Meer dan dertig jaar lang heeft Marguerite Vlielander (54) aan anorexia nervosa - magerzucht - geleden. Met de hulp van haar katten is het haar gelukt te ontsnappen uit wat ze `Anorexialand' noemt. "Mijn poezen hebben me helpen overleven. Nu is het mijn beurt om iets voor hen te doen", zegt ze. Daarom schreef ze 'Wonderen op pootjes', een boek waarin ze on- derstreept dat dieren niet als de mindere van de mens mogen worden beschouwd.
Haar woning lijkt een poezenparadijs. Voor vrijwel elk raam liggen kussentjes voor Pudje, Donsje, Mickje, Catje, Daimke, Chummeke en Marg, haar katten. "Ik ben altijd gek geweest op poezen. Als kind mocht ik van mijn moeder geen huisdieren hebben, toch hebben ze altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Zonder de liefde van mijn poezen had ik mijn strijd tegen anorexia nervosa nooit gewonnen. Anorexiapatiënten en katten hebben blijkbaar een hechte band met elkaar. Poezen zijn, net als anorexialijders, perfectionistisch en eenkennig. Toch willen ze graag behagen. Ze voelen bovendien perfect de stemming van hun baasje aan."
Genezende kracht "Ik zou me geen leven zonder poezen kunnen indenken. Dieren geven je onvoorwaardelijke liefde. Dat kun je niet altijd van mensen zeggen. Het is trouwens wetenschappelijk bewezen dat huisdieren een genezende kracht hebben. In Nederland worden dieren vaak ingeschakeld om bejaarden of autistische kinderen uit hun isolement te halen. Het kan echt helpen als je iemand hebt om voor te zorgen. Dat leidde indertijd mijn aandacht af van mijn eetprobleem. Snap je nu waarom ik al jaren pleit voor meer respect voor dieren?"
Anekdotes Marguerite beschouwt haar katten een beetje als haar eigen kinderen. "Ik ben, zoals iedere moeder, bijzonder trots op mijn kroost. Ik kan zo van ze genieten. Als ik me verdrietig voel, is Pudje zo bij mij om me te troosten. Ik kan perfect met mijn poezen communiceren. Die-ren denken in beelden. Als ik wil dan Donsje 's avonds naast me komt liggen, dan hoef ik alleen maar aan haar te denken. Nog geen halve minuut later springt ze op het bed. Ik hou zo van ze dat ik op een dag allerlei anekdotes over mijn poezen begon neer te schrijven. Die heb ik gebundeld in `Wonderen op pootjes'." "Ik word ziek als ik op televisie beelden zie van verwaarloosde of mishandelde dieren. Mensen halen vaak een katje in hun huis voor hun kinderen. Eenmaal de poes groot is of de vakantie in aantocht is, moet het beestje zo vlug mogelijk de deur uit. Is dat niet vreselijk? Mijn boodschap in het kader van Dierendag is: laat je kat geen kleintjes krijgen, er worden aan de lopende band poezen gedood in dierenasielen. Kittens zijn leuk voor kinderen, maar voor elke kat die geboren wordt, worden andere afgemaakt. Katers en poezen die niet gecastreerd zijn, lopen ook meer risico op ziektes. Als we daar met z'n allen wat meer aandacht voor hebben, zal er beslist meer harmonie komen in deze voor velen hectische wereld."
Carlos Alleene
Katten zijn de rode draad in het leven van de Nederlandse poezenmoeder Marguerite Vlielander. En die draad is blijkbaar zo sterk dat ze er meteen ook maar een boek over geschreven heeft. 'Wonderen op pootjes' is het resultaat, een verhaal in dagboekvorm dat recht uit het hart van deze kattenfreak komt en waarin een aantal poezenbewonderaars ongetwijfeld veel van zichzelf en hun katten zullen herkennen. In het boek beschrijft ze niet alleen haar verregaande liefde voorhaar 'poezenkindjes', maar ook haar jeugd, haar anorexia, en onderwerpen als reďncarnatie. In dit geval is liefde trouwens het enige juiste woord, aangezien de auteur haar lievelingsdieren regelmatig menselijke eigenschappen toedicht. Poezen als een soort van therapie, daar komt het in dit boek eigenlijk op neer. Van katten krijg je liefde, warmte, humor, kameraadschap en trouw. Verwacht geen hoogdravende taal maar klare, duidelijke bewoordingen, zeg maar huis-tuin-en-keukentaal. Geen slechte keuze overigens want dat maakt dit boek precies zo eerlijk en direct.
