om ongevoelige bureaucratische domheid te genezen.

Haar naam is Matilda en ze is een langharige lapjeskat, zo mooi als een kat maar zijn kan. Ze werd geadopteerd door de familie Wilcreaux toen ze nog maar 2 jaar oud was. Ze had al 2 nestjes kittens gehad tegen de tijd dat haar familie haar kon laten castreren. De familie Wilcreaux had 6 kinderen, Matilda werd hun zevende. Ze was nu 16 jaar en de familie Wilcreaux kreeg kleinkinderen. Matilda hield van hen allemaal en zij hielden van Matilda. Ze was vriendelijk en spinde veel, en de jonge kinderen wisten dat ze haar niet bang mochten maken maar aaiden haar mooie vacht. Ze sliep op bed met de kleinkinderen als die op bezoek kwamen. Ze was altijd bij de familie, een deel van de familie.

Deze dag was ze nog steeds een deel van de familie maar niet in een aangename situatie. Ze waren allemaal op het dak van hun huis in New Orleans en door orkaan Katrina had het water de rivierdijk verpletterd en kwam in de middenklassebuurt waar de familie Wilcreaux woonde, gestroomd. Ze waren geleidelijk aan meer naar boven verhuisd naarmate het water steeg en waren nu op het dak – moeder, vader, twee van hun kinderen, drie kleinkinderen en Matilda.

De kat hoorde als eerste de buitenboordmotor toen de reddingswerkers dichterbij kwamen. Haar ogen gingen zachtjes open en dicht toen haar mensenfamilie nu ook het geluid hoorde en ze zag hoe gelukkig ze waren. In enkele minuten tijd waren ze allemaal in de boot geladen en de 12-jarige Georgianne droeg Matilda er naartoe. Een bars sprekende man hield haar tegen. “Nee, je mag de kat niet meebrengen. Onze orders zijn mensen te redden. Geen huisdieren. Zet de kat neer en vroeg of laat zal er wel iemand langs komen.” Georgianne gilde. “Nee! Ik ga niet zonder Matilda!” Ze hield de kat dichter bij  haar boezem en liet de reddingswerker haar niet aanraken.

De grootvader kwam tussenbeide. “Alstublieft,” smeekte hij. “Matilda is bijna 15 jaar bij ons. Ze hoort bij onze familie.” “Sorry meneer,” zegde de bars sprekende man. “Orders. Ik mag niets meenemen buiten mensen. Onze opdracht is levens redden.” Jacques Wilcreaux zegde met smekende ogen. “Maar Matilda is als een van ons. Een familielid.” “Ik mag het niet doen,” was het geërgerde antwoord. “Onze opdracht is mensenlevens redden.” “Haar leven is evenveel waard als dat van een mens,” zegde Jacques. En bijna voegde hij eraan toe, “en veel meer dan het jouwe, rotzak!” Maar dat deed hij niet. Hij wist dat de man enkel deed wat hem bevolen werd door een naamloze bureaucraat, ergens in de hiërarchie van idioten die de reddingsoperaties leidden. Hij probeerde zijn huilende kleindochter te troosten toen de boot weg voer. Matilda keek verloren vanop de rand van het dak. Dan ging ze terug naar een plekje bij een venster van een zolderkamer en rolde zich op. Ze was niet bezorgd. Ze wist dat haar familie terug ging komen voor haar.

Dit was een veel te vertrouwd tafereel nadat Katrina was toegeslagen. Katten, honden en vele andere soorten huisdieren werden bevolen achter te blijven. Ergens had iemand in de reusachtige bureaucratie het bevel gegeven dat dierenlevens niet belangrijk genoeg waren om gered te worden. Op de een of andere manier waren ze vergeten, negeerden ze of realiseerden ze zich niet eens het belang van huisdieren voor de families die van hen houden.

Dit verhaal en honderden anderen waren triest. Maar misschien maakten ze een verschil. Beste vrienden, het uitstekende magazine van de Beste Vrienden Dierenvereniging, omvat verhalen zoals dit en vele andere in zijn november-december nummer. En Beste Vrienden stuurde heel veel teams om honden, katten en andere huisdieren te redden die de regering, in haar oneindig gebrek aan wijsheid, had achtergelaten.

