Het gebed van een pas geadopteerd poesje.
Lieve God, ik bid voor de vele poesjes en honden die nog steeds wachten in het asiel waar ik ook wachtte tot ik geadopteerd werd. Ik geniet in deze periode zo van Kerstmis van mijn nieuwe thuis met een familie die van mij houdt.
Alstublieft God, laat hen vlug een nieuwe thuis vinden, met fantastische families zoals de familie die mij adopteerde. Het is zo eenzaam en droevig om in een kooi gans de dag te leven, iedere dag van je leven en het is zo ontmoedigend wanneer er bezoekers komen, naar jou kijken en dan verder gaan naar de volgende kooi.
Die poesjes en honden verdienen beter God en ik smeek U om hen te helpen een thuis te vinden net zoals ik, want ik weet dat U mij hebt geholpen. Het zou zo fantastisch zijn indien zij allemaal tijdens deze vakantietijd zouden kunnen genieten van warme, aangename huizen met families die van hen houden.
Dank U God, voor alle hulp die U hen kan geven.
Het kattengesprek van Smokey en Timothy.
Het allermooiste geschenk dat er bestaat.
Er was een knetterend vuur in de grote, stenen openhaard van het Grey Rocks Kattenasiel. Smokey lag plat op zijn rug en genoot van de warmte, ontspannen zoals enkel een kat kan doen en hopende dat er een mens zou langs komen die even de tijd zou nemen om te pauzeren en een heerlijke wrijfbeurt over zijn buikje zou geven.
Zijn kleine vriend Timothy zat gehurkt in de buurt en staarde in de vlammen. Hij keek vluchtig omhoog naar de mooi, versierde kousen die aan de schoorsteenmantel hingen en keek dan naar zijn oudere vriend.
"Nonkel Smokey, waarom hangen de mensen hun kousen aan de openhaard? Dat lijkt mij een grappig ding om te doen."
Smokey rolde op zijn buik en keek omhoog. "Opnieuw een onnozele gewoonte van de mensen", vertelde hij het kleine zwarte poesje. "Zij denken dat de Kerstman gaat langs komen en dan al de kousen zal vullen met geschenken."
"Wie is de Kerstman?" vroeg Timothy volhardend.
"Hij is één van de belangrijkste gebruiken van dit seizoen, Tim. Een grote oude dikke vrolijke man in een rood pak. De mensen denken dat hij in de nacht voor Kerstmis de ganse wereld afreist om geschenken te brengen naar de mensen."
De ogen van Timothy gingen wijd open. "Heeft hij dan ook geschenken bij voor de katten?" Het kleine zwarte poesje herinnerde zich dat de mensen altijd smakelijke stukken kalkoen gaven aan alle poesjes in deze tijd van het jaar.
"Soms doet hij dat, maat. Misschien… soms wat speelgoed of wat kattenkruid. Maar je weet dat wij katten en mensen reeds het mooiste en beste geschenk hebben gekregen.".
De nieuwsgierigheid van Timothy was gewekt. "Welk geschenk is dat, Nonkel Smokey?"
Smokey zat recht op en likte een poot. "Het leven is dat geschenk, mijn kameraad. Het geschenk waar katten, mensen en alles wat leeft op aarde van genieten. De mogelijkheid om de genoegens te ervaren zoals hier, het leven van elke dag te beleven en het houden van onze mensen en onze katvrienden."
Timothy zat op en boog zijn hoofd. "Weet je, Nonkel Smokey, je hebt groot gelijk. De waarheid is dat ik daar nooit echt over nagedacht heb, maar het leven is echt een fantastische ervaring. Je noemde het een geschenk. Wie gaf het dan aan ons?"
Smokey haalde de schouders op. "Niemand weet het echt, Tim. Zelfs de mensen niet. Maar het maakt absoluut niet uit welke kracht ons creëerde. De mensen houden ervan om die macht "God" te noemen en dat is OK voor mij. Het punt is, wie ons ook op de wereld zette, heeft ons het beste geschenk gegeven dat iemand kan geven. De mogelijkheid om te leven en vrij te kunnen zijn en te kunnen genieten van iedere dag van ons leven. Dat slaat alles, mijn kameraad en dat is het geschenk dat wij allemaal hebben ontvangen."
Timothy dacht een moment na over dit alles. “En vieren de mensen het geschenk ‘leven’ dat ze ontvangen hebben, Nonkel Smokey?"
Smokey ging in een hurkzit zitten. "Niet zoveel als ze zou moeten, mijn kameraad. Het probleem is dat de meeste mensen het leven beschouwen als iets vanzelfsprekend, net alsof het hen verschuldigd was. Zij vergeten de macht te bedanken die het aan hen schonk. En zij besteden ook niet veel aandacht en zorg aan de manier waarop ze leven. Sommige van hen onderwaarderen nogal eens de waarde van het leven."
Timothy was geschokt. "Maar Oom Smokey, het leven is alles. Hoe kunnen de mensen dat vergeten?"