'Wonderen op pootjes' is niet alleen het verhaal van Marguerites eigen leven. Ook praktische thema's zoals sterilisatie, gevaren in en om het huis en voeding worden uitvoerig behandeld. Achteraan is een handige literatuurlijst en adressenlijst bijgevoegd. Een gedeelte van de opbrengst van het boek gaat naar de Stichting Poezenbel, een organisatie die zich over achtergelaten kittens ontfermt.
Vandaag 4 oktober is het Werelddierendag, een dag om Max en Felix eens extra te verwennen. Voor sommige mensen is het elke dag Werelddierendag. Hun leven staat volledig in dienst van hun huisdier(en). Zo iemand is Marguerite Vlielander (53) uit Brasschaat, eigenares van zes ‘poezenkindjes’ en schrijfster van Wonderen op pootjes.
Je ziet het al meteen als je het huis van Marguerite Vlielander betreedt. Dit moet voor poezen 'pluisjes zoals ze ze noemt', het paradijs op aarde zijn. Een huis vol krabpalen, hoekjes om verstoppertje te spelen, dikke kussens om op te soezen, een grote ren in de tuin en een waterbed met daarop een donsdeken met poezenhoes om 's nachts lekker weg te dromen. Aan elke muur hangen afbeeldingen van poezen en om de liefde nóg intenser te maken, draagt Marguerite een T-shirt met daarop... een poes. "Ja, ik voel mij een beetje poes", zegt de Nederlandse die 15 jaar geleden naar België kwam wonen. "Misschien ben ik in een vorig leven wel een poes geweest." Het is geen grapje. Marguerite meent wat ze zegt. Zij gelooft immers in reďncarnatie, is er heilig van overtuigd dat overleden poezen later met hun baasje worden herenigd en dat een poes altijd met een bepaald doel in iemands leven komt. Zoals Luckje, het zwervertje dat Marguerite kwam steunen toen de anorexia nervosa, de ziekte die ze na dertig jaar eindelijk had overwonnen, weer de kop dreigde op te steken. Eenmaal er bovenop, verdween Luckje weer. "Op weg naar een volgende troostende opdracht", zegt de poezenliefhebster. "Ja, dieren zijn wonderen op pootjes. Ze helpen bij alle ziekten. Daarom pleit ik er ook voor dat oudjes hun huisdier zouden mogen meenemen naar het bejaardentehuis."
Marguerite Vlielander groeide op in Numansdorp in Zuid-Holland, temidden van de dieren. Ze had ook toen al een speciaal contact met ze. "Dieren waren niet alleen mijn speelkameraadjes, maar vooral ook mijn leermeesters", schrijft ze in haar boek Wonderen op pootjes. "Ze leerden me wat echte kameraadschap en onvoorwaardelijke liefde en trouw zijn. Ze gaven me aandacht en waren bezorgd om me. Tussen de andere kinderen voelde ik me altijd buitengesloten, maar de dieren brachten troost."
Met kerst smokkelde de kleine Marguerite lekkere hapjes van tafel en sloop daarmee naar de stallen. "Als ik de dieren zo tevreden op hun traktaties hoorde knabbelen, begon mijn kerst pas", herinnert ze zich. "Ik kroop dan lekker bij de honden in de mand." Voor een poes was er in haar jeugdjaren geen plaats. "Mijn moeder hield niet zo van katten", legt ze uit. "Spijtig, want toen Puddie (de oudste van de zes) vijf jaar geleden in mijn leven kwam, bleek mijn zieke moeder die ik toen bij mij thuis verzorgde, het heel goed te kunnen vinden met mijn poezenkindje." Terwijl Marguerite haar verhaal doet, zit Puddie haar vanop de bureautafel aan te staren. "In zijn grote groene ogen zie ik de mystieke krachten van de kat die oorspronkelijk afstamt van Bastet, de kattengodin", mijmert Marguerite. Het zal de andere pluisjes een zorg zijn van wie ze afstammen. Donsje, Mickje, Daimke, Catrientje en Chummy liggen intussen heerlijk te soezen tegen het raam in de zon. "Tja", besluit Marguerite. "Het zal wel niet toevallig zijn dat ze spreken van het 'dierenrijk' en het 'mensdom'."
