CATS CONFIDENTIAL FEBRUARI 2010

Gebed voor ven verlegen, dakloos katje. 

Lieve God, dit gebed is voor een katje dat we nauwelijks kennen. Wij vragen u om het lief te hebben, het te zegenen en te beschermen. Hij komt eten op het terras voor ons huis en eet de restjes op van onze katten. We zouden hem graag vers eten geven maar hij is zo schuw en loopt weg van zodra iemand in zijn buurt komt, en hij komt nooit als onze katten er zijn.

Hij is oranjekleurig met lang haar en zou een heel mooi huisdier kunnen zijn. Misschien had hij ooit een thuis en een familie en is hij ofwel een afdankertje ofwel een verlaten kat.

De laatste keer dat we hem zagen, mankte hij alsof hij zich pijn had gedaan. We zouden hem heel graag meenemen naar de dierenarts en we zouden hem zo graag een warme plaats geven met dit vreselijk koude weer, maar hij is zo bang.

Lieve God, hou dit katje aub onder uw liefhebbende vleugels en zorg ervoor dat hij begrijpt dat wij zijn vrienden zijn en dat wij hem willen helpen en een thuis willen geven waar hij eten krijgt, het warm zal hebben en waar hij zal geliefd zijn.

We kennen dit katje amper maar we hopen dat we hem op een zekere dag beter kunnen leren kennen. Hou van hem, bescherm en zegen hem ondertussen aub.

 Het kattengesprek van Smokey en Timothy. 

Waar Komen Kittens Vandaan?

Het was een koude winterdag in het Grey Rocks Kattenasiel en Smokey lag te slapen voor de open haard toen plots Timothy verscheen en zich nestelde in de buurt van zijn vriend. Smokey kon onmiddellijk zien dat het kleine, zwarte kitten opgewonden was over iets.

“Nonkel Smokey, raad eens! Er zijn een paar kittens hier in het asiel!” Smokey had sommige geruchten hierover opgevangen en hij was uiteindelijk het ganse verhaal te weten gekomen door te luisteren naar wat de mensen vertelden en hierover dachten.

Hij geeuwde, rolde op zijn zij en begon zijn kleine vriend te verzorgen.

“Dat is het woord, mijn kameraad. En het zou een probleem kunnen vormen voor de mensen want behalve jij — en jij zal binnenkort ook een volwassen kat zijn — is iedereen hier van middelbare leeftijd of ouder.”

Timothy vervolgde. “En ze houden hen in een kamer aan de noordkant van de hal. Zullen ze mij laten spelen met de kittens, Nonkel Smokey?”

Smokey ging rechtop zitten en likte aan een poot. “Heel waarschijnlijk niet gedurende een poosje, Tim. Wat ik er van verstaan heb, zijn het hele kleine kittens. Jij bent een halfwas en bijna volwassen, je zal hen nog een paar maanden de tijd moeten geven. Ik ben zeker dat de mensen hen willen weg houden van de andere katten.”

Er was een pauze. “Is hun Mama bij hen, Nonkel Smokey?”

“Denk het niet, Tim. Het verhaal dat ik gehoord heb, is dat één van de mensen op een morgen de oprit afreed en juist alvorens hij de straat opreed, zag hij een oude transportmand voor dieren staan. Hij nam het mee naar binnen en deed het open en zag drie kleine magere kittens in de mand zitten. Ik wed dat één of andere mens ze hier heeft achter gelaten.”

Timothy leek verward. “Wat is er met hun Mama dan gebeurd?”

Smokey keek in het vuur. “Weet er het fijne niet van, mijn kameraad. Maar ze is niet bij hen. Zo ik vermoed dat onze mensen er voor gaan zorgen. Ik veronderstel dat diegene die ze hier achter liet, heeft gehoord over het asiel en dat hij of zij tot het besef was gekomen dat hij of zijn zich niet kon permitteren om kittens groot te brengen.”

Timothy ging door met zijn vragen. “Nonkel Smokey, waar komen kittens vandaan?”

Smokey ging weer neer liggen en ging op zijn rug liggen zodat hij de warmte van het vuur op zijn buik kon voelen. “Wel, gewoonlijk draagt de mama ze in haar buik tot het moment is gekomen dat ze geboren worden. Dan verzorgt ze hen tot ze groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Maar ik vermoed dat ze om de één of andere reden niet in staat is om voor hen te zorgen en dus bracht iemand ze naar hier. Het zal heel moeilijk worden voor onze mensen, maar het had slechter gekund.”

Timothy hield zijn hoofd schuin. “Wat wil je zeggen, Nonkel Smokey?”

“Wel, mijn kameraad, heel wat mensen zouden hen uit het venster gegooid hebben langs de autoweg. En dat had heel waarschijnlijk ook hun dood betekend.”

Timothy schudde zijn hoofd. “Wat een vreselijk ding om te doen.”

Smokey keek naar zijn kleine vriend. “Mijn kameraad als je groter wordt en ouder zal je merken dat er mensen zijn die soms heel vreselijke dingen doen. Maar één ding is zeker wie ze ook hier naar toe gebracht heeft, wist dat ze hier een goede thuis zouden vinden.”

