Lessen van katten
Een tijd om de ware betekenis van liefde en vrede te leren.
Door de jaren heen is er op het Kerstfeest veel kritiek gekomen. Sommigen zeggen dat het veel te commercieel is geworden met winkels die uitpuilen van de versiering en die grote verkoopsacties houden zodra Halloween achter de rug is. Psychiaters citeren statistieken waaruit blijkt dat vele mensen heel depressief worden met Kerstmis om verschillende redenen en sommigen plegen zelfs zelfmoord. Anderen zeggen dat Kerstmis een feest is dat door maar één godsdienst erkend wordt en dat er, in deze tijden van politieke correctheid, zelfs al maken de katholieken het grootste deel van de bevolking uit, niet zoveel heisa moet rond gemaakt worden.
Maar één ding is moeilijk te ontkennen i.v.m. Kerstmis. Het is een tijd van liefde en vrede. Een tijd om er eens over na te denken wat de wereld zou moeten zijn i.p.v. wat hij nu is. Misschien zouden we een voorbeeld moeten nemen aan onze katten. Als een kat van een mens houdt, is hij niet beschaamd om dat aan die mens te tonen. Hij maakt zich geen zorgen over de negatieve dingen die sommige mensen misschien met Kerstmis associëren. Hij zal zijn liefde voor zijn mens tonen, openlijk, ten allen tijde, in welke tijd van het jaar ook.
Naar je kijken en zachtjes zijn ogen sluiten of half sluiten, is zeker een “liefdesblik”. En zo wordt “kneden” over het algemeen beschouwd als een herinnering aan de vreugden van de kittentijd, wanneer het kitten zijn moeder haar buik “kneedde” om meer melk te krijgen. Het is het ultieme compliment, want de kat wil je laten weten dat jij nu z’n moeder bent.
Op z’n rug rollen, buikje naar boven, is het ultieme teken van vertrouwen. Misschien wil de kat dat je over z’n buikje aait. Sommigen willen dat, anderen niet. Maar in elk geval wil hij je laten weten dat zijn liefde voor jou gepaard gaat met volledig vertrouwen – iets wat niet altijd aanwezig is in de liefde van mensen voor andere mensen.
De manier waarop je kat je groet, weerspiegelt zijn liefde voor jou. Hij is er elke dag voor je, als je thuis komt, zijn rug gebogen, tegen je been aanwrijvend om je van de geur te voorzien die betekent: “Deze mens hoort bij mij.” En er zijn nog vele andere manieren waarop katten hun liefde voor mensen tonen.
Soms nog ontroerender is de uitdrukking van liefde van een kat voor een andere kat. Tim en Timothy zijn twee zwarte katten die broers, of tenminste halfbroers, zijn. Ze zijn echt onafscheidelijk. Wanneer de oudere broer, Tim, de oprit afloopt, volgt Timothy. Ze worstelen en spelen samen. En wanneer er eentje laat thuiskomt, zit de andere op de veranda of in een venster te wachten tot zijn broer terugkomt.
Zelfs nog indrukwekkender is de liefde van hun moeder voor hen en voor haar twee andere overlevende kinderen, Melanie en Patrick. Patrick is een grote, verlegen, knappe langhaar en de trots van zijn moeder voor hem is duidelijk telkens wanneer hij haar nadert. Patrick is bijna vijf jaar oud maar hij en zijn mama zijn de beste vrienden, in tegenstelling tot wat de “experten” beweren dat mensen de enige dieren op aarde zijn die nog om hun jongen geven, eens deze volwassen zijn.
Als Kerstmis werkelijk de tijd van liefde is voor mensen, blijkt het dat de liefde die katten hun mensen en elkaar betuigen, een goed voorbeeld is voor de dingen rond de kersttijd die werkelijk het vieren waard zijn. Liefde. En vrede, die enkel uit liefde kan voortkomen. Kerstmis is de allerbeste tijd om van onze katten de ware betekenis van liefde te leren.
Leren over buidelratten.
Alle bladeren waren van de vele verschillende bomen gevallen op het landgoed van het Grey Rocks kattentehuis en het gazon glansde onder het eerste sprankeltje vorst. Smokey en kleine Timothy staarden naar het landschap vanaf het wijde, voorste venster van de bibliotheek. Timothy was juist klaar met zijn korte, zwarte pels te wassen en zat daar, zijn ogen van links naar rechts schietend, korte glimpen van vogels en eekhoorns op te vangen.
“Het is hier koud, nonkel Smokey. Maar het voelt goed en het was absoluut zo koud niet als ik dacht dat het was. Ik denk dat wij, katten, ons kunnen aanpassen aan om het even welk weer .” “Dat is juist, maatje. En dat is één van de dingen die mensen moeilijk kunnen begrijpen. Mensen kunnen zich niet goed aanpassen, enkel wat meer kleren aantrekken. Ze denken als ze het heel koud hebben, dat wij, katten, het ook heel koud hebben en ze hebben dan niet graag dat wij buiten gaan. Mijn pels is langer dan de jouwe maar ze denken nog altijd dat ik ga doodvriezen. Natuurlijk zit ik op mijn leeftijd even graag binnen bij het vuur.”