Iedere dierenvriend zou dit nummer van Best Friends moeten lezen. Denk na over deze paragraaf: “En voor die die de regering vertrouwen en hun instructies volgen, is het hartverscheurend geweest. Deze mensen zijn alles verloren – hun huizen, hun bezittingen, hun jobs – en nu, als ze de stad moeten verlaten wordt hen gezegd dat ze Fido of Fluffy moeten achterlaten langs de kant van de weg. Dus is het laatste wat ze van New Orleans zien als ze achterom kijken, hun geliefde dieren die hulpeloos naar hen staren of de bus achterna lopen tot ze uitgeput ineen zakken op de grote weg.” Heeft deze immense uitstorting van menselijke bezorgdheid in het gezicht van de onmenselijkheid van de regering een verschil gemaakt?

Misschien. “Alles ging veel beter voor de dieren en voor de mensen in Texas tijdens orkaan Rita,” meldden de artikels van Beste Vrienden. “Een groot verschil was dat mensen werden aangemoedigd hun huisdieren mee te nemen als Houston en andere steden werden geëvacueerd.”

Een grote les hier is er een dat elke huidiereigenaar al weet: Dat onze huisdieren echt een deel van ons gezin zijn. Dat hen scheiden van hun familie zelfs moeilijker voor de familie zelf kan zijn dan voor het huisdier. En verwoestend moeilijk voor beiden. De ziekmakende situatie in New Orleans na orkaan Katrina heeft de wetgevers ertoe aangezet om wetten in te dienen die verzekeren dat dieren inbegrepen worden in nood-evacuatieplannen bij toekomstige natuurrampen.

Voetnoot: Niemand anders kwam langs om Matilda te redden. Toen de familie Wilcreaux enkele weken later de toelating kreeg om terug naar huis te gaan, troffen ze daar een magere, zwakke Matilda aan die hen begroette. Blijkbaar had ze van muizen en ratten geleefd, die, net zoals de familie, hogere grond opzochten op de zolder toen het water steeg. Katten zijn de meest bekwame overlevers in de natuur.

Smokey en Timothy: Een vriendschap die werkelijk onsterfelijkheid verdient.

In een recente lezersbrief van Cats Confidential stelde Ruth Belanger van Taunton in Massachusets ons vragen over Smokey en Timothy, wiens gesprekken een regelmatig hoofdartikel zijn in onze nieuwsbrief en waarvan mevrouw Belanger zegde dat ze ze graag leest.

“Hoe komt het dat een kitten in een opvangtehuis voor katten verblijft,” vroeg ze. Haar vraag verdient een antwoord. Timothy is hier omdat hij hier geboren werd. In de koude winter van 2001, ergens ver onder de vloer van een huis achter het hoofdgebouw van het Grey Rocks kattenopvangtehuis. Hij kwam uit een nest van 4 kittens, de rest is verdwenen en we veronderstellen dat ze naar de kitten-hemel zijn. Timothy was de laatste van zijn nest maar hij heeft wel 2 oudere broers en een oudere zus van een eerder nest. Hun moeder is een mooie maar zeer verwilderde lapjeskat die we niet konden vangen om te laten castreren vooraleer ze het leven aan 3 nestjes had geschonken.

Als kitten had Timothy uiteraard geen vader die hij kende. Maar hij adopteerde een vader – Smokey, een langharige kater van om en bij de 8 jaar die als kitten in het opvangtehuis aankwam na een ruw leven als zwerver. Timothy raakte zeer gehecht aan Smokey, en Smokey accepteerde, in tegenstelling tot vele oudere katten, dit klein kitten als zijn vriend en bracht tijd met hem door, verzorgde hem en, daar zijn we zeker van, deelde hem de nodige kennis mee om een kat te kunnen zijn. Deze twee katten hielden werkelijk van elkaar.