Wie van poezen houdt, zal door Wonderen op pootjes zeker vertederd geraken. Toch is het geen doorsnee kattenboek. Marguerite Vlielander heeft er een soort dagboek van gemaakt, waarin verslag wordt gedaan van mooie en trieste dingen in het leven van poezen en hun baasjes. Dat de pluisjes hier en daar zélf de pen ter poot nemen om hun verhaal te doen en daardoor haast menselijke eigenschappen krijgen, komt verrassend over. Verder vind je in het boek mijmeringen over vervlogen jeugdjaren, anorexia nervosa en reďncarnatie. Er worden ook enkele tips gegeven over hoe je kittentjes met de fles kan grootbrengen en hoe je poezen gelukkig en gezond kan houden. En als afsluiter krijg je enkele leuke wetenswaardigheden mee. Wist je bijvoorbeeld dat Lincoln tijdens de Amerikaanse burgeroorlog een hele middag heeft doorgebracht met het zoeken naar een goede thuis voor drie kleine katjes die in een legerkamp waren gevonden?
Een op zeer persoonlijke basis geschreven boek met een zeer sympathiek doel: het helpen van o.a. de Stichting Poezenbel met hun geweldige werk voor de opvang van de 'weggooi' katjes in onze maatschappij.
Marguerite Vlielander maakt ons deelgenoot van haar levensloop en ervaringen met de door haar opgevangen katten. Haar beleving met de op haar weg gekomen katten, die ze als haar leermeesters ervaart, zijn boeiend om te lezen: soms schijnen de katten zich zelfs na hun dood nog aan haar te manifesteren. Juist dit gegeven maakt mij wat huiverig voor het boek: ik geloof daar niet in maar: dit is een echte autobiografie en registreert de belevenis van een echte kattenliefhebster. Hoewel ik zelf moeite heb met de naar mijn idee te idealiserende stijl beveel ik het boek toch aan: Tenslotte ben ik maar ik met mijn opvatting!
Hoe je het ook wendt of keert: het is een bevlogen verhaal van een oprechte kattenliefhebster: ze verteld hoe de katten met hun mystieke krachten haar leven verrijkten. Over haar katten Puddie, Luckje en Donsje en de troostende kracht die van deze dieren uit ging.
Het boek is fraai geďllustreerd door Anne Versteyne: een vrolijk en alert kijkend rood Cypertje grijnst je vol vertrouwen tegemoet vanaf de kaft. Wel vind ik het jammer dat de overige illustraties zo klein zijn afgebeeld: ze verdienden een grotere uitvoering!
Het laatste hoofdstuk is geschreven door Maria van Aalten die uiteenzet hoe ze kittens opvangt en laat opgroeien, indien mogelijk, tot gezellige huiskatten die al veel mensen blij hebben gemaakt.
Daarom, ter ondersteuning van het enorme idealisme van mensen als Marguerite en Maria toch een aanrader: ze redden zo veel, anders verloren gegane leventjes van huis- tuin- en keukenpoezen en staan steeds klaar met waardevolle adviezen voor eigenaars van raskatten. En of je je nu wel of niet kunt vinden in het verhaal is uiteindelijk ieders eigen beleving: juist vanwege het goede doel: Aanschaffen!
19-02, een brief van Rika
Tot mijn grote vreugde viel het boek vrijdagmiddag al in de bus.. Kuismiddag afgelast en direct in de zetel.. In een stuk doorgelezen, alleen de nodige kook- en poezenaandacht-stops ingelast.. Verder gelezen in m'n bed en een allerlaatste stukje morgen. Het is een een prachtig boek, zeer aangenaam om te lezen, vol emoties en veel stof om bij na te denken..
Geduldig wacht ik op een vervolg.. en dit boek hier zal ik nog regelmatig bij mij nemen.. Niet meer om het gulzig op te schrokken, wel om er langzaam van te genieten..!