Timothy likte een poot en wreef ermee over zijn gezicht. “Nonkel Smokey, ik zag een heel vreemd dier buiten. Het klom in een boom maar het was geen kat. Het had een lange neus en echt heel scherp uitziende tanden en het raarste van al was zijn staart. Er zat niks van haar op.” Smokey geeuwde. “Buidelrat”. Zo noemen de mensen ze. Vreemd, klein wezen. Maar er zijn er hier veel.”
Timothy hurkte neer op de achterkant van de sofa, die tegen het venster stond. “Deze was echt heel, heel dik. Waarschijnlijk van al ons kattenvoer op te eten.”
Smokey strekte zich uit om zoveel mogelijk van de zonnestralen te kunnen genieten die door het venster kwamen. “Misschien. Maar het kon ook een mama-buidelrat zijn. De mama’s dragen hun baby’s in een soort buidel die vastgemaakt is aan hun buik. Misschien had ze bijna baby’s of wellicht had ze er al. Buideldieren zijn heel goede klimmers. Hun poten lijken goed op mensenhanden. Ze kunnen dingen vastgrijpen. Maar je hebt gelijk. Ze zien er best gek uit. En hun staart, die is pas de moeite waard. Ze kunnen die echt rond een tak draaien en met hun hoofd naar beneden hangen. Maar het wordt echt wel koud in de winter. Er is van buidelratten geweten dat hun staart soms letterlijk afvriest.”
Timothy was gefascineerd. “Zijn ze gevaarlijk? Zouden ze een kat pijn doen?”
Smokey likte zijn poot. “Nee. Ze zouden niet in conflict willen raken met een kat. Wanneer een buidelrat iets tegenkomt waarvoor hij bang is, doet hij alsof hij dood is. Dus de hond, of wat er ook aan snuffelt, zal denken dat het echt dood is en weggaan. Maar als er iets te lang blijft rondhangen, zal de buidelrat al zijn tanden laten zien. Ze kunnen er heel woest uitzien. En ze zullen blazen, net zoals wij katten doen. Misschien om een hond te laten denken dat ze een slang zijn of iets dergelijks.”
Timothy sloot zijn ogen toen de zonneschijn het plekje, waar hij zat, verwarmde. “Wel, ik heb het één en het ander geleerd, nonkel Smokey. Ik hoop, als dat een mama-buidelrat was, dat haar staart niet afvriest en dat haar baby’s oké zijn.”
“Alles zal in orde zijn met haar, maatje. God stelt de meeste dieren zo samen dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Juist zoals wij, katten.”
Timothy keek geïnteresseerd naar alles wat zichtbaar was vanaf het raam van de bibliotheek. “Zijn er veel andere dieren in de wereld, nonkel Smokey?” Smokey deed zijn ogen dicht. “Miljarden, maatje. Je zult er tijdens je leven wel enkele tegenkomen. Voor sommige moet je opletten. Anders zullen ze je opeten. Niets persoonlijk. De natuur heeft ze zo gemaakt. Maar de meeste dieren kunnen goed met elkaar opschieten. Meestal veel beter dan mensen. De wereld was voorbestemd om vredevol te zijn. Maar zo is het nog niet. En het zijn niet de dieren die de dingen zo bewogen houden. Het zijn de mensen. Het lijkt erop dat ze het nooit zullen leren…”
Timothy was droevig maar hoopvol. “Misschien zullen ze het ooit wel leren, nonkel Smokey. Misschien ooit.”
Hoe de kat Sneeuwvlokje Kerstmis redde.
Het was de nacht voor Kerstmis en op de Noordpool eiste een serieus probleem zijn tol. Op het gezicht van de vrolijke elf was een rimpel te zien. “De G.PS. is stuk,” zegde hij tegen zijn vrouw, toen zij vroeg wat er scheelde, “en het laten maken zou veel te lang duren.” “Maar ik dacht dat je rendieren wisten waar ze naartoe moesten gaan,” verklaarde zijn vrouw. “Wel, is dat niet zo?”
“Dat weten ze,” zegde de kerstman, “daar waar de mensen vorig jaar ook woonden. Maar er zijn ondertussen vele families verhuisd, vrees ik en ik moet al die brave jongens en meisjes vinden of ze zullen hun speelgoed niet ontvangen.”
“Wel, ik heb de oplossing,” zegde de vrouw van de kerstman, “en die ligt aan het voeteneind van je bed.” De kerstman haastte zich binnen de twee seconden naar de slaapkamer maar al wat hij daar vond was Sneeuwvlokje de kat. “Katten hebben hun eigen systeem om de weg te vinden,’ vertelde ze hem. “Neem Sneeuwvlokje mee in je slee.” “Zeg aan de rendieren om naar elk laatst gekend adres te gaan en Sneeuwvlokje zal hen vinden zonder de minste moeite.
Herinner je je wanneer wij hier kwamen wonen en haar achterlieten? Ze wist perfect langs waar ze moest gaan.” “Hoe doet ze dat?” vroeg de kerstman. “Haar weg naar hier vinden, was een heel moeilijke opgave.”
De vrouw van de kerstman legde uit dat niemand wist waarom katten geen computers nodig hebben om te doen wat ze doen. Dus nam de kerstman Sneeuwvlokje mee in zijn slee en net zoals Rudolph, toonde ze alle rendieren de weg. En de kerstman kon alle speelgoed naar de brave jongens en meisjes brengen. En de kinderen vertellen nog steeds over de prachtige manier waarop Sneeuwvlokje de kat Kerstmis redde!