Smokey ging op zijn rug liggen voor het vuur. "Bah Tim, zij zijn te druk bezig met andere dingen zoals het verdienen van geld, het spelen van spelletjes. Zij zouden eens moeten stoppen en beseffen wat een fantastisch geschenk dat zij gekregen hebben en zouden moeten proberen hun ganse leven het beste ervan te maken. Met volle teugen van het leven genieten en ervan profiteren. Dat is wat de schepper wilt dat ieder van ons zou doen."
Timothy dacht na over de periode van het jaar. "Het schijnt alsof met Kerstmis, wanneer iedereen maar denkt aan welke geschenken ze gaan krijgen, de mensen beter zouden denken aan het geweldigste geschenk dat iedereen ooit heeft gekregen n.l. het geschenk dat ze hier zijn op deze aardbol en zij zouden dit geschenk belangrijker moeten vinden dan alle andere geschenken die ze met Kerstmis krijgen."
Smokey ging akkoord. "Ja Tim zij zouden dat beter doen. Maar het probleem is dat zij dat niet doen. Misschien zal deze Kerstmis anders zijn. Misschien nu dat de wereld zo beroerd wordt door allerlei vormen van tumult zullen zij zich misschien de oorsprong van alles herinneren. Waarom zij hier zijn en wie hen hier heeft gezet. En dankbaar zijn."
Timothy keek in het vuur. "Het lijkt zeker dat zij dit zullen doen, Nonkel Smokey. Het leven is te kort om het niet naar waarde te schatten en te waarderen."
"En het is het waard, zo waard, Nonkel Smokey". Timothy likte een poot en keek naar zijn bejaarde vriend. "Laat ons bidden dat alle katten met Kerstmis het geweldigste geschenk ooit, zullen begrijpen en waarderen."
Smokey draaide zich met zijn gezicht naar het vuur. "En alle mensen ook, mijn kameraad. Alle mensen ook."
Lessen van Katten.
Leren om te vergeven: de katten geven ons het goede voorbeeld.
Hebt u ooit toevallig op de staart van uw kat gestapt? Of bent u ooit gestruikeld over uw kat? Of hebt u toevallig de deur gesloten zodat uw kat er tussen zat? Misschien zat uw kat gewoon gevangen tussen een deur en een hor? Of hebt u onbewust uw kat in een kast of in uw auto opgesloten? Of andere domme dingen gedaan waardoor u uw poesje pijn en leed bezorgde?
Zeker en vast. Heel waarschijnlijk heeft uw kat heel hard gegild, werd hij verschrikkelijk bang of beide. En u verontschuldigde u overvloedig, en smeekte uw kat om u te vergeven.
En hebt u niet altijd gevonden dat uw kat u vlug vergaf en komt uw kat dan niet naar u om achter zijn oor gekrabd te worden? Of om gekieteld te worden onder de kin of enkele strelingen op de rug te krijgen, terwijl hij dan de hele tijd spint?
Katten, dat weet iedereen, zijn vlug om de mensen te vergeven waarvan zij houden.
Mensen zijn niet zo. Iedereen kent wel de verhalen over ruzie tussen mensen gedurende jaren, als resultaat van een woord of een daad waardoor iemand zich beledigd voelde. Spijtig genoeg hebben de mensen een geheugen als een olifant en soms maken ze van een mug een olifant en kan zoiets uitgroeien tot iets verschrikkelijks omdat een beledigd mens erover blijft piekeren in zijn of haar geest.
Een tragisch voorbeeld van gebrek aan vergevingsgezindheid van mensen moet soms gezocht worden in vroegere tijden wanneer de nakomelingen van de ene groep mensen vochten en misschien stierven in een oorlog met de nakomelingen een andere groep mensen. Deze oorlog kan soms jaren of zelfs eeuwen geleden hebben plaats gevonden.
Katten, zou men misschien denken, zouden mensen voorgoed uit de weg moeten gaan voor de manier waarop ze behandeld werden enkele honderd jaren geleden, toen godsdienstige fanatici katten folterden en katten doden omdat iemand had gezegd dat katten, in het bijzonder de zwarte katten, helpers waren van de duivel en huisdieren van heksen en andere kwade wezens.
Maar zulke verbolgenheid is niet gebeurd. Vandaag zijn katten heel dierbaar en heel geliefd bij de mensen.
Mensen gaan spijtig genoeg door met het haten van andere mensen voor jaren en jaren omdat jaren geleden de voorouders van de ene vijanden waren van de voorouders van de andere.
Misschien zal dit nooit veranderen in het geval van de mensen. Maar voor katten is het verleden het verleden, en het heden is het heden en het heden is om te leven, een leven vol met liefde en niet met haat.
Katten weten hoe te vergeven. Wij kunnen nog zoveel leren van katten.
( Zo veel dank lieve Nina voor de prachtige vertaling wederom. Je bent een schat!)