Veel groetjes van Baya, Bengel, Duvel, Diesel, Pluche, Pacha, Merx, Sheba en Tchewy en mezelf.
Vandaag wil ik een heel bijzonder kattenboek bij U introduceren. De titel is "Wonderen op pootjes" en het is geschreven door Marguerite Vlielander. De prachtige tekeningen zijn van de hand van Anne Versteyne. Het ISBN nummer is : 90-76508-03-8 en het boekje wordt uitgegeven door Stichting de Rietkat, Gravenkamp 71 - 6851 NJ Huissen. Via mijn neef en het internet kwam ik het bestaan te weten van dit prachtige boekje en ik heb inmiddels vele mailtjes met de schrijfster gewisseld.
De schrijfster begint met te verhalen over haar jeugd. Ook in haar jeugd waren dieren een belangrijk deel van haar bestaan. Onder andere de labrador Gemmy en het schaap Mekkie. Ook haar overwonnen ziekte (anorexia nervosa) komt aan bod. Dertig jaar lang heeft ze gevochten tegen de ziekte en uiteindelijk gewonnen. Ze schrijft met een zo grote liefde over haar Donsjes(katten) en zo leuk, dat je iedere keer als je het boek weglegt, een mens moet toch eens naar bed, de verleiding niet kan weerstaan om het toch weer, eventjes maar, op te pakken en te gaan lezen. De vorm is een beetje die van een dagboek met de dagen er bij dat er bijzondere of ook trieste dingen gebeurd zijn. Behalve over de donsjes, staan er in het boek ook een paar hoofdstukken wetenswaardigheden. Zo is er een hoofdstuk over giftige planten, een hoofdstuk over nuttige adressen en over de verzorging van moederloze kittens. Mocht U meer willen weten over Stichting de Rietkat, de Stichting Poezenbel en de schijfster (en dat wilt U), kijk dan eens op internet, het adres is http://go.to/rietkat. De prijs van het boekje is ongeveer dertig gulden en het is elke cent meer dan waard. Een echte aanrader.
Peter van Kuyk
18 december 2000, NUMANSDORP
Sinds vorige week ligt er een bijzonder boek in de boekwinkels. Een boek speciaal voor alle kattenliefhebbers geschreven.
De titel 'Wonderen op pootjes' zegt eigenlijk alles al. Het boek is geschreven door Marguerite Vlielander, die veel Numansdorpers nog wel zullen kennen als de dochter van de rentmeester Vlielander. In het boek beschrijft zij niet alleen indringend haar vergaande liefde voor haar 'poezenkindjes', maar tevens haar jeugd in Numansdorp hetgeen het boek een interessante meerwaarde geeft. De familie verhuisde later naar Frankrijk, tot groot verdriet van Marguerite, die aangeeft ' altijd Numansdorper te zijn geweest en te zullen blijven'. 'Als je de hele dag met vijf 'wonderen op pootjes' geeft en geniet van hun liefde, warmte, humor en trouw, dan ontstaat al gauw het verlangen daarover een boek te schrijven. Zo is 'Wonderen op Pootjes' ontstaan.' Aan het woord is Marguerite Vlielander, die in de jaren '50 opgroeide als kind van de rentmeester van de Ambachtsheerlijkheid Cromstrijen. 'Achttienhonderd hectaren om te spelen en te ravotten en met dieren te spelen, is er en mooiere jeugd denkbaar voor een jong meisje, dat eigenlijk meer een halve jongen is en slechts buiten door de velden wilde lopen', zegt ze daarover.