Kittens blijven niet lang kittens en Timothy is nu vier jaar oud. Hij heeft al verscheidene van zijn negen levens opgebruikt door meer dan 2 weken per ongeluk opgesloten te zitten in de kelder van een buur en er werd ook in zijn staart gebeten, die dan ook gebroken was, waarschijnlijk door een roofdier. De staart ontstak en moest geamputeerd worden maar Timothy is nog altijd goed en gezond. Smokey verdween enkele jaren geleden en, daar zijn we zeker van, ging naar de kattenhemel. Maar niet voor hij Timothy de belangrijke dingen over kat-zijn had geleerd.

We weten dat ze elkaar heel goed begrepen. We weten dat ze van elkaar hielden. En we denken dat het belangrijk is om hun gesprekken te laten voortgaan in onze nieuwsbrief.

Lessen van katten

Geluk kan heel goed het echte doel van het leven zijn

Nog niet te lang geleden werden we allemaal getrakteerd op gelukkige stemmen die ons “Gelukkig Nieuwjaar!” wensten bij de komst van 2006. Het was zeker en vast een welkome afwisseling op de ongelukkige discussies of we nu “Gelukkige vakantie,” “Zalig Kerstfeest” of wat dan ook moesten zeggen. (In het geliefde gedicht “Een bezoek van St.-Nicholas”, besluit de vrolijke oude elf met “Gelukkig Kerstfeest aan iedereen en aan iedereen een goede nacht”.)

Wat het ook moge zijn, niemand scheen te discussiëren over het “gelukkige” deel en laten we bij het begin van 2006 eens een kijkje nemen naar wat onze katten zouden kunnen denken.

Eerst en vooral weten we dat katten graag gelukkig zijn. Nemen we ze dat niet kwalijk? Dat zouden we niet mogen doen. Misschien weten ze iets wat wij niet weten. In december zond Barbara Walters een documentaire uit met interviews met sommige leiders van ’s werelds vele verschillende godsdiensten over het onderwerp ‘hemel’. Onnodig te zeggen, waren er vele uiteenlopende meningen; maar een van de meest interessante kwam in haar interview met de Dalai Lama, die volgens Tibetaanse Boeddhisten een soort God is, de 14^de reïncarnatie van een half goddelijk wezen. Na mevrouw Walters ervan verzekerd te hebben dat hij zeker geen God is, vertelde de Dalai Lama haar dat het doel in het leven is om gelukkig te zijn en dat de manier om het geluk te bereiken medelevendheid en een warm hart zijn. Van alle leiders van de wereldgodsdiensten die ze had geïnterviewd, was het duidelijk dat hij op de beroemde omroepster de meeste indruk maakte.

Dus weten katten iets wat wij niet weten maar de Tibetaanse Boeddhisten misschien wel? Het echte doel in het leven? Katten maken zich geen zorgen om geld te verdienen of macht of roem te verwerven. Maar ze weten wat de meesten onder ons niet beseffen – de werkelijke reden waarom ze hier op aarde zijn. Hou je kat nauwgezet in de gaten en kijk welke doelen zij of hij probeert te bereiken. Voedsel, warmte, beschutting en comfort zijn er natuurlijk enkele van. Maar is niet het meest belangrijke dat wat jou ook gelukkig maakt? Dat je kat ervan geniet om gewoon bij jou te zijn. Van het voelen van een zachte liefkozing en het geven van een spinnende bevestiging van je liefde. Dat is alle geluk dat je kat nodig heeft. Dat is de voldoening van je kat van wat wel eens zijn of haar belangrijkste doel in het leven zou kunnen zijn.

Misschien als geluk het doel van ons allemaal zou zijn, in plaats van al die andere dingen, zou de wereld een veel, veel betere plaats zijn. We zouden zoveel van katten kunnen leren.

Hebben komieken iets geleerd van komische katten?

