Eindelijk lucht
Dit boek is een autobiografie over mijn jeugd en over mijn strijd tegen Satano, de anoduivel. Ik woonde, samen met mijn geliefde dierenvriendjes, op een groot landbouwbedrijf. Mijn ouders waren dol op me, maar daardoor werd ik ook overbeschermd opgevoed. Ik mocht niet met andere kinderen spelen, maar verlangde daar ook niet naar. Ik had mijn dieren, die me veel meer te vertellen hadden. Mijn vader was mijn grote kameraad en we deden alles samen. Toen ik tien jaar was, moest ik in de stad op school. Ik was totaal onvoorbereid op de harde gemene wereld, waar hele andere wetten heersten dan thuis. Mijn enige troost was mijn pluchen poesje, dat ik altijd bij me had. Wat een bron van vermaak voor de anderen!
Maar de weekends waren zalig. Mijn dieren, papa en ik, die urenlange wandelingen maakten in de polder, het werken op het land. Dat waren de zaterdagen. ’s Zondags zaten de tranen hoog, ik moest weer weg. Ik werd ouder en net als een poes, had ik een overlevingsstrategie ontwikkeld. Mistbankje spelen, zo weinig mogelijk opvallen maar toch mijn doel bereiken. Dat werkte. Alles ging goed, totdat papa een infarct kreeg en van de ene dag op de andere van een sterkte Kapitein in een ongeruste bange man veranderde. Ik was toen 17 jaar.
Ik probeerde hem zoveel mogelijk te helpen en gaf natuurlijk mijn plan, dierenarts te worden, op. Ook mijn toenmalige vriend kon ik niet meer zien. Dat gaf immers veel spanning voor mijn ouders en dat kon fataal zijn voor papa, had de dokter gezegd. Mijn maatje ging voor. Was dat de reden dat ik naar Anorexialand vluchtte? Zeker één van de redenen.
Anorexialand, dat eenzame koude, verdrietige land, waar je zo ongemerkt binnenglijdt. Je gaat er niet bewust naar toe, je zou er niet over piekeren! Jij niet! Je probeert alleen maar een beetje te voldoen aan de wensen van diegenen die je lief zijn. In mijn geval waren dat mijn ouders, die hun dochter zo graag mooi en slank hadden gezien. Ik wilde papa zo graag een plezier doen. Hij was zo ziek en ongelukkig. Ik trapte dus in de dieetval. Dië-ten, daar zit het woord to die, sterven in en dat deed ik bijna toen ik in de macht van Satano, de anoduivel kwam. Ik dacht eindelijk veilig te zijn en weer grip op mijn leven te krijgen, maar ik verloor het bijna. Uiterlijk interesseerde me totaal niet. Daarom was ik overtuigd nooit anorexia te krijgen. Dat wat toch meer iets voor mannequins en dergelijke mode-mensen, voor de shi shi?
Anorexialand, het land waar niemand zonder ‘visum’ binnenkomt en waar de inwoonster steeds eenzamer en kouder en ongelukkiger wordt. Steeds sterker klampt ze zich vast aan haar - voor haar idee - levensreddende gewoontes. Aan haar schema van zoveel wandelen, zoveel eten en geen gram meer. Rusten, ontspannen en genieten komen niet meer in haar woordenboek voor. Satano is meedogenloos en rent, klappend met zijn zweep, achter je aan ‘Lopen, bewegen, rennen’, roept hij dreigend, ‘anders mag je niets meer eten!’
Ik was ervan overtuigd dat ik door één stukje brood meer te eten, in een michelinvrouwtje zou veranderen. Ten koste van alles wilde ik dat luttele wat ik dan nog ‘mocht’ eten, kunnen blijven eten. Eten was het enige dat me nog kon troosten en ontspannen. Dus ik ging uitzoeken wat weinig calorieën had en veel volume. Zo leefde ik 30 jaar. Ik at net genoeg om te kunnen overleven en voor mijn ouders te kunnen zorgen, maar niet genoeg om te leven.
Het voordeel was wel, dat mijn verlangens verdwenen. Die kon ik toch niet volgen. Mijn dieren waren mijn redding, zonder hen zou ik er niet meer zijn. Ook is het dank zij Onze Lieve Heer en mijn grote vriendin en diëtiste, Marleen Gommeren en haar vader Rudi, met wie ik dit boek geschreven heb, dat ik nu helemaal geheeld ben. Ik heb zoveel aan hen te danken. Toen mijn vader gestorven was, voelde ik dat ik moest kiezen. Of papa achterna of gaan eten. Ik kreeg hyperventilatie en voor het eerst besefte ik de ernst van de situatie. Geen lucht krijgen is erger dan dik worden!
Ik had mijn verhaal opgeschreven, om niet weer in de diepe put terug te glijden. De vader van Marleen, Rudi Gommeren, leraar Nederlands, Duits en een groot psycholoog, las het en vond het zo interessant, dat hij besloot, samen met mij een boek erover te schrijven. Zo ontstond Eindelijk Lucht. Terwijl we aan het boek werkten, zag hij me als het ware genezen, sterker worden en weer gaan leven. Communicatie, eindelijk aandacht? Het was een prachtmoment toen wij ons boek in handen hielden. Maar nog mooier was het, toen bleek, dat het echt genezende kracht had. Per slot van rekening waren we het daarom gaan schrijven. Ik was zo vreselijk dankbaar dat ik een tweede kans in het leven kreeg, dat ik graag andere mensen op mijn beurt wilde helpen. Satano is een echte duivel en hoe langer hoe meer meisjes trappen in zijn val.
"Eindelijk lucht" laat de lezer meeleven met de gevoelens en verlangens van de patiënte Mensen die zelf anorexia hebben zullen veel van zichzelf in het boek herkennen. Dat is een steun. Ouders en vrienden krijgen een ‘visum’ om Anorexialand eens te gaan bekijken. Ze zullen gauw terug zijn, maar ook misschien iets meer begrip hebben voor degene die het heeft, en haar daardoor beter kunnen steunen.
En dan is "Eindelijk lucht" het bewijs dat zelfs 30 jaar anorexia, wat je toch zeker ‘chronische anorexia’ kan noemen, helemaal geen levenslange verslaving betekent. Je kunt ervan helen! Eén van die manieren - want er zijn natuurlijk vele manieren om te genezen - is hier beschreven. Het leuke is, dat die manier niet alleen helpt om van de anorexia af te komen, maar voor andere problemen, want ook de hyperventilatie ging over.
‘Eindelijk Lucht’ kost € 12 exclusief porto. € 13 met verzendkosten.
Als u € 13 op rek 320-082090968 van de BBL bank stort t.n.v. Stichting de Rietkat en erbij zet dat u Eindelijk Lucht wilt ontvangen, sturen we het zo snel mogelijk naar u toe. Vermeld wel uw naam en adres.
Vanuit Holland kunt u € 13 op de Rabo rek. 34.74.31.690 storten t.n.v. Stichting de Rietkat, graag weer met vermelding van ‘Eindelijk Lucht’ en uw naam en adres erbij en we sturen het boek direct op.
Hartelijke groeten en veel dank bij voorbaat van Pudje, Donsje, Mickje, Daimke, Catrientje, Chummeke en Marguerite