Troost Vader en dochter Vlielander deelden hun liefde voor dieren. In het boek beschrijft Marguerite daar enkele treffende staaltjes van. Meerdere malen sloop ze 's nachts, in donkere kleding gehuld, uit huis om bij de schapen te gaan kijken als de lammetjes geboren moesten worden. Om 's morgens in alle vroegte mee te kunnen werken sloop ze eveneens in alle vroegte uit huis. Later bleek dat haar vader dat wel degelijk wist en zelfs met de knechten besprak welke werkzaamheden ze wel en niet mocht doen. Haar moeder kwam uit een heel deftig, Haags, milieu en heeft nooit erg in Numansdorp kunnen aarden, daarvoor miste zij het stadsleven teveel. Ze kon prachtig piano spelen. Om hun enige dochter te beschermen kreeg de jonge Marguerite een kinderjuffrouw toegewezen, gebruikelijk in de 'deftiger kringen' in die tijd. Toch stelt de schrijfster in haar boek dat ze daardoor juist later in moeilijkheden kwam. 'Goed bedoeld, maar vanaf de eerste schooldag, bleek dat ik 'anders' deed en was dan de andere kinderen waardoor ik me vaak buitengesloten voelde.' Niet verwonderlijk dat ze haar troost zocht en vond juist weer bij de dieren. 'Al heel jong had ik een speciaal contact met dieren. Ze waren niet alleen speelkameraadjes, maar vooral ook mijn leermeesters. Ze leerden me wat echte kameraadschap en onvoorwaardelijke liefde en trouw was. Ze gaven me aandacht, waren bezorgd om me. Ze leerden me de werkelijke waarde van het leven kennen. Liefde met een hoofdletter. Mijn liefste wens was een poes. Moeder hield ook wel van dieren, behalve van katten. Later, als je groot bent, neem je toch zelf een poes, zei mijn vader. Maar later is ver weg als je dan pas vijf jaar bent.'
Kerst
Hoe ver haar liefde voor dieren gaat beschrijft Marguerite Vlielander in het hoofdstuk waarin ze terugdenkt aan Kerst op de Ambachtsheerlijkheid in Numansdorp. 'Mijn kerst begon pas na de familiemaaltijd. Als de wijn rijkelijk gevloeid had sloop ik naar de stallen. Daar gaf ik de dieren allerlei hapjes die ik stiekem van de tafel meegesmokkeld had. Als ik die dieren zo tevreden op hun traktaties hoorde knabbelen begon mijn kerst pas. Binnen lachten en praten de mensen over dingen die mij niet interesseerden. Ik kroop lekker bij de honden in de mand, nagenietend van de dag.'
De droom van een eigen poes werd pas werkelijkheid toen Puddie in het leven van de schrijfster kwam. Ook hier volgt weer een lyrische beschrijving. 'Mijn prachtige grijze half Siamese kater. Vanaf het eerste moment hadden we een sterke band. Puddie zat op mijn bureau en in zijn prachtige, grote groene ogen zag ik de mystieke krachten van de kat. Na Puddie's komst kwam Luckje, een geboren zwerver die duidelijk 'gestuurd' was om mij te steunen in een moeilijke periode en die, toen zijn taak volbracht was, verder trok naar zijn volgende troostende opdracht. Ik mis hem nog steeds. Donsje, gevonden in een tarweveld, en gered door Maria, mijn beste vriendin en oprichtster van Stichting Poezenbel, kwam een tijdje later bij ons wonen. Als laatste werd Mickje, ziek en uitgehongerd over het hek gegooid.' Marguerite Vlielander woont tegenwoordig in België. Met die moeilijke periode doelt ze op haar jarenlange strijd tegen anorexia, een strijd die ze mede dankzij haar wondertjes op pootjes uiteindelijk overwon. 'Hoe vaak worden dieren niet beschouwd als 'de mindere' van de mens… Het tegendeel is waar. Juist zij zijn nog zo sterk verbonden met de Almacht, het Al.' Onderwerpen als reďncarnatie, het terugkomen van gestorven poezen bij hun mensen, hoe de poes vaak met een doel in iemands leven komt, onderwerpen als sterilisatie, het wél of niet los laten lopen van poezen, de gevaren die een poes bedreigen in huis enzovoorts komen allemaal uitgebreid en gedetailleerd beschreven aan bod. Maria van Aalten vertelt in een apart hoofdstuk alles over de verzorging van moederloze kittens. Het boek is mooi geďllustreerd door Anne Versteyne, een vriendin van de schrijfster, 'die als geen andere de innerlijke kracht en humor die onze poezen hebben op een zeer speciale en prachtige manier kan weergeven.' Een gedeelte van de opbrengst van dit boek gaat naar Stichting Poezenbel, een stichting die zich over gedropte kittens ontfermd.