Als reactie op onze vervolgserie ‘kattenhumor van het internet’, heeft een lezer ons een logische reden geboden waarom mensen (kattenliefhebbers en anderen) katten zo grappig vinden: Denk aan alle grote komieken die je door de jaren heen hebt gezien. Begin met mensen zoals Bob Hope en Johnny Carson. Het is een feit dat de reden dat ze ons konden doen lachen simpelweg is dat ze hun grappige verhalen met een uitgestreken gezicht vertelden. Dit is iets dat bijna alle komieken – zowel mannen als vrouwen – succesvol vinden.

Denk nu aan katten. Als ze iets grappigs doen, doen ze dat altijd met een uitgestreken gezicht. De reden is natuurlijk dat katten er fysiek niet toe in staat zijn om hun gelaatsuitdrukking te veranderen. Dus als je kat zijn staart achternazit of je kitten is met een balletje aan het spelen of een papieren zak of kartonnen doos aan het onderzoeken, kijkt hij altijd absoluut serieus.

Hebben komieken iets van katten geleerd?

Gezegden om te onthouden

Iedereen die meer dan 1 kat heeft, weet dat elke kat ter wereld een aparte persoonlijkheid heeft. Geen enkele kat is hetzelfde van een andere kat. Geen enkele kat is identiek aan een andere. En je kat leren kennen, is een ervaring van ontdekking – de ontdekking van de uniekheid van je kat.

De Franse romanschrijver Colette somde dit alles op in één simpele zin:

“Er zijn geen gewone katten.”

Geen discussies over ‘gelukkig’

Het nieuwe jaar vieren: verwarring voor katachtigen

Er waren ontploffingen rond het Grey Rocks kattenopvangtehuis. Knallen en dreunen vergezeld van veel menselijke stemmen die “Gelukkig Nieuwjaar!” schreeuwden. Kleine Timothy probeerde te slapen. “Wat is dat toch allemaal, nonkel Smokey?” De oudere, grijsharige kat rolde zich op nabij de schoorsteenopening. Dan geeuwde hij. “Mensen die vieren. Ze vinden wel altijd een reden om te vieren. Deze noemen ze Nieuwjaar.”

Timothy was verward. “Wat betekent dat?” “Het betekent dat ze weer beginnen tellen voor een ander jaar. Nog twaalf volle maanden en dan herbeginnen ze. Lente, zomer, herfst en nu winter. Alles in de natuur gaat in cycli, maatje.”

Timothy was nu klaarwakker. “Maar waarom maken ze al dat lawaai? Kunnen ze niet in stilte vieren?”

Smokey strekte zijn poten. ”Ik denk dat ze dat zouden kunnen, maatje. Maar zo hebben ze iets om handen. Ze denken dat ze alle domme dingen die ze het afgelopen jaar deden, kunnen uitwissen en met een schone lei kunnen herbeginnen. Dat geeft hen een goed, warm gevoel.” “Vieren wij, katten, ook Nieuwjaar?” Timothy hurkte neer. “Niet echt, Tim. We genieten er wel van als de seizoenen veranderen. Zo wordt het over enkele maanden lente. Dat is een aangenaam jaargetijde. Alles staat in bloei en is fris en nieuw. Dat is een goede tijd om rond te zwerven. Het is me een raadsel waarom de mensen hun nieuwe jaar beginnen in het midden van de winter als het zo koud en onaangenaam is. Ik denk dat een lange tijd geleden de een of andere slimmerik aan de mensen heeft gezegd dat dat de tijd was dat het jaar begon en ze hebben hem allemaal geloofd. Ik ben er niet zeker van dat de natuur het zo bedoeld heeft. Maar het geeft mensen een motief om betere dingen te doen dan zichzelf meer macht toe te eigenen.”

Timothy sloot zacht zijn ogen. “Om het even. Ik wilde dat ze stopten met al dat lawaai.” Smokey rolde zich op. “Het zal gauw ophouden. Mensen hebben een spul dat werkt zoals kattegras. Maar uiteindelijk worden ze er moe van en gaan ze ervan slapen. Ze drinken dat al de ganse avond.” Timothy had een vraag. “Wat is kattegras, nonkel Smokey?” “We zullen het erover hebben als je ouder bent, maatje. Om het even. Zoals de mensen zeggen, Gelukkig Nieuwjaar.”