“Waarom worden er geen kittens geboren hier in het asiel, Nonkel Smokey?”

Smokey keek recht in de vlammen van de open haard. “Wel, mijn kameraad, al onze kattinnen zijn naar de dierenarts geweest en werden geopereerd zodat ze geen kittens meer kunnen krijgen. Het asiel is voornamelijk voor volwassen katten die geen thuis hebben. Er is geen reden om meer kittens op de wereld te zetten die geen thuis vinden en die het niet zouden overleven in deze wereld.”

Timothy krabde achter zijn oor. “Wel, van zodra ik mag, ga ik die kittens helpen om hen hier thuis te voelen. Dat is toch wat wij zouden moeten doen, of niet soms?”

“Zeker, Tim. En je vertelt hoe het is om een kat te zijn net zoals ik het jou verteld heb. Je zou een prima leraar zijn.”

“Dat is wat ik wil worden, Nonkel Smokey. Ik wil een goede leraar zijn net zoals jij een prima leraar bent geweest voor mij. Wil jij me helpen met deze kleine katjes?”

Smokey was fier op de ambities van zijn kleine vriend. “Zeker, zal ik helpen, mijn kameraad. Ik zal doen wat ik kan. En ik ben heel fier op jou dat jij die kleintjes wilt helpen.”

Timothy ging opnieuw zitten en snuffelde aan Smokey. “Bedankt, Nonkel Smokey. Ik hou van jou. En ik ga ook van die kleine katjes houden.”

Lessen van Katten.

Katten Kunnen Beter Omgaan Met Weersveranderingen Als Wij Mensen

Mark Twain, die een grote kattenliefhebber was, merkte ook heel wat andere dingen op. “Iedereen spreekt over het weer” zei hij, “maar niemand doet er iets aan.”

Als we kijken naar het slechte weer dat we deze winter hebben gehad dan zou het nauwkeuriger zijn om te zeggen dat iedereen klaagt over het weer, want als het mooi weer is dan klagen we niet. Waarom zou iemand daar iets willen aan doen?

Hij mag zijn favoriete gezelschapsdier vergeten in deze opmerking, omdat katten eigenlijk wel iets doen aan het weer. Zij negeren het.

Wij, mensen, zouden beter hetzelfde doen, omdat er niets is dat we kunnen veranderen aan het weer. Herinner je enkel de volgende bewering die steeds waar is; wat er ook gebeurt: “Deze dingen zullen altijd voorbij gaan.”

Toegegeven, katten zijn beter uitgerust dan mensen om met koud weer om te gaan. Zelfs als is het zo koud dat wij er van bibberen toch zal uw kat heel waarschijnlijk naar buiten willen gaan. En als hij buiten is in het koude weer dan zou het kunnen dat hij ligt te rollen op de ijskoude tegels.

Wij in het Grey Rocks Kattenasiel hebben heel wat heel koude dagen gehad deze winter, en dan spreken we nog niet over de sneeuw en de gladheid. Maar het leek erop dat de katten er geen last van hadden en zij liepen in en uit zoals gewoonlijk. Wanneer er een koude wind stond dan bleven ze toch liever binnen.

Natuurlijk, katten houden net als wij van warmte en ze lagen allemaal kort tegen het kerosine kacheltje dat we hebben moeten gebruiken toen we gedurende drie dagen geen verwarming hadden omdat de elektriciteit was uitgevallen.

Katten hebben iets dat hen in staat stelt om zich aan te passen aan gelijk welke temperatuur. Als je bedenkt dat de Siberische tijger, die ver verwant is met onze huiskatten, zelfs kan jagen bij temperaturen tot –45° Celsius.

Dit herinnert mij ook aan de dag zo’n 10 jaar geleden toen onze mooie langharige, oranjekleurige kater verdween (hij werd later beroemd als één van de hoofdfiguren in het boek The Politicats). Het had toen hard gesneeuwd en gevroren en hierdoor konden we de pootjes van Napoleon volgen.

De temperatuur was toen een paar graden onder nul. We waren al van plan om Napoleons begrafenis te plannen toen hij doodgemoedereerd terug keerde via de kelder.

Wat is de moraal van dit verhaal? Aanvaard net als de katten dat de natuur gedurende een jaar heel wat kan veranderen en verschillen, het ene moment super koud dan weer heel warm. Als het snikheet is, zullen katten zich languit ergens leggen in de schaduw. Ze zeggen dat je de temperatuur kan weten aan de lengte van een kat.

En als het heel koud is in de winter, denk dan dat de lente niet meer veraf is om het met de woorden van de dichter Shelley te zeggen. Dat is de manier waarop katten denken en zij klagen dus nooit.

We kunnen nog zoveel leren van katten.

Een Citaat Om Te Onthouden:

Charles Dickens, wiens kat de kaars uitblies wanneer het tijd was om te stoppen met schrijven en naar bed te gaan, zei de volgende wijze woorden: “Welk geschenk kan er groter zijn dan de liefde van een kat?”

Met  heel veel dank aan Nina voor de prachtige vertaling. prrr